Claudio Signorile
 (c) dati.camera.it, CC BY 4.0 | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 września 1937 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | polityk, nauczyciel akademicki |
Claudio Signorile (ur. 9 września 1937 w Bari[1]) – włoski polityk i nauczyciel akademicki, deputowany, minister w pięciu gabinetach.
Życiorys
Ukończył studia humanistyczne z zakresu literatury[1], został nauczycielem akademickim. Wykładał historię najnowszą na uniwersytetach w Rzymie, Sassari i Lecce[2]. Autor publikacji książkowych, m.in. Spinoza e il primato della politica i Un’Italia capovolta[2].
Działał we Włoskiej Partii Socjalistycznej. Był sekretarzem krajowym partyjnej młodzieżówki FGSI[3]. Należał do stronników Bettina Craxiego[4], od 1978 do 1981 zajmował stanowisko zastępcy sekretarza PSI[3]. W latach 1972–1994 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych VI, VII, VIII, IX, X i XI kadencji. Od czerwca 1981 do sierpnia 1983 w trzech gabinetach był ministrem bez teki do spraw sytuacji nadzwyczajnych w Mezzogiorno. Następnie do kwietnia 1987 w dwóch rządach lidera socjalistów pełnił funkcję ministra transportu[1].
W 1988 objęty postępowaniem karnym w sprawie nadużyć przy zamówieniu na dostawę pościeli do wagonów sypialnych Ferrovie dello Stato Italiane. Oskarżony w tej sprawie o łapówkarstwo, ostatecznie w 1996 został uniewinniony[5]. W 1994 wykluczono go z PSI[6].
Działał później w ugrupowaniu Włoscy Demokratyczni Socjaliści, z którego odszedł w 2007[7]. Współtworzył w tym samym roku Sojusz Reformistów (który wkrótce dołączył do PD)[8]. Założył później i stanął na czele ruchu Movimento „Italia Mediterranea”[4].
Przypisy
- ↑ a b c Claudio Signorile (wł.). camera.it. [dostęp 2021-03-06].
- ↑ a b Claudio Signorile (wł.). rubbettinoeditore.it. [dostęp 2021-03-06].
- ↑ a b SERENA E STEFANO ANDREOTTI E I SEGRETI DEL PADRE GIULIO (wł.). pugliapress.org, 11 września 2020. [dostęp 2021-03-06].
- ↑ a b Michele Drosi: Claudio Signorile: „Stiamo assistendo alla nascita di un mondo nuovo” (wł.). larivieraonline.com, 8 listopada 2020. [dostęp 2021-03-06].
- ↑ Flavio Haver: Le „lenzuola d’oro”: assolto l’ex ministro Claudio Signorile (wł.). corriere.it, 16 listopada 1996. [dostęp 2021-03-06].
- ↑ Barbara Palombelli: CACCIATO SIGNORILE IL PSI SUPERSTITE SI SPACCA ANCORA… (wł.). repubblica.it, 10 lutego 1994. [dostęp 2021-03-06].
- ↑ Roberto Fuccillo: L’ eterna diaspora dei socialisti lo Sdi si spacca in nome del Pd (wł.). repubblica.it, 6 maja 2007. [dostęp 2021-03-06].
- ↑ Maurizio Stefanini: Il movimento di Vendola è solo un esempio della frammentazione italiana (wł.). loccidentale.it, 27 stycznia 2009. [dostęp 2021-03-06].
| W dniu powstania |
|
|---|
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu powstania |
|
|---|
| W dniu powstania |
|
|---|
| W dniu powstania |
|
|---|
Media użyte na tej stronie
Autor: Rob Croes for Anefo, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
Amintore Fanfani
- 14 april 1983
Bettino Craxi during 1980s.