Christy Mathewson

Christy Mathewson

miotacz
Pełne imię i nazwisko	Christopher Mathewson
Pseudonim	Big Six, Matty
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1880 Factoryville
Data i miejsce śmierci	7 października 1925 Saranac Lake
Odbijał	prawą
Rzucał	prawą
Debiut	17 lipca 1900
Ostatni występ	4 września 1916
Statystyki
Win–loss record	373–188
ERA	2,13
Strikeouty	2507
Kariera klubowa
Lata Kluby 1900–1916 New York Giants 1916 Cincinnati Reds
Kariera menedżerska
Lata Kluby 1916–1918 Cincinnati Reds
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1936
Głosów	90,7% (1. głosowanie)
Metoda elekcji	BBWAA

Christopher Mathewson (ur. 12 sierpnia 1880, zm. 7 października 1925) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza.

Mathewson studiował na Bucknell University, gdzie grał w baseballowej, koszykarskiej i futbolowej drużynie uniwersyteckiej. Po ukończeniu pierwszego roku studiów, podpisał zawodowy kontrakt z Taunton Herrings, zespołem występującym w New England League. W 1900 przeszedł do Norfolk Phenoms z Virginia-North Carolina League, w którym uzyskał bilans W-L 20–2; po ostatnim zwycięskim meczu otrzymał ofertę z dwóch klubów National League, Philadelphia Phillies i New York Giants^[1]. W lipcu 1900 zdecydował się podpisać kontrakt z Giants, w którym zadebiutował w tym samym miesiącu^[2]. 15 lipca 1901 w meczu przeciwko St. Louis Cardinals rozegrał pierwszego w karierze, drugiego w historii klubu no-hittera^[1].

W sezonie 1905 rozegrał drugiego w karierze no-hittera (13 czerwca w spotkaniu z Chicago Cubs), zdobył po raz pierwszy Potrójną Koronę, zwyciężając w trzech klasyfikacjach (31 W, 1,28 ERA, 206 SO) i wystąpił w trzech meczach zwycięskich dla Giants World Series, zaliczając trzy shutouty^[3][4][5]. W 1908 zdobył Triple Crown po raz drugi (37 W, 1.43 ERA, 259 SO)^[5]. Wystąpił jeszcze w trzech, przegranych przez Giants World Series w 1911, 1912 i 1913 roku^[1].

20 lipca 1916 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Cincinnati Reds, gdzie został grającym menadżerem^[1]. Po raz ostatni zagrał 4 września 1916, zaś menadżerem Reds pozostał do sierpnia 1918, po czym wstąpił do US Army Chemical Corps, gdzie służył we Francji między innymi z Branchem Rickeyem i Ty Cobbem^[1][6]. W ciągu swojej kariery w MLB zaliczył 373 wygrane i pod tym względem zajmuje trzecie miejsce w klasyfikacji wszech czasów^[7]. W późniejszym okresie był trenerem w New York Giants i prezydentem Boston Braves. Zmarł na gruźlicę 7 października 1925^[1].

W 1936 był jednym z pięciu zawodników, obok Ty Cobba, Babe'a Rutha, Honusa Wagnera i Waltera Johnsona, którzy jako pierwsi zostali uhonorowani członkostwem w Baseball Hall of Fame^[8]. Jego nazwisko figuruje wśród zastrzeżonych numerów na stadionie AT&T Park^[9]. W 1999 został wybrany do MLB All-Century Team^[10].

Przypisy