Bonifacy Jagmin

Bonifacy Jagmin (ur. 1780 r., zm. 1840 r. w Warszawie) – generał brygady.

Był synem Józefa i Gertrudy Rybińskiej. Od 1799 r. w armii pruskiej. Walczył w kampanii napoleońskiej 1806-1807 pod Iławą, Królewcem. W 1809 wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego. W kampaniach 1809, 1812-1814 walczył pod Walutyna górą, Możajskiem (Borodino), Czirikowem, Tarutinem, Brien. W 1815 wstąpił do armii Królestwa Polskiego i służył w 1 Pułku Strzelców Pieszych.

W powstaniu listopadowym walczył pod Wawrem, Grochowem, Białołęką, Kałuszynem, Mińskiem. Potem został dowódcą brygady w korpusie Umińskiego i walczył przeciw generałowi M. Murawiewowi, a następnie został inspektorem kawalerii. Wziął następnie urlop a po upadku powstania został w kraju. Odznaczony Krzyżem kawalerskim Orderu Virtuti Militari (Krzyżem Wojskowym Polskim)^[1].

Odznaczenia

• Kawaler Legii Honorowej (Francja)
• Order św. Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie)

Zobacz też

• 5 Pułk Strzelców Konnych Królestwa Kongresowego

Przypisy