Bukowski Groń
| ||
 Widok z Gibasówki | ||
| Państwo |  Polska | |
| Pasmo | Beskid Mały, Karpaty | |
| Wysokość | 767 m n.p.m. | |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | ||
 49°49′17,2″N 19°15′24,0″E/49,821444 19,256667 | ||
Bukowski Groń (767 m) – szczyt w Beskidzie Małym[1]. Na mapie Geoportalu ma nazwę Palenica[2]. Znajduje się w paśmie Bukowca, które na Błasiakówce odgałęzia się od głównego grzbietu Beskidu Małego i biegnie w zachodnim kierunku, do Jeziora Czanieckiego. Południowe stoki Bukowskiego Gronia opadają do doliny Wielkiej Puszczy, północne na Pogórze Śląskie[1].
Nazwa szczytu jest bardzo stara. Jako Bukowiec wymienia go już Jan Długosz w Historia polonica i Andrzej Komoniecki (1658 – 1729) w dziele Chronografia albo Dziejopis Żywiecki. Przez miejscową ludność szczyt ten zawsze nazywany był Bukowskim Groniem. Na austriackiej mapie K. Kummersberga z 1855 r. jest opisany z błędem literowym jako Bukowskin Gron. Na mapie austriackiej z lat 80. XIX wieku nastąpił błąd – na szczyt Bukowskiego Gronia przeniesiono nazwę sąsiedniego wzniesienia Palenica. Ta nazwa związana jest z podobno palonymi dawniej na jej szczycie ogniskami. Błąd ten powieliły późniejsze mapy polskie, z tego też powodu jako Palenica szczyt ten występuje na mapie Geoportalu. Kazimierz Ignacy Sosnowski znał jednak jego prawidłową nazwę i w swoim przewodniku opisywał go jako Bukowski Groń[3]. Pod taką też nazwą występuje na mapach Compassu.
Na szczycie Bukowskiego Gronia stoi krzyż, postawiony tutaj w jubileuszowym 2000 roku. Jest na nim napis: "Odródźcie się pod względem narodowym i religijnym, a da wam Bóg przyszłość szczęśliwą". Południowymi stokami Bukowskiego Gronia prowadzi szlak turystyczny. Pośród jodeł i buków występują tutaj gdzieniegdzie piaskowcowe głazy. Szlak trawersuje południowe stoki Bukowskiego Gronia. Można jednak podejść na jego szczyt, grzbietem prowadzi bowiem nieznakowana kamienista ścieżka. Na szczycie dawniej znajdowała się drewniana wieża triangulacyjna. Ostały się jeszcze resztki jej fundamentów. Grzbiet Bukowskiego Gronia za czasów habsburskich leśniczych obsadzony został limbami. Kiedyś dumnie nazywano ten szlak limbową aleją. Obecnie nie ma on już charakteru alei, ale nadal wśród mieszanego lasu rosną tu jeszcze pojedyncze limby. By je znaleźć należy zejść ze znakowanego szlaku i wędrować kamienistą ścieżka grzbietem Bukowskiego Gronia. Natomiast przy znakowanym szlaku na południowych jego stokach znajdują się inne nasadzenia habsburskich leśniczych – sosny wejmutki. Jest to obcy dla Polskiej flory gatunek sosny, sprowadzony z Ameryki Północnej[4].
- Piesze szlaki turystyczne
odcinek: Zapora Porąbka – Bukowski Groń – Trzonka – Przełęcz Bukowska – Mała Bukowa – Przełęcz Targanicka – Wielka Bukowa – Przełęcz Cygańska – Błasiakówka – Kocierz Rychwałdzki. Czas przejścia: 5.40 h, ↓ 4.45 h[1]
Przypisy
- ↑ a b c Beskid Mały. Mapa 1:50 000. Kraków: Compass. ISBN 978-83-7605-329-5.
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna. [dostęp 2015-10-12].
- ↑ Nazewnictwo w Beskidzie Małym. [dostęp 2015-11 – 02].
- ↑ Radosław Truś: Beskid Mały. Przewodnik. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008. ISBN 978-83-89188-77-9.
Media użyte na tej stronie
Mapa Beskidu Żywieckiego, Beskidu Małego i Beskidu Makowskiego
Black up-pointing triangle ▲, U+25B2 from Unicode-Block Geometric Shapes (25A0–25FF)
Zielony szlak turystyczny.
Autor: Jerzy Opioła, Licencja: CC BY-SA 4.0
Panorama widokowa z Kiczery w kierunku północnym i wschodnim