CANT Z.501
| ||
 | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Włochy | |
| Producent | Cantieri Riuniti dell'Adriatico (C.R.D.A.), Monfalcone | |
| Typ | Rozpoznawczo-bombowa łódź latająca dalekiego zasięgu | |
| Konstrukcja | górnopłat, łódź latająca o konstrukcji drewnianej | |
| Załoga | 4–5 (pilot, nawigator, 2–3 strzelców pokładowych) | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 7 marca 1934 | |
| Lata produkcji | 1935 – 1943 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 silnik gwiazdowy Isotta Fraschini Asso XI | |
| Moc | 900 KM (662 kW) | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 22,50 m | |
| Długość | 14,30 m | |
| Wysokość | 4,40 m | |
| Powierzchnia nośna | 62,00 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 3 850 kg | |
| Startowa | 7 050 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 275 km/h | |
| Prędkość przelotowa | 240 km/h | |
| Pułap | 7 000 m | |
| Zasięg | 2400 km | |
| Dane operacyjne | ||
| Uzbrojenie | ||
| 3 karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 7,7 mm 4 bomby lotnicze o masie 160 kg każda | ||
| Użytkownicy | ||
| Włochy, Hiszpania, Rumunia | ||
CANT Z.501 Gabbiano (pol. mewa) – włoska łódź latająca zaprojektowana i zbudowana w wydziale lotniczym stoczni Cantieri Riuniti dell'Adriatico (C.R.D.A.) w Monfalcone koło Triestu, używana podczas II wojny światowej.
Historia
Pierwsza konstrukcja inżyniera Filippo Zappaty w C.R.D.A., zrealizowana na zamówienie włoskiego Ministerstwa Lotnictwa na rozpoznawczo-bombową łódź latającą dalekiego zasięgu. Prototyp oblatany 7 marca 1934 roku przez znanego oblatywacza i pilota wyczynowego Mario Stoppaniego.
Ten sam pilot wykonał później kilka rekordowych przelotów na Z.501: 18 października 1934 roku przeleciał z Triestu do Massawy w Erytrei, pokonując trasę 4133 km w ciągu 26 godzin i 35 minut, a w lipcu 1935 roku dokonał przelotu z Monfalcone do Berbery w Somalii na dystansie 4966 km.
Użycie w lotnictwie wojskowym
Produkcja Z.501 na potrzeby Regia Aeronautica rozpoczęła się w 1935 roku. W chwili przystąpienia Włoch do II wojny światowej 10 czerwca 1940 roku w służbie znajdowały się 202 egzemplarze samolotu, pełniące służbę patrolową i ratowniczą. Do września 1943 roku zbudowano łącznie 454 maszyny[1], z których kilkadziesiąt pozostałych w służbie po kapitulacji Włoch 8 września było używane zarówno w lotnictwie Włoskiej Republiki Socjalnej jak i w Aviazione Cobelligerante Italiana.
W 1937 roku kilka samolotów tego typu wspierało działania lotnictwa frankistowskiego w hiszpańskiej wojnie domowej, startując z bazy na Majorce. Zostały one następnie przekazane lotnictwu hiszpańskiemu.
W latach 1938–1939 kilka samolotów zakupiła również Rumunia do swoich eskadr rozpoznawczych na Morzu Czarnym.
Konstrukcja
Łódź latająca, górnopłat konstrukcji drewnianej, kadłub pokryty od dołu sklejką, od góry płótnem, płat również drewniany, kryty płótnem. Napęd samolotu stanowił jeden silnik gwiazdowy Isotta Fraschini ASSO XI o mocy 900 KM. Załoga 4-5 osób: pilot, nawigator i dwaj lub trzej strzelcy pokładowi. Samolot był uzbrojony w trzy ruchome karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 7,7 mm w stanowiskach strzeleckich: na górze gondoli silnikowej, na grzbiecie tyłu kadłuba oraz na dziobie. Pod skrzydłami znajdowały się zaczepy dla czterech bomb lotniczych o masie po 160 kg.
Przypisy
Bibliografia
- Wiesław Bączkowski, Włoskie samoloty wojskowe 1936 - 1945, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809.
- (en) David Mondey The Hamlyn Concise Guide to Axis Aircraft of World War II, Chancellor Press, 2004, ISBN 1-85152-966-7
| ||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Autor: F l a n k e r, Licencja: CC BY-SA 2.5
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
