Convair F-102 Delta Dagger
 | Ten artykuł od 2017-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| ||
 Samolot w barwach lotnictwa amerykańskiej Gwardii Narodowej | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Stany Zjednoczone | |
| Producent | Convair | |
| Typ | myśliwiec przechwytujący | |
| Załoga | 1 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 24 października 1953 | |
| Wycofanie ze służby | 1976 (USAF) 1986 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 silnik turbinowy Pratt & Whitney J57-P-25 | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 11,62 m | |
| Długość | 20,84 m | |
| Wysokość | 6,46 m | |
| Powierzchnia nośna | 61,45 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 12 565 kg | |
| Startowa | 12 769 kg, maks. 14 288 kg | |
| Zapas paliwa | 2 × 871 litrów | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 1328 km/h | |
| Prędkość przelotowa | 869 km/h | |
| Prędkość wznoszenia | 5304 m/min | |
| Pułap praktyczny | 16 460 m | |
| Zasięg | 2173 km | |
| Promień działania | 805 km | |
| Dane operacyjne | ||
| Uzbrojenie | ||
| 3 pociski rakietowe AIM-4C Falcon (kierowane na podczerwień) 1 pocisk AIM-26A Nuclear Falcon lub 3 pociski rakietowe AIM -4A/4E (z półaktywnym radiolokacyjnym układem kierowania) niekierowane pociski rakietowe 24 × 70 mm | ||
| Użytkownicy | ||
| USAF, Grecja, Turcja | ||
| Rzuty | ||
 | ||
Convair F-102 Delta Dagger – jednomiejscowy myśliwiec przechwytujący, średniopłat w układzie delta o konstrukcji metalowej, zdolnym do działania w każdych warunkach atmosferycznych. Samolot wszedł do służby w 1956 roku i został wyprodukowany w liczbie ponad 1000 sztuk. Jego głównym zadaniem było przechwytywanie radzieckich bombowców strategicznych. F-102 zastąpił myśliwce poddźwiękowe, takie, jak Northrop F-89 Scorpion. W latach 60. był w ograniczonym zakresie wykorzystywany podczas wojny wietnamskiej do eskortowania bombowców i atakowania celów naziemnych. Pod koniec lat 60. liczne F-102 zostały przeniesione do lotnictwa Gwardii Narodowej USA. Do 1976 roku samolot został wycofany ze służby. Wersją rozwojową F-102 był Convair F-106 Delta Dart.
Historia
Początkowe założenia i problemy
4 października 1949 Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych rozpoczęły przygotowania do ogłoszenia konkursu na nowy myśliwiec przechwytujący, który miałby wejść do służby w 1954 roku. W listopadzie 1949 r. podjęto decyzję, że nowy samolot zostanie zbudowany wokół zaprojektowanego przed powstaniem płatowca systemu kierowania ogniem. Płatowiec razem z SKO zostały określone mianem systemu uzbrojenia.
W styczniu 1950 Siły Powietrzne USA wystosowały zapytanie ofertowe w sprawie SKO do 50 podmiotów, z których odpowiedziało 18. Do końca maja lista została ograniczona do dziesięciu. Do udziału w dalszych etapach prac rekomendowano propozycje Hughes Aircraft i North American Aviation. Ostatecznie 2 października 1950 wybrano firmę Hughes.
Zapytania w sprawie płatowca zostały wystosowane 18 czerwca 1950. Do stycznia 1951 odpowiedziało sześciu producentów. 2 lipca 1954 wybrano trzy firmy, które miały zbudować makiety: Convair, Republic i Lockheed. Najlepsza z trzech zaprezentowanych konstrukcji miała wygrać kontrakt określany mianem „Projekt MX-1554”. Zwycięzcą okazał się Convair, który w tamtym czasie prowadził badania nad samolotami w układzie delta, przedstawiając projekt nazwany XF-102, przy którego konstruowaniu wykorzystano doświadczenia z prac nad projektem P-92.
Aby przyśpieszyć prace, zdecydowano się zastosować w prototypach i samolotach przedseryjnych słabsze silniki odrzutowe Westinghouse J40. Dalsze opóźnienia w pracach nad silnikiem J67 i SKO MA-1 doprowadziły do podjęcia decyzji o opracowaniu przejściowego samolotu z prostszym SKO E-9 i silnikiem J-40. Samolot ten został przyjęty do produkcji jako F-102A. Niespełnienie wymagań przez silnik J40 doprowadziło do zastąpienia go jednostką Pratt & Whitney J57 o ciągu 44 kN. Taka konfiguracja miała być rozwiązaniem tymczasowym, poprzedzającym opracowanie wersji F-102B, która miała być napędzana bardziej zaawansowanym silnikiem Wright J67 – licencyjną wersją będącego wówczas w opracowaniu silnika Bristol-Siddeley Olympus. F-102B osiągnął ostateczny kształt jako F-106A.
Prototyp YF-102 wykonał pierwszy lot 24 października 1953, jednak został stracony w wypadku 9 dni później. Drugi prototyp wzbił się w powietrze 11 stycznia 1954. Jego osiągi okazały się niezadowalające. Opór przydźwiękowy okazał się znacznie wyższy, niż przewidywano i samolot nie mógł przekroczyć Ma 0,98 na pułapie 14630 m.
_on_ramp_E-2551.jpg)
Gruntowna modyfikacja
Aby rozwiązać problem i ocalić F-102, Convair podjął się przeprojektować samolot z uwzględnieniem niedawno odkrytej reguły pól, oraz uprościć produkcję i obsługę techniczną. Zmiany objęły wydłużenie kadłuba o 3,35 m, zwężenie w sekcji środkowej, dwie duże płetwy po obu stronach dyszy silnika, przeprojektowane wloty powietrza, i węższy kokpit. Ponadto wykorzystano mocniejszy silnik J57 i zmniejszono masę kadłuba. Pierwszy ze zmodyfikowanych samolotów, oznaczony YF-102A został oblatany 20 grudnia 1954 i następnego dnia przekroczył prędkość dźwięku. Poprawiony samolot osiągał Ma 1,22 i pułap 16 154 m. Osiągi te spełniały wymagania USAF i pozwoliły na rozpoczęcie produkcji seryjnej.
Seryjne F-102A były wyposażone w SKO Hughes MG-3, który w okresie służby został zastąpiony przez MG-10. Samolot posiadał trzyczęściowy wewnętrzny luk dla rakiet powietrze-powietrze. Początkowo uzbrojenie stanowiło sześć pocisków GAR-1/2/3/4 w wersjach naprowadzanych w podczerwieni i półaktywnie radiolokacyjnie. Pokrywy dwóch przednich luków na uzbrojenie były wyposażone w prowadnice dla 24 (po 12 na każdej pokrywie) niekierowanych pocisków rakietowych kal. 50 mm, później zastąpionych pociskami kal. 70 mm. W późniejszym okresie dodano możliwość przenoszenia pocisku GAR-11/AIM-26 z głowicą nuklearną. Większe rozmiary pocisku uniemożliwiały podwieszanie go w lukach z pokrywami zawierającymi prowadnice dla pocisków niekierowanych. Powstały plany przystosowania F-102 do przenoszenia niekierowanych pocisków nuklearnych MB-1 Genie, jednak mimo iż w maju 1956 dokonano testowego odpalenia Genie z YF-102A, nie wdrożono tego rozwiązania na samolotach seryjnych.
F-102 w okresie eksploatacji przeszedł szereg modernizacji: większość samolotów została doposażona w systemy śledzenia w podczerwieni, ostrzegacze o opromieniowaniu radarem, transpondery, zapasowe sztuczne horyzonty i usprawnienia systemu kierowania ogniem. Proponowana wersja szturmowa miała być wyposażona w zabudowane w kadłubie działko systemu Gatlinga, dodatkowe dwa węzły uzbrojenia pod skrzydłami dla bomb, większe wewnętrzne zbiorniki paliwa i instalację do tankowania w powietrzu.
Dla szkolenia pilotów F-102A opracowano TF-102A – wersję dwumiejscową z miejscami instruktora i ucznia obok siebie. Ta zmiana wymagała przemieszczenia wlotów powietrza, oraz dodania wytwornic wirów w górnej części kadłuba aby uniknąć oderwania strug w określonych warunkach lotu. Samolot w tej wersji posiadał zdolności bojowe, ale nie osiągał prędkości dźwięku.
Następcą F-102 miał stać się F-102B. Zakres planowanych zmian (nowy silnik Pratt & Whitney J75, liczne modyfikacje aerodynamiki, wloty powietrza o zmiennej geometrii) doprowadził do przemianowania projektu na F-106.
Użycie
Pierwsze F-102A trafiły do 327th Fighter-Interceptor Squadron (327 eskadra myśliwców przechwytujących) w kwietniu 1956 r. W latach 60. TF-102 i F-102 były używane przez Dowództwo Obrony Powietrznej USAF w bazie sił powietrznych Perrin do szkolenia pilotów F-102 i zapoznawania przyszłych pilotów B-58 z właściwościami skrzydła delta.
Nazwa „Delta Dagger” nie przyjęła się wśród pilotów, samolot w wersji jednomiejscowej był nazywany „Deuce” (czart) a dwumiejscowy „Tub” (balia).
W trakcie eksploatacji testowano kilka wariantów skrzydeł z ugięciem krawędzi natarcia w górę, ostatecznie jednak zdecydowano się na ugięcie skrzydła ze wzniosem obszaru sterolotek. W rezultacie uzyskano niższą prędkość startu, lepszy stosunek siły nośnej do oporu przy prędkościach naddźwiękowych i pułap zwiększony do 17069 m. Modyfikacja skrzydła pociągnęła za sobą również modyfikację pokryw luków podwozia.
Dowództwo obrony powietrznej USAF eksploatowało F-102 w latach 60. Znaczna liczba F-102 była używana przez Siły Powietrzne i Gwardię Narodową Stanów Zjednoczonych aż do lat 70. Na F-102 latał między innymi George W. Bush, przyszły Prezydent Stanów Zjednoczonych.
Wojna Wietnamska
Podczas Wojny Wietnamskiej F-102 wykonywały zadania patrolowe oraz eskorty bombowców. 15 samolotów zostało straconych: 1 w walce powietrznej, pozostałe od ognia obrony przeciwlotniczej i w wypadkach.
Pierwsze F-102 dotarły do baz w południowo-wschodniej Azji w 1962 r. jako odpowiedź na zagrożenie ze strony północnowietnamskich bombowców Ił-28. F-102 zostały rozlokowane w bazach w Tajlandii z zadaniem przechwytywania bombowców, gdyby zagroziły one Południowemu Wietnamowi.
F-102 były używane również do eskortowania uderzeń bombowców B-52 określanych nazwą kodową ARC LIGHT. W czasie jednej z tych misji F-102 został zestrzelony przez północnowietnamskiego MiGa-21 rakietą K-13. Rakieta nie wybuchła od razu, tylko pozostała zaklinowana w tylnej części samolotu powodując problemy ze sterownością. W chwilę po zgłoszeniu problemu przez pilota, samolot eksplodował. Drugi z pilotów odpalił rakiety AIM-4 za uciekającymi MiGami, jednak bez efektu. Był to jedyny przypadek utraty F-102 w walce powietrznej w trakcie działań w Wietnamie.
Próby użycia F-102 do zadań powietrze-ziemia przyniosły słabe rezultaty, ze względu na nieodpowiednią do tego celu charakterystykę samolotu i brak wyszkolenia pilotów do wykonywania takich zadań. F-102 z 509 Fighter-Interceptor Sqadron dotarły do bazy Đà Nẵng 4 sierpnia 1964 po przebazowaniu z bazy Clark na Filipinach. Podczas operacji dziennych wykorzystywano 70 mm rakiety niekierowane, natomiast podczas nocnych nalotów nękających na Szlak Ho Chi Minha używano rakiet AIM-4 Falcon i systemu naprowadzania i poszukiwania w podczerwieni.
Dwumiejscowe TF-102A były używane w roli wysuniętych kontrolerów powietrznych (Forward Air Control).
Do końca 1968 roku wszystkie F-102 zostały odesłane z powrotem do Stanów Zjednoczonych.
Późniejsze lata
W 1973 sześć samolotów zostało przerobionych na bezzałogowe cele latające symulujące samoloty MiG-21 w ramach projektu Pave Deuce. Ostatecznie setki F-102 zostały przebudowane na cele dla samolotów F-4 i F-106, a także dla F-15 i do testowania rakiet Patriot. Część F-102 została przystosowana do przenoszenia pojedynczej rakiety nuklearnej AIM-26 Super Falcon.
F-102 i TF-102 były eksportowane do Turcji i Grecji. Tureckie F-102 zostały użyte bojowo podczas tureckiej inwazji na Cypr. Istnieją doniesienia o starciu między greckimi F-5 a tureckimi F-102A które miałoby rozegrać się nad Morzem Egejskim. Oficjalnie obydwie strony zaprzeczają jakimkolwiek stratom, nieoficjalnie mówi się o zestrzeleniu dwóch greckich F-5 lub dwóch tureckich F-102[1].
F-102 zostały wycofane z eksploatacji w siłach powietrznych obu państw w 1979 roku.
Ze służby w Siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych F-102 zostały wycofane w 1976 roku, ostatni cel latający PQM-102 został wykorzystany w roku 1986. Obecnie żaden z zachowanych F-102 nie jest zdatny do lotu.
Wersje
- YF-102
- Seria prototypowa. Kadłub bez zastosowania reguły pól. Napędzany silnikiem J57-P-11 o ciągu 64,5 kN, zbudowano dwa egzemplarze.
- YF-102A
- Seria prototypów z kadłubem zgodnym z regułą pól. Napędzany silnikiem J57-P-23 o ciągu 71,2 kN. Cztery przebudowane z samolotów przedseryjnych.
- F-102A
- Wariant seryjny. Pierwsze osiem egzemplarzy z kadłubem niezgodnym z regułą pól. Zbudowano 887 sztuk.
- TF-102A
- Dwumiejscowa wersja szkolna. Zbudowano 111 sztuk.
- F-102B
- Pierwotne oznaczenie F-106A.
- F-102C
- Propozycja wersji szturmowej z silnikiem J57-P-47. Dwa F-102A zostały przebudowane jako samoloty testowe YF-102C
- QF-102A
- Cele ćwiczebne przebudowane z F-102A. Wyprodukowano 6 sztuk.
- PQM-102A
- Bezpilotowe cele ćwiczebne. Przebudowano 65 sztuk.
- PQM-102B
- Cel ćwiczebny z możliwością sterowania zdalnego lub z kokpitu. Przebudowano 146 sztuk.
Użytkownicy
Grecja
Greckie Siły Powietrzne[2]
W 1969 roku Grecja pozyskała 19 F-102A i 5 dwumiejscowych TF-102A, które trafiły do 114 Pterix (skrzydło) w Tanagrze. Samoloty te służyły w Greckich Siłach Powietrznych do 1978 roku, kiedy zostały zastąpione przez Mirage F1CG
Turcja
Tureckie Siły Powietrzne
Począwszy od 1968 roku około 50 F-102A i TF-102A zostało przekazanych do Turcji z zapasów USAF. Przed przejęciem przez Turcję były one remontowane przez CASA w Sewilli. Początkowo zostały włączone do 191 Filo (eskadry) w Murted, gdzie zastąpiły samoloty F-84F Thunderstreak. Jednostka ta została przemianowana na 142 Filo na początku 1973 r. W 1971 r. F-102 trafiły również do 182 Filo w Diyarbakır, zastępując F-84F. F-102 były używane w tych dwóch eskadrach do polowy 1979 roku, kiedy zostały zastąpione przez F-104G w 142 Filo i F-100C w 182 Filo.
Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych[3]
- Dowództwo Obrony Powietrznej
- 2nd Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Suffolk (1956–1959)
- 5th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Suffolk (1956–1960)
- 11th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Duluth (1956–1960)
- 18th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Wurtsmith (1957–1960)
- 27th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Griffiss (1957–1959)
- 31st Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Wurtsmith (1956–1957) Przekazane do Dowództwa Sił Powietrznych Alaska
- 37th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Ethan Allen (1957–1960)
- 47th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Rezerwy Niagara Falls (1958–1960)
- 48th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Langley (1957–1960)
- 57th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Keflavik (1962–1973)
- 59th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Goose Bay(1960–1966)
- 61st Fighter-Interceptor Squadron – Truax Field (1957–1960)
- 64th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych McChord (1957–1960), Paine Field (1960–1966)
- 71st Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Selfridge (1958–1960)
- 76th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Westover (1961–1963)
- 82d Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Travis (1957–1966)
- 86th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Youngstown (1957–1960)
- 87th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Lockburne (1958–1960)
- 95th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Andrews (1958–1959)
- 317th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych McChord (1957–1958)
- 318th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych McChord (1957–1960)
- 323d Fighter-Interceptor Squadron – Truax Field (1956–1957), Baza Sił Powietrznych Harmon (1957–1960)
- 325th Fighter-Interceptor Squadron – Truax Field (1957–1966)
- 326th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Richard-Gebauer (1957–1967)
- 327th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych George (1956–1958), Baza Lotnicza Thule (1958–1960)
- 329th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych George (1958–1960)
- 331st Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Webb (1960–1963)
- 332nd Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych McGuire (1957–1959), Baza Sił Powietrznych England (1959–1960),Thule AB (1960–1965)
- 438th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Kincheloe (1957–1960)
- 456th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Castle (1958–1960)
- 460th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Portland (1958–1966)
- 482nd Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Seymour Johnson (1956–1965)
- 498th Fighter-Interceptor Squadron – Geiger Field (1957–1959)
- 5th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Suffolk (1956–1960)
- Dowództwo Sił Powietrznych Alaska
- 317th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Elmendorf (1958–1970)
- 31st Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Elmendorf (1957–1958)
- Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych w Europie
- 32d Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Soesterberg (1960–1969)
- 431st Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Zaragosa (1960–1964)
- 496th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Hahn (1960–1970)
- 497th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Torrejon (1960–1963)
- 525th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Bitburg (1959–1969)
- 526th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Ramstein (1960–1970)
- 431st Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Zaragosa (1960–1964)
- Siły Powietrzne Pacyfiku
- 4th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Misawa (1957–1965)
- 16th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Naha (1959–1965)
- 40th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Yokota (1957–1965)
- 64th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Clark (1966–1969)
- 68th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Itazuke (1957–1965)
- 82d Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Naha (1966–1971)
- 509th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Clark (1959–1970)
- 16th Fighter-Interceptor Squadron – Baza Lotnicza Naha (1959–1965)
- Siły Powietrzne Gwardii Narodowej
- 102d Fighter-Interceptor Squadron, NY ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Suffolk (1972–1975)
- 111th Fighter-Interceptor Squadron, TX ANG – Ellington Field (1960–1975)
- 116th Fighter-Interceptor Squadron, WA ANG – Geiger Field (1965–1969)
- 118th Fighter-Interceptor Squadron, CT ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Bradley (1966–1971)
- 122nd Fighter-Interceptor Squadron, LA ANG – NAS New Orleans (1960–1971)
- 123d Fighter-Interceptor Squadron, OR ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Portland (1966–1971).
- 132nd Fighter-Interceptor Squadron, ME ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Bangor (1969–1970)
- 134th Fighter-Interceptor Squadron, VT ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Burlington (1965–1975)
- 146th Fighter-Interceptor Squadron, PA ANG – Pittsburgh AP (1961–1975)
- 151st Fighter-Interceptor Squadron, TN ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej McGhee-Tyson (1963–1964)
- 152d Fighter-Interceptor Squadron, AZ ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Tucson (1966–1969)
- 157th Fighter-Interceptor Squadron, SC ANG Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej MacEntire (1963–1975)
- 159th Fighter-Interceptor Squadron, FL ANG – Imeson Field (1960–1968), Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Jacksonville 1968–1974
- 175th Fighter-Interceptor Squadron, SD ANG – Baza Sił Powietrznych Sioux Falls (1960–1970)
- 176th Fighter-Interceptor Squadron, WI ANG – Truax Field (1966–1974)
- 178th Fighter-Interceptor Squadron, ND ANG – Hector Field (1966–1969)
- 179th Fighter-Interceptor Squadron, MN ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Duluth (1966–1971)
- 182nd Fighter-Interceptor Squadron, TX ANG – Baza Sił Powietrznych Kelly (1960–1969)
- 186th Fighter-Interceptor Squadron, MT ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Great Falls (1966–1972)
- 190th Fighter-Interceptor Squadron, ID ANG – Gowen Field (1964–1975)
- 194th Fighter-Interceptor Squadron, CA ANG – Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej Fresno (1964–1974)
- 196th Fighter-Interceptor Squadron, CA ANG – Międzynarodowy Port Lotniczy Ontario (1965–1975)
- 199th Fighter-Interceptor Squadron, HI ANG – Baza Sił Powietrznych Hickam (1960–1977)
- 111th Fighter-Interceptor Squadron, TX ANG – Ellington Field (1960–1975)
- 2nd Fighter-Interceptor Squadron – Baza Sił Powietrznych Suffolk (1956–1959)
Powiązane hasła
Pokrewne konstrukcje
Podobne samoloty
- Avro Canada CF-105 Arrow
- Dassault Mirage III
- English Electric Lightning
- MiG-21/Chengdu J-7
- Saab 35 Draken
- Su-9/Su-11
- Su-15
Przypisy
- ↑ Stergiou, Demetrius, „The Shooting Down of the Turkish F-102s” (translation and verbatim by Nicholas Tselepidis). Cyprus 1974: Greek Point of View via acig.org, 28 października 2003. Pozyskane: 27 października 2010.
- ↑ Baugher, Joe. „F-102s with Greece and Turkey”. USAAC/USAAF/USAF Fighter and Pursuit Aircraft: Original Fighter Series-1922 to 1962, 4 grudnia 1999. Dostęp: 9 października 2011.
- ↑ Baugher, Joe. „Squadron Service of F-102A” USAAC/USAAF/USAF Fighter and Pursuit Aircraft: Original Fighter Series-1922 to 1962, 14 lutego 2004. Dostęp: 9 października 2011.
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Convair F-102A-30-CO Delta Dagger 54-1374 (converted to JF-102A) on a ramp.
Two USAF Convair F-102A Delta Dagger interceptors of the 509th Fighter Interceptor Squadron over Vietnam in November 1966. Originally deployed to escort bombers over North Vietnam and defend South Vietnamese airspace against possible North Vietnamese bombers, they provided close air support for allied ground forces in South Vietnam. 14 F-102s would be lost during the war, 1 in air to air combat.
A Convair U.S. Air Force F-102A-75-CO (56-1356) of the 125th Fighter Interceptor Group, Florida Air National Guard, in the 1960s.
A U.S. Air Force Convair F-102A-65-CO Delta Dagger (s/n 56-1283) from the 317th Fighter Interceptor Squadron, Elmendorf Air Force Base, Alaska (USA), in flight. This aircraft crashed on 13 June 1969.