Chūyō

Chūyō

"Chūyō" w maju 1943 roku
Klasa	lotniskowiec eskortowy
Typ	Taiyō
Historia
Stocznia	Nagasaki
Położenie stępki	9 maja 1938
Wodowanie	20 maja 1939
Japonia
Nazwa	„Nitta Maru”
Wejście do służby	23 marca 1940
Wycofanie ze służby	luty 1941
Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Nazwa	„Chūyō”
Wejście do służby	25 listopada 1942
Zatopiony	4 grudnia 1943
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 18 120 t pełna: 19 800 t
Długość	180,4 m
Szerokość	22,5 m
Zanurzenie	7,74 m
Napęd
2 turbiny parowe Kampona 4 napędzane wodą kotły parowe Kampona 2 wały o łącznej mocy 25 200 KM (18 800 kW)
Prędkość	21 węzłów (39 km/h)
Zasięg	6500 mil morskich (12 000 km) przy prędkości 18 węzłów (33 km/h)
Uzbrojenie
8 dział uniwersalnych (przeciwlotniczych) kal. 127 mm 30 działek przeciwlotniczych kal. 25 mm
Wyposażenie lotnicze
27 samolotów pokładowych
Załoga	850 oficerów i marynarzy

Chūyō – lotniskowiec eskortowy typu Taiyō należący do Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej podczas II wojny światowej.

Konstrukcja i przebudowa

"Nitta Maru" był transatlantykiem zbudowanym przez przedsiębiorstwo żeglugowe Nippon Yūsen. Stępkę pod niego położono w stoczni Mitsubishi w Nagasaki w maju 1938 roku, wodowanie odbyło się w maju 1939 roku, a przyjęcie do służby 23 marca 1940 roku. Zarekwirowanie go jako transportowiec dla wojska odbyło się w lutym 1941 roku. Jako transportowiec wojska odbył on pięć rejsów, podczas których większą liczbę stanowiło transportowanie amerykańskich jeńców z wyspy Wake do Japonii.

Pierwszy transport jeńców wypłynął z Wake 12 stycznia 1942 roku, a dotarł do Jokohamy 20 stycznia. Po dopłynięciu do Jokohamy, Japończycy wzięli pięciu jeńców i za ich "honor oraz odwagę" torturowali, a następnie ścięli ich. Ciała zostały okaleczone bagnetami, a następnie wyrzucone za burtę^[1].

Po bitwie pod Midway zdecydowano się na przebudowę "Nitta Maru" na lotniskowiec eskortowy. Przebudowa miała miejsce w Kure pomiędzy 20 sierpnia a 25 listopada 1942 roku. Otrzymał on nową nazwę – "Chūyō" (冲鷹, "szybujący jastrząb").

Jego pokład startowy miał wymiar 150 × 23 m i został wyposażony w dwie windy lotnicze o wymiarach 12 x 13 m^[2]. Podobnie jak inne japońskie lotniskowce nie posiadał on katapult. Do wychwytywania lądujących samolotów zastosowano osiem lin hamujących i jedną barierę awaryjną^[2].

Przebieg służby

"Chūyō" był głównie używany do szkolenia załóg lotniczych oraz transportów samolotów. Często pływał on ze swoimi okrętami siostrzanymi "Taiyō" oraz „Unyō”.

4 grudnia 1943 roku "Chūyō" i "Unyō" wypłynęły razem z Truk do Yokosuki, transportując m.in. jeńców wojennych, których Japończycy pojmali z amerykańskiego okrętu podwodnego USS "Sculpin". "Chūyō" został trafiony torpedą wystrzeloną przez okręt podwodny USS "Sailfish" w pobliżu wyspy Hachijōjima. Podczas następnych kilku godzin, "Sailfish" zaatakował uszkodzony lotniskowiec jeszcze dwa razy. Po trafieniu przez cztery–sześć z dziesięciu wystrzelonych torped, "Chūyō" zatonął w szybkim czasie, biorąc ze sobą na dno 514 członków załogi i ponad 730 innych transportowanych osób, w tym żołnierzy japońskich^[3]. Zginął także dowódca okrętu kmdr Okura Tomasaborou i 20 z 21 jeńców z okrętu podwodnego „Sculpin”^[3]. Japońskie niszczyciele uratowały 160 osób^[3]. "Chūyō" został następnie skreślony z listy floty w 1944 roku.

Przypisy

Bibliografia

• Dr. József Bak i inni: Hadihajók. Típuskönyv. Zrínyi Katonai Kiadó, 1984. ISBN 963-326-326-3. (węg.).
• Wojciech Holicki. Gorzki sukces. Zdarzyło się 70 lat temu (42). „Morze, Statki i Okręty”. Nr 12/2013. XVIII (140), grudzień 2013. Warszawa. ISSN 1426-529X. 

Linki zewnętrzne

• Imperial Japanese Navy Page (ang.). [dostęp 6 kwietnia 2011].
• Naval Weapons of the World (ang.). [dostęp 6 kwietnia 2011].
• IJN Chuyo: Tabular Record of Movement (ang.). [dostęp 6 kwietnia 2011].