Bronisław Piniecki

Bronisław Wiktor Piniecki

podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	16 września 1892 Karczewo (powiat grodziski)
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	7 pułk artylerii 19 pułk artylerii 17 pułk artylerii 10 pułk artylerii 1 pułk strzelców wkpl. 14 pułk artylerii 15 pułk artylerii 36 Dywizja Piechoty
Stanowiska	d-ca baterii kwatermistrz pułku d-ca dywizjonu artylerii z-ca d-cy pułku d-ca artylerii dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka powstanie wielkopolskie II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Bronisław Wiktor Piniecki (ur. 16 września 1892 w Karczewie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej. Ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w wielodzietnej rodzinie nauczyciela Bronisława i Bronisławy de Ellimer^[1][2]. Uczęszczał do gimnazjów w Poznaniu i Wschowie. Od 1906 działał w tajnej organizacji patriotycznej Towarzystwa Tomasza Zana, w latach 1912–1914 był jego prezesem we Wschowie. Założył także Drużynę Strzelecką i pełnił w niej funkcję zastępcy komendanta. W 1914 zdał egzamin dojrzałości, następnie został powołany do armii niemieckiej i skierowany na front zachodni. Mianowany 24 sierpnia 1917 podporucznikiem. W armii niemieckiej służył do 1918^[3].

Od 16 października w dywizjonie zapasowym 23 pułku artylerii Poznań^[3]. W listopadzie 1918 wstąpił do POW Zaboru Pruskiego, następnie zorganizował 1 batalion poznański, który 27 grudnia 1918 brał udział w zajęciu magazynów uzbrojenia przy Wielkich Garbarach w Poznaniu, a na początku stycznia 1919 w walkach o Stację Lotniczą na Ławicy później wcielony do 10 pułku strzelców wielkopolskich.

Od 20 października 1919 przydzielony do szkoły podoficerskiej 1 pułku strzelców wielkopolskich^[3]. W ramach 1 pułku artylerii ciężkiej Wielkopolskiej uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 20 października 1920 otrzymał awans na kapitana. 16 czerwca 1920 objął dowództwo baterii w 14 pułk artylerii, a od 20 lipca 1920, 5 baterii w 15 pułku artylerii^[3].

"Za męstwo w czasie walk pod Płockiem wyróżniony Orderem Virtuti Militari"^[3].

Od 1922 dowodził dywizjonem w 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 22. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4]. W listopadzie tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy dywizjonu na stanowisko kwatermistrza^[5], a 1 sierpnia 1929 przesunięty ponownie na stanowisko dowódcy dywizjonu^[6]. 23 marca 1932 został przeniesiony do 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy II dywizjonu, detaszowanego w Mołodecznie^[7][8]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]. W maju 1934 został przeniesiony do 17 pułku artylerii lekkiej w Gnieźnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[10]. W październiku 1934 został przeniesiony do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[11].

We wrześniu 1939 był dowódcą artylerii dywizyjnej 36 Dywizji Piechoty^[12][3]. W czasie kampanii wrześniowej, po 17 września 1939 dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozach w Starobielsku^[3] i Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Awanse

• podporucznik – 24 sierpnia 1917^[3]
• porucznik – 13 kwietnia 1919^[3]
• kapitan – 20 października 1920^[3]
• major – 12 kwietnia 1927
• podpułkownik – 24 stycznia 1934

Życie prywatne

Żonaty od 1921 z Marią Pędzińską^[3], z którą miał trzech synów: Ryszarda Jana, Jerzego Bronisława i Andrzeja Ksawerego^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4122^[3]
• Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[13][3]
• Krzyż Walecznych^[14][3]
• Złoty Krzyż Zasługi^[14][3]

• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[15]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[15]

Awanse pośmiertne i upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w 2012 w Parku im. Ignacego Paderewskiego w Toronto–Etobicoke został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Bronisława Pinieckiego^[17].

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• SebastianS. Tuliński SebastianS., Synowie Grodziska Wielkopolskiego, Granowa, Kamieńca, Rakoniewic, Wielichowa w dołach śmierci Katynia, Charkowa, Miednoje, Grodzisk Wielkopolski: nakł. aut., 2011, s. 61–62, ISBN 978-83-61607-70-0, OCLC 803959899 .
• Piotr Zarzycki. Walki 36 Dywizji Piechoty Rezerwowej we wrześniu 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (212), s. 23–60, 2006. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 16406281. 
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.