Campini Caproni CC.2
| ||
 | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Włochy | |
|---|---|---|
| Producent | Caproni we współpracy z Campini Velivoli e Navali e Reazione | |
| Typ | doświadczalny samolot odrzutowy | |
| Konstrukcja | całkowicie metalowa, chowane podwozie, kabina pilotów w układzie tandem | |
| Załoga | 2 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 27 sierpnia 1940 | |
| Liczba egzemplarzy | 2 prototypy | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | Silnik odrzutowy typu Campini | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 14,6 m | |
| Długość | 12,6 m | |
| Wysokość | 4,7 m | |
| Powierzchnia nośna | 36 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 3620 kg | |
| Użyteczna | 4440 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 360 km/h | |
| Prędkość przelotowa | 209 km/h | |
| Pułap | 4000 m | |
| Zasięg | 475 km | |
| Rozbieg | 800 m | |
Caproni Campini C.C.2 (N.1) – dwuosobowy odrzutowy samolot doświadczalny produkcji włoskiej z okresu II wojny światowej.
Historia konstrukcji
Samolot Caproni Campini N1 powstał w wyniku podjętej pod koniec lat trzydziestych XX wieku współpracy firmy lotniczej Caproni z niewielkim przedsiębiorstwem Campini Velivoli e Navali e Reazione, którego założycielem był inżynier i wynalazca Secondo Campini. Współpraca tych dwóch zakładów lotniczych zaowocowała zbudowaniem w 1939 roku w Taliedo pod Mediolanem dwóch latających egzemplarzy samolotu doświadczalnego C.C.2, których napęd stanowił silnik odrzutowy o zasadzie działania podobnej do konstrukcji zastosowanej przez Henriego Coandă w samolocie Coandă 1910.
Pierwszy lot samolotu Caproni Campini N1 odbył się 27 sierpnia 1940 roku w Taliedo[1]. Oblataną jako pierwsza maszyną był drugi prototyp o numerze seryjnym C.C.2/4850[1]. Pierwszy prototyp o numerze seryjnym C.C.2/4849 oblatano rok później 11 kwietnia 1941 roku[1]. W sumie przeprowadzono kilkanaście prób w locie na obu maszynach, w tym tylko dwa loty na samolocie numer 4850[1]. Pilotami doświadczalnymi byli kpt. Mario de Bernardi (od 1940) i kpt. Giovani Pedace (od 1941). Prace badawcze nad samolotem C.C.2 zostały przerwane w 1942 roku w związku z niezadowalającymi osiągami samolotu oraz w związku z informacjami o wynikach prac niemieckich konstruktorów nad doskonalszymi silnikami turboodrzutowymi ze sprężarką osiową.
Z dwóch latających egzemplarzy samolotu Caproni Campini N1 II wojnę światową przetrwał tylko prototyp C.C.2/4850. Po wojnie zdobyty przez wojska brytyjskie był badany w Farnborough. W 1948 roku został zwrócony Włochom i był eksponowany w Muzeum Nauki i Techniki w Mediolanie. Aktualnie znajduje się w zbiorach Museo Storico Dell'Aeronautica Militare Italiana w Vigna di Valle pod Rzymem. W Mediolanie natomiast w Museo Nazionale della Scienza e della Tecnologia przechowywany jest kadłub Caproni Campini N1 wraz z silnikiem, który służył do badań statycznych.
Konstrukcja
Samolot konstrukcji całkowicie metalowej z trójkołowym podwoziem wciąganym w locie. Dolnopłat zbudowany w formie długiej rury silnikowej z doczepioną na grzbiecie dwuosobową kabiną pilotów w układzie tandem.
W samolocie zastosowano silnik Campiniego tzw. motorjet. Bazował on na zainstalowanym w przedniej jego części silniku tłokowym w układzie widlastym Isotta Fraschini L.121/R.C.40 o mocy 670 kW, który napędzał trzystopniowy osiowy wentylator, który z kolei sprężał powietrze jednocześnie je tłocząc do komory spalania, gdzie pod ciśnieniem mieszało się ono z olejem napędowym i wybuchało. Wysoka temperatura powodowała rozszerzenie gazu który wydostając się z silnika napędzał samolot na zasadzie odrzutu. Regulacja siły ciągu i przyśpieszenie odbywało się za pomocą umieszczonego w dyszy wylotowej stożka.
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.svg)
Autor: F l a n k e r, Licencja: CC BY-SA 2.5
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Campini-Caproni CC-2 aircraft