Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014

(c) Kremlin.ru, CC BY 4.0

Fragment ceremonii otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014

Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 rozpoczęła się 7 lutego o godzinie 20:14 czasu moskiewskiego (UTC+4) na Stadionie Olimpijskim „Fiszt” w Soczi, a zakończyła się po niemal trzech godzinach, o 23:02 czasu moskiewskiego – w Polsce były to odpowiednio: godz. 17:14 (rozpoczęcie) i godz. 20:02 (zakończenie)^[1][2][3].

Mimo iż sprzedano 40 tys. biletów (maksymalna liczba widzów na trybunach podczas igrzysk), to podczas ceremonii można było zaobserwować pojedyncze puste miejsca^[3].

Po raz pierwszy od 30 lat zawody zimowych igrzysk rozpoczęły się przed ceremonią otwarcia^[3][4]. 6 lutego rozegrano krótki program solistów i krótki program par sportowych w łyżwiarstwie figurowym, konkurs kwalifikacyjny w jeździe po muldach kobiet oraz konkurs kwalifikacyjny w slopestyle mężczyzn w snowboardingu. 7 lutego nie rozgrywano żadnych zawodów^[5].

W wydarzeniu wzięło udział 3 tys. artystów i 2 tys. wolontariuszy. Ceremonia rozpoczęła i zakończyła się pokazem sztucznych ogni podczas którego odpalono 3,5 tys. fajerwerków^[6].

Ceremonia otwarcia nawiązywała do historii, geografii i kultury Rosji^[7][8]. Była nie tylko wydarzeniem sportowym, ale również wydarzeniem kulturalnym.

Były to pierwsze igrzyska olimpijskie (zarówno zimowe, jak i letnie), w których wziął udział nowo wybrany (objął urząd 10 września 2013) przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (IOC) Thomas Bach^[3][9][10].

Widowisko artystyczne

Ceremonię otwarcia igrzysk rozpoczęło widowisko artystyczne zatytułowane „Sny o Rosji” (ros. Сны о России)^[11], przygotowane pod kierownictwem głównego producenta Konstantina Ernsta^[12]. Jego część artystyczna była łożona z 18 odsłon, które w telegraficznym skrócie pokazywały historię Rosji od średniowiecza, poprzez okres caratu i rewolucję październikową 1917 roku po czasy współczesne^[13]. Pokaz imponującej kulturalnej tradycji Rosji uświetniły liczne występy, m.in.: chóru kozackiego, baletu, trojki, jak również zespołu folklorystycznego Buranowskie Babuszki^[12][14]. Nawiązywał on do różnych aspektów rosyjskiej historii oraz stanowił ukłon w kierunku słynnych Rosjan, takich jak: światowej sławy muzyk Piotr Czajkowski (1840–1893), pisarz Nikołaj Gogol (1809–1852), filmowiec Siergiej Eisenstein (1898–1948), tancerz baletowy Wacław Niżyński (1889–1950) oraz mecenas artystyczny i założyciel Ballets Russes Siergiej Diagilew (1872–1929)^[15].

Widowisko rozpoczęło się od sekwencji filmowej przedstawiającej 11-letnią Lizę Tiemnikową, która wcielając się w postać dziewczynki o imieniu Lubow (ros. Любовь – miłość) recytowała kolejne litery rosyjskiego alfabetu. Każda z liter była powiązana z multimedialnym obrazem słynnej rosyjskiej postaci, produktu, bądź też obszaru geograficznego ściśle związanego z Rosją. Po zakończeniu recytacji Lubow, trzymająca w ręce sznurek od latawca, została uniesiona w powietrze na znaczną wysokość, co miała w zamyśle twórcy widowiska charakteryzować tytułowy sen. W czasie marzenia sennego, któremu się oddała, poniżej dziewczynki przemieszczało się siedem różnych platform (symbolizujących wyspy), na których umieszczone zostały różne modele, przedstawiające złożoność rosyjskiego krajobrazu. W zamyśle twórców ta część pokazu miała oddać piękno i różnorodność Rosji^[11].

W kolejnej sekwencji widowiska na stadion z góry opadło pięć dużych płatków śniegu, które stopniowo powiększały się, a następnie zaczęły łączyć ze sobą, tworząc ostatecznie koła olimpijskie. W tym momencie ujawnił się błąd techniczny, z którego powodu piąty płatek śniegu nie powiększył się, w związku z czym nie stworzył koła olimpijskiego (czerwonego – do 1951 roku uznawanego za koło reprezentujące kontynent amerykański). Zaistniałą sytuacją skomentował twórca widowiska, mówiąc iż: „żaden normalny człowiek nie powinien być odciągnięty od trwającego ponad 2,5 godziny widowiska przez jedną śnieżynkę, która się nie otworzyła.”^[16] Usterki nie obejrzeli widzowie śledzący przekaz telewizyjny „live” w Rosji, gdyż zajmujące się transmisją na żywo Pierwyj kanał, jak i WGTRK na bieżąco podmieniły scenę, zastępując ją nagraniem z próby generalnej, gdzie wszystkie płatki śniegu, zgodnie z zamiarem producenta, poprawnie przeistoczyły się w koła olimpijskie^[17][18].

Parada narodów

Następne sekwencje widowiska zostały poprzedzone olimpijską paradą narodów. Wzięło w niej udział 3500 sportowców z 88 państw. Poszczególne reprezentacje olimpijskie wchodziły na stadion korzystając ze specjalnej rampy, znajdującej się w środkowej części obiektu, co było nowym rozwiązaniem, nie spotykanym dotychczas. Tuż przed wejściem danej reprezentacji widzowie mogli zobaczyć projekcję kuli ziemskiej z zarysami tego państwa. W czasie, gdy spiker wypowiadał nazwę kraju, na multimedialnej planszy można było zobaczyć poruszającą się planetę, na której powierzchni rozświetlały się kontury tego państwa.

Otwarcie parady narodów

Zgodnie z tradycją jako pierwsi na stadion wyszli greccy sportowcy. 7-osobową reprezentację Grecji poprowadził Panajota Tsakiri, startujący w biatlonie i w biegach narciarskich.

Rekordowa pod względem wielkości reprezentacja Stanów Zjednoczonych

Największą reprezentację, złożoną z 230 sportowców (reprezentujących 15 dyscyplin sportowych), wystawiły Stany Zjednoczone. Nigdy wcześniej żaden kraj nie wysłał na zimową olimpiadę tak licznej ekipy. Chorążym tej reprezentacji był narciarz, specjalizujący się w kombinacji norweskiej Todd Lodwick. O wielkości zespołu świadczyła m.in. rozpiętość wieku w ekipie olimpijskiej. Najstarszą Amerykanką, która brała udział w paradzie była 46-letnia Ann Swishelm startująca w curlingu, a najmłodszą – licząca zaledwie 15 lat Maggie Voisin, specjalizująca się w narciarstwie dowolnym^[19][20][21].

Państwa debiutujące na zimowych igrzyskach olimpijskich

Po raz pierwszy w historii paradzie narodów na zimowych igrzyskach olimpijskich wziął udział sportowiec reprezentujący Paragwaj – była nim narciarka dowolna Julia Marino^[13].

Debiutantem na zimowych igrzyskach olimpijskich był Timor Wschodni. W paradzie narodów brał udział jeden sportowiec z tego państwa – narciarz alpejski Yohan Goutt Goncalves^[22][23].

Debiutantem na zimowych igrzyskach olimpijskich było Togo, które wystawiło na paradę dwóch zawodników – biegaczkę narciarską Mathilde Amivi Petitjean oraz narciarkę alpejską Alessię Afi Dipol^[22].

Na zimowych igrzyskach olimpijskich zadebiutowała również reprezentacja Tonga złożona również z jednego zawodnika – był nim saneczkarz Fuahea Semi, który dla celów marketingowych przed olimpiadą zmienił swoje imię i nazwisko na Bruno Banani, biorąc tym samym udział w kampanii marketingowej niemieckiego producenta odzieży^[13].

Trzecim państwem, które zadebiutowało na zimowych igrzyskach olimpijskich była Malta, reprezentowana również przez jednego sportowca – narciarkę alpejską Elise Pellegrin^[13].

Debiutantem na zimowych igrzyskach olimpijskich było także Zimbabwe. Na paradzie narodów wystąpił jedne zawodnik z tego państwa – narciarz alpejski Luke Steyn^[22].

Olimpijska reprezentacja Polski na paradzie narodów w Soczi

Chorążym polskiej reprezentacji, liczącej 59 sportowców (startujących w 11 dyscyplinach; plus jeden zawodnik rezerwowy^[24]), był najstarszy w ekipie, 36-letni bobslejowy pilot Dawid Kupczyk^[12][25] (były to jego piąte z kolei igrzyska olimpijskie)^[26].

Zamknięcie parady narodów

Paradę zamknęli gospodarze igrzysk – olimpijska reprezentacja Rosji, złożona z 223 sportowców reprezentujących 15 różnych dyscyplin^[27][28] (najliczniejsza reprezentacja tego kraju w historii zimowych igrzysk olimpijskich). Flagę Rosji niósł bobsleista, dwukrotny medalista olimpijski Aleksandr Zubkow^[29].

• 

  (c) premier.gov.ru, CC BY 4.0

  Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 – parada narodów

• 

  (c) premier.gov.ru, CC BY 4.0

  Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 – na płytę stadionu wchodzi reprezentacja olimpijska Rosji

• 

  (c) premier.gov.ru, CC BY 4.0

  Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 – dostojnicy na trybunach

• 

  (c) Kremlin.ru, CC BY 4.0

  Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 – widok z trybun

• 

  Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 – wniesienie flagi olimpijskiej na stadion

Podniesienie flagi olimpijskiej

Flaga olimpijska została wniesiona na stadion przez ośmiu uczestników. Znajdowali się wśród nich: rosyjska aktorka pochodzenia tatarskiego Czułpan Chamatowa, panczenistka Lidija Skoblikowa, dziennikarka Anastasija Popowa, kosmonautka Walentina Tierieszkowa, hokeista Wiaczesław Fietisow, dyrygent Walerij Giergijew, reprezentant sportu elektroniczengo Alan Jenilejew oraz reżyser Nikita Michałkow^[30]. Podczas podniesienia flagi hymn olimpijski w języku rosyjskim zaśpiewała śpiewaczka operowa Anna Netrebko^[31][32]. Akompaniował jej na fortepianie Denis Macujew.

(c) Kremlin.ru, CC BY 4.0

Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 w Soczi – pokaz sztucznych ogni

Ślubowanie olimpijskie

Ślubowanie olimpijskie złożyli: w imieniu wszystkich sportowców – Rusłan Zacharow (short track), w imieniu wszystkich sędziów – Wiaczesław Wiedienin, zaś w imieniu wszystkich trenerów – Anastasija Popkowa^[32][33].

Zapalenie znicza olimpijskiego

Jako pierwsza z pochodnią na stadion wbiegła tenisistka Marija Szarapowa, od której ogień przejęła specjalizująca się w skoku o tyczce lekkoatletka Jelena Isinbajewa. Ta z kolei wręczyła pochodnię zapaśnikowi Aleksandrowi Karielinowi, który przekazał ją gimnastyczce Alinie Kabajewej. Następnie pochodnię przejął legendarny hokeista Władisław Trietjak i biegnąca obok niego utytułowana łyżwiarka figurowa Irina Rodnina, którzy wybiegli z nią poza stadion olimpijski, po czym wspólnie zapalili znicz olimpijski^[34][12][31]. W tle było słychać muzykę z baletu Ognisty ptak (muz. Igor Strawinski). Następnie rozpoczął się pokaz sztucznych ogni, które rozbłysły nie tylko nad stadionem olimpijskim, ale także nad innymi obiektami sportowymi^[16]. Zużyto 22 tony fajerwerków, które pojawiały się na niebie w rytm muzyki do baletu Dziadek do orzechów Piotra Czajkowskiego^[16][31].

Przypisy