Choruna strzelista
_flowers_W2_IMG_7047.jpg) | |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Podkrólestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadklasa | |||
| Klasa | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | Polyalthia | ||
| Gatunek | choruna strzelista | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Polyalthia longifolia (Sonn.) Thwaites Enum. Pl. Zeyl. 398 1864[3] | |||
| Synonimy | |||
| |||
Choruna strzelista[4] (Polyalthia longifolia (Sonn.) Thwaites) – gatunek rośliny z rodziny flaszowcowatych (Annonaceae Juss.). Występuje naturalnie w Indiach oraz na Sri Lance. Poza tym jest uprawiany w innych ciepłych rejonach Azji[5][6].
Morfologia
- Pokrój
- Zimozielone drzewo dorastające do 20 m wysokości. Młode pędy są owłosione[6].
- Liście
- Mają kształt od podłużnie owalnego do owalnie lancetowatego. Mierzą 11–31 cm długości oraz 2,5–8 cm szerokości. Nasada liścia jest od klinowej do rozwartej lub zaokrąglonej. Blaszka liściowa jest falista na brzegu o spiczastym wierzchołku. Ogonek liściowy jest nagi i dorasta do 5–10 mm długości[6].
- Kwiaty
- Są zebrane w gęste kwiatostany – pęczki lub niby baldachy, rozwijają się w kątach pędów. Są siedzące. Pojedynczy kwiat mierzy 1–2 cm średnicy. Działki kielicha mają owalnie trójkątny kształt, są owłosione od zewnętrznej strony i dorastają do 15–30 mm długości. Płatki mają lancetowaty kształt i zielonożółtawą barwę, są rozpostarte, owłosione, osiągają do 13–15 mm długości. Kwiaty mają 20–25 nagich owocolistków o długości 1–2 mm. Podsadki są omszone[6].
- Owoce
- Pojedyncze mają jajowaty kształt, zebrane po 4–8 w owoc zbiorowy. Są nagie, osadzone na szypułkach. Osiągają 20–25 mm długości i 15 mm szerokości[6].
Biologia i ekologia
Rośnie naturalnie w półsuchych lub wilgotnych strefach klimatów zwrotnikowego i równikowego. Występuje na nizinach lub wyżynach, na obszarach o średnich rocznych niskich temperaturach od 16 do 25°C oraz średnich rocznych wysokich temperaturach od 26 do 34°C, a roczne opady wahają się od 800 do 2500 mm. Sezon suchy trwa maksymalnie 8 miesięcy. Rośnie od 10 do 11 strefy mrozoodporności[7]. Preferuje stanowiska w pełnym nasłonecznieniu lub w półcieniu. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, dobrze przepuszczalnych glinach, iłach lub piaskach. Rośnie na podłożu o odczynie od lekko kwaśnego do obojętnego – od 5,5 do 7,5 w skali pH[8]. Kwitnie od maja do czerwca, natomiast owoce dojrzewają od lipca do września[6]. Owoce tego gatunku są pokarmem dla nietoperzy i ptaków, które w ten sposób rozprzestrzeniają nasiona[8].
Zastosowanie
- Roślina ozdobna
- Jest to jeden z najczęstszych gatunków drzew sadzonych w parkach i przy ulicach miast w tropikalnej Azji, szczególnie w obszarach, gdzie występuje klimat monsunowy[6].
- Drewno
- Jest średnio ciężkie (około 590 kg/m³) i ma żółto-białą lub szaro-białą barwę. Nadaje się tylko do wytwarzania zapałek i ołówków, choć wykonywane są także z niego różne części bębnów muzycznych w niektórych częściach jego rodzimego zasięgu[8].
- Medycyna
- W tradycyjnym systemie indyjskiej medycyny roślina jest używana do leczenia przeciwko gorączce, chorobom skóry czy nadciśnieniu, a w Nigerii także jako lek na cukrzycę. Kora jest dobrym źródłem błonnika[9].
Przypisy
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-01] (ang.).
- ↑ a b Polyalthia longifolia (Sonn.) Thwaites. The Plant List. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).
- ↑ Jolanta i Karol Węglarscy: Rośliny dalekiej Azji. Szkice etnobotaniczne. Poznań: Bogucki Wydawnictwo naukowe, 2006, s. 222-223. ISBN 83-60247-27-7.
- ↑ BOLDS: Map of specimen collection locations for Polyalthia longifolia. Encyclopedia of Life. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Polyalthia longifolia. Plantes & botanique. [dostęp 2016-06-06]. (fr.).
- ↑ Kirsten Albrecht Llamas: Tropical Flowering Plants. A Guide to Identification and Cultivation. Portland: Timber Press, 2003, s. 61-62. ISBN 0-88192-585-3. (ang.).
- ↑ a b c Polyalthia longifolia. iplantz.com. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).
- ↑ Indian tree. stuartxchange.com. [dostęp 2016-06-06]. (ang.).
Media użyte na tej stronie
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Autor: Biswarup Ganguly, Licencja: CC BY 3.0
Polyalthia longifolia's common names include False Ashoka, the Buddha Tree, Indian mast tree, and Indian Fir tree. Its names in other languages include Ashoka or Devadaru in Sanskrit, Debdaru in Bengali and Hindi, Asopalav (Gujarati),Glodogan tiang (Indonesian),devdar in marathi and Nettilinkam in Tamil. There are two important traditions associated with the tree (presumably in its full, untrimmed, form with spreading branches), one being of Sita taking shelter in the shade of Ashoka when in captivity (found in the Ramayana) and another that of the Ashoka tree requiring a kick from a beautiful woman on spring festival day before it would bloom (in the Malavikagnimitra, for example).
Polyalthia longifolia is a lofty evergreen tree, native to India, commonly planted due to its effectiveness in alleviating noise pollution. It exhibits symmetrical pyramidal growth with willowy weeping pendulous branches and long narrow lanceolate leaves with undulate margins. The tree is known to grow over 30 ft in height.
Polyalthia Longifolia is sometimes incorrectly identified as Ashoka tree (Saraca Indica)because of very close resemblance of both trees.Autor: J.M.Garg, Licencja: CC BY 3.0
Polyalthia longifolia - Ashok, Ashoka, False ashoka, Green champa, Indian Fir tree, Mast tree, Telegraph pole tree, glodogan tiang or Devadaru near Hyderabad, India.