Chalkolit

Chalkolit (zwany też eneolitem lub epoką miedzi) – jedna z epok prehistorii, okres przejściowy między archeologicznymi epokami kamienia i brązu, w trakcie którego wśród ludów neolitycznych weszły do użycia pierwsze wyroby z metalu, przede wszystkim z miedzi (narzędzia, broń, ozdoby), chociaż nadal w powszechnym użyciu były narzędzia wyrabiane z kamienia i krzemienia.

Miedziany topór z epoki miedzi znaleziony w okolicach Hajdúdorog na Węgrzech

Czas trwania eneolitu był zróżnicowany terytorialnie. Na terenach dzisiejszej Polski pierwsze wytwory z miedzi pojawiły się w drugiej połowie IV tysiąclecia p.n.e. w kulturze lendzielskiej i grupach kultury polgarskiej, jednak w porównaniu z terenami naddunajskimi i południowoeuropejskimi są to znaleziska niezbyt liczne i głównie z importu, znane są również ślady rodzimego odlewnictwa i kucia miedzi (Złota k. Sandomierza).

Na ziemiach czeskich okres ten trwał między 4400 a 2000 lat p.n.e.

W Egipcie chalkolit trwał w latach między 5500-3100 p.n.e. W Europie (kultura Vinča) odkryto przemyślny warsztat hutnictwa miedzi z kominem i rurami napowietrzającymi datowany na ten sam początkowy okres. Znaleziono ozdobne figurki miedziane^[1].

Nazwa pochodzi od gr. chalkós — 'miedź' i lithos — 'kamień'.

Bibliografia

• Dziękoński Tadeusz. Metalurgia miedzi w osadzie kultury ceramiki wstęgowej malowanej w Złotej pow. Sandomierz. Studia dziejów górnictwa i hutnictwa, Vol. 7
• Bukowski Zbigniew. Pamiętnik muzeum miedzi, Okręgowe muzeum miedzi w Legnicy, Wydanie Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Legnicy, Legnica 1982

Linki zewnętrzne

• Cartes de l'Europe au chalcolithique (fr.)

Przypisy