Carlos Condit
 Condit w 2012 | |
| Pełne imię i nazwisko | Carlos Joseph Condit |
|---|---|
| Pseudonim | The Natural Born Kille |
| Data i miejsce urodzenia | 26 kwietnia 1984 Albuquerque |
| Obywatelstwo | Stany Zjednoczone |
| Wzrost | 185 cm |
| Masa ciała | 77 kg |
| Styl walki | brazylijskie jiu-jitsu, kick-boxing |
| Trenowany przez | Greg Jackson Mike Winkeljohn |
| Debiut | 2002 |
| Kategoria wagowa | półśrednia |
| Klub | Jackson-Wink MMA |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 46 |
| Zwycięstwa | 32 |
| Przez nokauty | 15 |
| Przez poddania | 13 |
| Przez decyzje | 4 |
| Porażki | 14 |
| Remisy | 0 |
| Nieodbyte | 0 |
| |
Carlos Joseph Condit (ur. 26 kwietnia 1984 w Albuquerque) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), mistrz World Extreme Cagefighting (WEC) oraz tymczasowy mistrz Ultimate Fighting Championship w wadze półśredniej.
Życiorys
Urodził się 26 kwietnia 1984 roku w Albuquerque w Nowym Meksyku i jest pochodzenia austriackiego, niemieckiego. Jego ojciec, Brian, był szefem sztabu byłego gubernatora stanu Nowy Meksyk i kandydata Demokratów na prezydenta, Billa Richardsona[1]. Uczęszczał do Cibola High School na West Side w Albuquerque[2]. Zaczął trenować zapasy w wieku dziewięciu lat i kontynuował to przez całą szkołę średnią. W wieku piętnastu lat zaczął trenować Gaidojutsu pod okiem Grega Jacksona[3].
Kariera MMA
Wczesna kariera
W zawodowym MMA zadebiutował 6 września 2002 roku w Meksyku wygrywając pojedynek przed czasem z Nickiem Roscorlą[4]. Do 2005 roku walczył na lokalnych galach w Nowym Meksyku i Colorado uzyskując bilans 12 zwycięstw i tylko jednej porażki[4]. 2 października 2005 wyjechał do Japonii by zmierzyć się z Satoru Kitaoką na gali Pancrase. Condit przegrał przez poddanie z Japończykiem[4]. 20 stycznia 2006 wziął udział w mocno obsadzonym turnieju Rumble on the Rock na Hawajach w którym doszedł do finału ulegając w nim Jake'owi Shieldsowi na punkty[4]. W tym samym roku ponownie został zakontraktowany przez Pancrase gdzie do końca roku stoczył dla japońskiej federacji trzy wygrane pojedynki, wszystkie przed czasem, pokonując m.in. Koji Oishiego[4].
World Extreme Cagefighting
Legitymując się rekordem 18 zwycięstw (w tym wszystkie przed czasem) i 4 porażkami związał się z czołową organizacją w USA World Extreme Cagefighting (WEC. W debiucie który przypadł na 20 stycznia 2007 poddał Kyla Jensena[4], a dwa miesiące później w marcu zdobył tytuł mistrzowski WEC w wadze półśredniej (do 77 kg) również poddając rywala – tym razem Johna Alessio[5]. Tytuł bronił trzykrotnie pokonując wszystkich pretendentów przed czasem (m.in. Brocka Larsona) po czym na przełomie 2008–2009 kategoria do 77 kg została zlikwidowana w WEC, zaś zawodnicy z ważnymi kontraktami zostali przeniesieni do największej organizacji na świecie Ultimate Fighting Championship (UFC).
Ultimate Fighting Championship
1 kwietnia 2009, Condit nieoczekiwanie przegrał w pierwszej walce w nowej organizacji, minimalnie ulegając Duńczykowi Martinowi Kampmannowi niejednogłośnie na punkty[4] lecz we wrześniu wygrał w kolejnym pojedynku, pokonując Jake'a Ellenbergera[4]. Do 2011 roku stoczył trzy wygrane pojedynki kolejno z Kanadyjczykiem Rorym MacDonaldem[4], Brytyjczykiem Danym Hardym[4] oraz Koreańczykiem Dong Hyun Kimem[4] – wszystkich ciężko nokautując i otrzymując za każdym razem bonusy finansowe od organizacji[4]. 4 lutego 2012 pokonał jednogłośnie na punkty byłego mistrza Strikeforce Nicka Diaza w pojedynku o tymczasowy mistrzostwo UFC w wadze półśredniej[6], a pod koniec roku, 17 listopada zmierzył się w walce unifikacyjnej z mistrzem Georges’em St-Pierre’em, który wrócił po kontuzji. Condit przegrał wyraźnie walkę na punkty z Kanadyjczykiem, lecz miał okazję na zwycięstwo, gdy w 3. rundzie posłał na deski obrońce tytułu po wysokim kopnięciu[7].
16 marca 2013 przegrał w eliminatorze do walki o pas mistrzowski z Johnym Hendricksem na punkty[8]. 28 sierpnia zrewanżował się Kampmannowi i znokautował go w ich drugiej walce w 4. rundzie. 15 marca 2014, przegrał przez TKO doznając kontuzji kolana w starciu z Tyronem Woodleyem[9].
Po znokautowaniu Thiago Alvesa 30 maja 2015 otrzymał ponownie szansę walki o tytuł z ówczesnym mistrzem Robbiem Lawlerem, z którym 2 stycznia 2016 ostatecznie przegrał na punkty (niejednogłośna decyzja sędziów)[10]. 27 sierpnia 2016 błyskawicznie uległ mistrzowi brazylijskiego jiu-jitsu Demianowi Mai, który udusił go w 1 minucie i 52 sekundzie starcia[11].
30 grudnia 2017 wrócił do oktagonu po dłuższej przerwie gdzie zmierzył się z Neilem Mangym. Condit przegrał pojedynek jednogłośnie na punkty[12].
Boks/Kick-boxing
Od 2003 do 2005 stoczył cztery zawodowe pojedynki w formule kick-boxing, notując bilans 3-1, w debiucie przegrał z utytułowanym Holendrem Andym Souwerem przez TKO, a w 2004 zanotował jednorazowy występ w zawodowym boksie, przegrywając z Donnelem Wade’em na punkty.
Osiągnięcia
- 2006: Rumble on the Rock – 2. miejsce
- 2007–2009: mistrz WEC w wadze półśredniej
- 2012: tymczasowy mistrz UFC w wadze półśredniej
Życie prywatne
Poślubił swoją długoletnią dziewczynę, Seager Marie McCullah, w grudniu 2010 roku[13]. Para powitała swoje pierwsze dziecko, syna, w marcu 2010 roku[14]. Nawiązał współpracę z marką Sene z Los Angeles, aby rozpocząć współpracę ze znaną marką modową w listopadzie 2020 r[15].
Przypisy
- ↑ Low-profile Condit a high-impact fighter.
- ↑ Testing Family Ties – Crossing the Bridge.
- ↑ Martial Arts Styles, LiveAbout [dostęp 2021-10-24] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Oficjalny rekord i statystyki w MMA na sherdog.com (ang.). sherdog.com. [dostęp 2017-12-31].
- ↑ Jesse Holland: History in the making: Carlos Condit's buzzer beater wins vacant WEC welterweight title (ang.). mmamania.com, 18.08.2013.
- ↑ Wojslaw Rysiewski: UFC 143: Diaz vs Condit – wyniki (pol.). mmarocks.pl, 04.02.2012.
- ↑ Tomasz Chmura: UFC 154: St-Pierre vs. Condit – wyniki (pol.). mmarocks.pl, 18.11.2012.
- ↑ F. Georgiew: UFC 158 – wyniki (pol.). mmanews.pl, 17.03.2013.
- ↑ Tomasz Chmura: UFC 171: Hendricks vs Lawler – wyniki i relacja (pol.). mmarocks.pl, 15.03.2014.
- ↑ UFC 195: Lawler vs. Condit – wyniki i relacja na żywo (pol.). mmarocks.pl, 03.01.2016.
- ↑ K. Witek: Wyniki gali UFC on FOX 21: ”Maia vs Condit” na żywo w MMAnews od godziny 22:00 (pol.). mmanews.pl, 28.08.2016.
- ↑ K. Witek: Wyniki UFC 219: Cyborg wypunktowała Holm, Nurmagomedov zmasakrował Barbozę (pol.). mmanews.pl, 2017-12-30. [dostęp 2017-12-31].
- ↑ UFN and TUF: US vs UK Conference Call Transcript | MMAOnline.com, web.archive.org, 2 kwietnia 2009 [dostęp 2021-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-02].
- ↑ Carlos Condit Interview, web.archive.org, 17 czerwca 2010 [dostęp 2021-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2010-06-17].
- ↑ Kelsey McCarson, UFC’s Carlos Condit Makes Major Move, Heavy.com, 29 września 2020 [dostęp 2021-10-24] (ang.).
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
