Cédric Pioline

Cédric Pioline

Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1969 Neuilly-sur-Seine
Wzrost	188 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1989
Zakończenie kariery	2002
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	5 (8 maja 2000)
Australian Open	4R (1998)
Roland Garros	SF (1998)
Wimbledon	F (1997)
US Open	F (1993)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	93 (13 stycznia 1993)
Australian Open	1R (1990)
Roland Garros	QF (1989)

Cédric Adrien Pioline (ur. 15 czerwca 1969 w Neuilly-sur-Seine) – francuski tenisista, dwukrotny finalista turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.

Kariera tenisowa

Jako junior Pioline był finalistą mistrzostw Francji w 1987 roku. Dwa lata później rozpoczął karierę zawodową. Początkowo występował niemal wyłącznie w turniejach o randze ATP Challenger Tour, natomiast pierwszy półfinał w cyklu ATP World Tour osiągnął w 1990 roku. W sezonie 1991 po raz pierwszy awansował do czołowej pięćdziesiątki rankingu. W 1992 roku był w finale turnieju w Lyonie, w decydującym meczu ulegając Pete’owi Samprasowi.

W sezonie 1993 Pioline dotarł do pięciu finałów turniejowych. We wrześniu doszedł do finału wielkoszlemowego US Open, pokonując po drodze m.in. Matsa Wilandera, Andrija Medwediewa, ówczesnego lidera rankingu Jima Couriera. W półfinale pokonał w czterech setach Wally’ego Masura, by w finale zmierzyć się z Pete’em Samprasem; Pioline uległ Amerykaninowi 4:6, 4:6, 3:6. Udane występy w ciągu sezonu (także ćwierćfinał na Wimbledonie) dały mu awans do czołowej dziesiątki rankingu. W tym samym roku wygrał ponadto zawody gry podwójnej w Gstaad, partnerując Marcowi Rossetowi.

W 1994 roku Francuz uczestniczył w jednym finale ATP World Tour, a w 1995 roku ponownie doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu, ponosząc porażkę z Borisem Beckerem.

W 1996 roku Pioline wygrał swój pierwszy singlowy turniej, w halowej imprezie w Kopenhadze pokonał w decydującym meczu Kennetha Carlsena. Osiągnął także kolejne dwa finały (także w hali), w Zagrzebiu i Marsylii.

W 1997 roku wygrał swój drugi turniej, tym razem na nawierzchni ziemnej, w Pradze pokonując w spotkaniu o tytuł Bohdana Ulihracha. W lipcu osiągnął finał wielkoszlemowy na Wimbledonie, eliminując m.in. Wayne’a Ferreirę, Bretta Stevena, Grega Rusedskiego i Michaela Sticha. W finale zmierzył się z Pete’em Samprasem i podobnie jak cztery lata wcześniej w Nowym Jorku Pioline przegrał w trzech setach – 4:6, 2:6, 4:6.

W 1998 roku był w finale w Monte Carlo, tym razem przegrywając z Carlosem Moyą. Na French Open awansowa do półfinału, pokonując m.in. rozpoczynającego światową karierę Marata Safina i Richarda Krajicka. Pioline odpadł z imprezy wyeliminowany przez Àlexa Corretję.

W sezonie 1999 wygrał swój trzeci turniej, na kortach trawiastych w Nottingham, gdzie pokonał w finale Kevina Ullyeta. Był także po raz kolejny w ćwierćfinale Wimbledonu, gdzie przegrał z Timem Henmanem. Na US Open był w półfinale, po zwycięstwach z m.in. obrońcą tytułu Patrickiem Rafterem, Tommym Haasem, Gustavo Kuertenem. Pioline w meczu o uczestnictwo w finale nie sprostał Toddowi Martinowi.

W 2000 roku tenisista francuski wygrał swoje ostatnie turnieje, najpierw w Rotterdamie, a potem w Monte Carlo. Po triumfie w Monte Carlo awansował na najwyższą w karierze pozycję w rankingu – nr 5.

W 2002 roku, na zakończenie kariery, osiągnął finał deblowy w Paryżu w parze z Gustavo Kuertenem. Zawodnicy ponieśli porażkę z parą Nicolas Escudé-Fabrice Santoro.

W latach 1994–2002 Pioline reprezentował Francję w Pucharze Davisa. Miał znaczący udział w zdobyciu przez Francję tytułu w 1995 i 2001 roku. Bilans jego występów drużynie narodowej wynosi 22 zwycięstwa i 14 porażek.

Po zakończeniu kariery zawodniczej w 2002 roku pozostał związany z tenisem, jako dyrektor turnieju halowego w Paryżu.

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra pojedyncza (5–12)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	25 października 1992	Lyon	Dywanowa (hala)	Pete Sampras	4:6, 2:6
Finalista	2.	25 kwietnia 1993	Monte Carlo	Ceglana	Sergi Bruguera	6:7(2), 0:6
Finalista	3.	12 września 1993	US Open, Nowy Jork	Twarda	Pete Sampras	4:6, 4:6, 3:6
Finalista	4.	10 października 1993	Tuluza	Twarda (hala)	Arnaud Boetsch	6:7(5), 6:3, 3:6
Finalista	5.	17 października 1993	Bolzano	Dywanowa (hala)	Jonathan Stark	3:6, 2:6
Finalista	6.	24 października 1993	Lyon	Dywanowa (hala)	Pete Sampras	6:7(5), 6:1, 5:7
Finalista	7.	28 sierpnia 1994	Long Island	Twarda	Jewgienij Kafielnikow	7:5, 1:6, 2:6
Finalista	8.	4 lutego 1996	Zagrzeb	Dywanowa (hala)	Goran Ivanišević	6:3, 3:6, 2:6
Finalista	9.	18 lutego 1996	Marsylia	Twarda (hala)	Guy Forget	5:7, 4:6
Zwycięzca	1.	17 marca 1996	Kopenhaga	Dywanowa (hala)	Kenneth Carlsen	6:2, 7:6(7)
Zwycięzca	2.	4 maja 1997	Praga	Ceglana	Bohdan Ulihrach	6:2, 5:7, 7:6(4)
Finalista	10.	6 lipca 1997	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Pete Sampras	4:6, 2:6, 4:6
Finalista	11.	1 marca 1998	Londyn	Dywanowa (hala)	Jewgienij Kafielnikow	5:7, 4:6
Finalista	12.	26 kwietnia 1998	Monte Carlo	Ceglana	Carlos Moyá	3:6, 0:6, 5:7
Zwycięzca	3.	20 czerwca 1999	Nottingham	Trawiasta	Kevin Ullyett	6:3, 7:5
Zwycięzca	4.	20 lutego 2000	Rotterdam	Twarda (hala)	Tim Henman	6:7(3), 6:4, 7:6(4)
Zwycięzca	5.	23 kwietnia 2000	Monte Carlo	Ceglana	Dominik Hrbatý	6:4, 7:6(3), 7:6(6)

Gra podwójna (1–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	11 lipca 1993	Gstaad	Ceglana	Marc Rosset	Hendrik Jan Davids Piet Norval	6:3, 3:6, 7:6
Finalista	1.	3 listopada 2002	Paryż	Dywanowa (hala)	Gustavo Kuerten	Nicolas Escudé Fabrice Santoro	3:6, 6:7(6)

Bibliografia

• Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-14]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-10-14]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-10-14]  (ang.).