Connaught Type A

Connaught Type A
(c) I, Pyrope, CC-BY-SA-3.0
Kategoria	Formuła 1 Formuła 2
Konstruktor	Connaught Engineering
Projektant	Rodney Clarke Mike Oliver
Dane techniczne
Silnik	Lea-Francis 2.0 R4
Skrzynia biegów	Armstrong-Siddeley, manualna, 4 biegi
Opony	Dunlop Englebert
Historia
Debiut	Grand Prix Wielkiej Brytanii 1952
Kierowcy	Bill Whitehouse Don Beauman John Riseley-Prichard Leslie Marr Leslie Thorne Roy Salvadori Stirling Moss Johnny Claes Kenneth McAlpine André Pilette Prince Bira Ian Stewart Tony Rolt Jack Fairman Eric Thompson Dennis Poore Ken Downing
Używany	1952–1954
Wyścigi	10
Wygrane	0
Pole position	0
Najszybsze okrążenie	0
– Connaught Type B

Connaught Type A – samochód Formuły 2 oraz Formuły 1 wyprodukowany przez Connaught Engineering. W wyścigach Formuły 1 uczestniczył w latach 1952–1954, nie odnosząc większych sukcesów.

Historia

Po II wojnie światowej Rodney Clarke i Mike Oliver założyli firmę Continental Cars, która importowała pojazdy marki Bugatti do Wielkiej Brytanii. Po tym, gdy Bugatti zaczęło mieć problemy, Clarke i Oliver zmienili nazwę firmy na Connaught i rozpoczęli budowę własnego samochodu. Używając części Lea-Francis zdołali w 1949 roku zbudować dwuosobowy sportowy model L, który wystawili na spotkanie Klubu Właścicieli Bugatti w Silverstone. Kenneth McAlpine kierowca wyścigowy i główny sponsor firmy, zajął modelem L czwarte miejsce.

W 1950 roku model L nadal był rozwijany, a firma zdecydowała się rozszerzyć aktywność również na polu wyścigów samochodów jednomiejscowych. Nowo utworzona Formuła 2 była klasą idealnie spełniającą oczekiwania Clarke'a i Olivera, jako że jej kalendarz obejmował wyścigi w różnych krajach, a nie trzeba było wydawać tak dużych pieniędzy, jak w Formule 1 czy też przedwojennych wyścigach Grand Prix. Ponadto jedynym poważnym producentem w serii było Ferrari. W 1950 roku Connaught stworzył dla McAlpine'a pierwszy samochód Formuły 2, po czym rozwijał typ A, by przygotować go do produkcji.

Konstrukcja

Czterocylindrowy silnik zamontowany w Type A dzielił podstawowy zarys z tym zamontowanym w Type L, ale na tym kończyły się podobieństwa. Ciężki blok żeliwny został zastąpiony aluminiowym, który był rozwijany we współpracy z Laystall Engineering. Poprzez skrócenie cylindrów zmieniono ich umiejscowienie, przez co pojemność silnika wzrosła z 1767 cm³ do prawie dwóch litrów. To, co było zachowane, to układ rozrządu zawierający dwa wały zamontowane po obu stronach. Otwierały one zawory poprzez popychacze. Paliwo było podawane do silnika poprzez zmodyfikowany gaźnik motocyklowy. W późnych modelach używano wtryskiwacza paliwa Hilborn-Travers.

Nadwozie zostało zaprojektowane od zera ze szczególnym naciskiem na prostotę i niewielką wagę. Była to rama drabinowa skonstruowana z dwóch stalowych owalnych rur. Pierwszy samochód był wyposażony w niezależne zawieszenie ze wszechstronnymi wahaczami. Po kilku wyścigach tylne wahacze zastąpiono bardziej zaawansowaną osią De Dion. Moc była przenoszona na tylne koła poprzez skrzynię biegów Armstrong-Siddeley. Wspomagane hydraulicznie hamulce bębnowe zapewniały niewielką drogę hamowania. Pokryte wąską aluminiową warstwą nadwozie modelu A ważyło poniżej 600 kg.

Type A w wyścigach

Pierwsze raz model był testowany w Silverstone przez McAlpine'a, który nie mógł zadebiutować w wyścigu do października 1950 roku. Podczas wyścigu w Castle Combe McAlpine modelem A z silnikiem 1.8 był drugi, za Stirlingiem Mossem korzystającym z samochodu z silnikiem 2.5. Po poprawie zawieszenia w 1951 roku sprawiało ono pewne problemy, ale gdy zostały one wyeliminowane, Connaught Type A był najszybszym samochodem Formuły 2 na Wyspach Brytyjskich. Brak szczęścia i głupie błędy spowodowały, że McAlpine musiał czekać na swoje pierwsze zwycięstwo do sierpnia 1951 roku, kiedy to wygrał zawody w Ibsley.

Gdy Connaught Type A wchodził do produkcji, ciało zarządzające Formułą 1 zdecydowało, że w sezonie 1952 będą startowały samochody Formuły 2. Po wycofaniu się Alfy Romeo była to wyjątkowa okazja, by wystartować w cyklu Grand Prix. Connaught był popularny wśród klientów, ale w żaden sposób nie zagroził Ferrari 500, które wygrało wszystkie wyścigi sezonu. W wyścigach w Wielkiej Brytanii Connaught nadal był bardzo konkurencyjny i wygrał kilka razy.

W 1953 roku wprowadzono wtrysk paliwa Hilborn-Traver, co spowodowało nieco większy rozstaw osi. W Formule 1 model A był niekonkurencyjny, ale w niższych seriach często wygrywał. Wielu brytyjskich kierowców, takich jak Roy Salvadori, Stirling Moss czy Tony Rolt, używało Connaughtów. Na sezon 1954 wprowadzono nowe przepisy, ograniczające pojemność silników wolnossących do 2,5 litra. To stanowiło dla Connaughta zachętę do rozwoju modelu B, z nieco większym czterocylindrowym silnikiem. To dało Connaughtowi rezultat w postaci zwycięstwa Tony'ego Brooksa w Grand Prix Syrakuz w 1955 roku.

Przetrwało wiele modeli A, które dziś biorą udział w historycznych wyścigach w całej Europie.

Wyniki w Formule 1

Sezon	Zespół	Silnik	Opony	Kierowca	1	2	3	4	5	6	7	8	9	Pkt.	Msc.
1952	Connaught Engineering	Lea-Francis R4	D		CHE	500	BEL	FRA	GBR	DEU	NLD	ITA		3	–*
				Eric Thompson					5
				Ken Downing					9
				Kenneth McAlpine					16			NU
				Dennis Poore					4			12
				Stirling Moss								NU
	Ken Downing	Lea-Francis R4	D	Ken Downing							NU
1953	Connaught Engineering	Lea-Francis R4	D		ARG	500	NLD	BEL	FRA	GBR	DEU	CHE	ITA	0	–*
				Roy Salvadori			NU		NU	NU	NU		NU
				Kenneth McAlpine			NU			NU	13		NU
				Stirling Moss			9
				Prince Bira					NU	7
				Jack Fairman									NU
	Ecurie Belge	Lea-Francis R4	E	Johnny Claes			NU		12		NU		NU
				André Pilette				11
	R.R.C. Walker Racing Team	Lea-Francis R4	D	Tony Rolt						NU
	Ecurie Ecosse	Lea-Francis R4	D	Ian Stewart						NU
1954	Bill Whitehouse	Lea-Francis R4	D		ARG	500	BEL	FRA	GBR	DEU	CHE	ITA	ESP	0	–*
				Bill Whitehouse					NU
	Leslie Marr	Lea-Francis R4	D	Leslie Marr					13
	R.R.C. Walker Racing Team	Lea-Francis R4	D	John Riseley-Prichard					NU
	Sir Jeremy Boles	Lea-Francis R4	D	Don Beauman					11
	Ecurie Ecosse	Lea-Francis R4	D	Leslie Thorne					14

• Przed 1958 rokiem nie przyznawano punktów w klasyfikacji konstruktorów.

Bibliografia

• Connaught A (ang.). chicanef1.com. [dostęp 2011-09-14].
• Wouter Melissen: Connaught A-Series (ang.). ultimatecarpage.com. [dostęp 2011-09-14].