Dan Malloy
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| 88. Gubernator stanu Connecticut | |
| Okres | od 5 stycznia 2011 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | Ned Lamont |
 | |
Dan Malloy, właśc. Dannel Patrick Malloy (ur. 21 lipca 1955 w Stamford) – amerykański polityk, członek Partii Demokratycznej. W latach 1995-2009 zajmował stanowisko burmistrza Stamford. W latach 2011-2019 gubernator stanu Connecticut.
Jako dziecko miał poważne kłopoty zdrowotne m.in. z poruszaniem się i z przyswajaniem wiedzy. Jako siedemnastolatek trzykrotnie przyjmował sakrament namaszczenia chorych[1]. Mimo tych trudności zdołał pójść na studia. Jest absolwentem prawa na Boston College, po którego ukończeniu w 1980 został prokuratorem na nowojorskim Brooklynie, gdzie pracował przez cztery lata. Następnie powrócił do rodzinnego Stamford, gdzie podjął praktykę adwokacką w jednej z tamtejszych kancelarii. Równolegle z karierą prawniczą, w latach 1983-1994 był członkiem Komisji Finansów we władzach samorządowych Stamford. W 1995 został wybrany na burmistrza miasta, prezentując program wyborczy, w którym szczególny nacisk położył na kwestię ograniczenia przestępczości i poprawy bezpieczeństwa w mieście. W 2006 po raz pierwszy ubiegał się o nominację Partii Demokratycznej do startu w wyborach gubernatorskich, lecz został pokonany w prawyborach przez Johna DeStefano, burmistrza innego z głównych miast stanu, New Haven[2]. Ostatecznie wybory te zakończyły się reelekcją Jodi Rell, urzędującej gubernator i członkini Partii Republikańskiej.
22 maja 2010 został oficjalnym kandydatem Demokratów w kolejnych wyborach gubernatorskich, przewidzianych na listopad tego samego roku[3]. Jego kontrkandydatem ze strony Republikanów był Tom Foley, były ambasador USA w Irlandii. Po bardzo zaciętej kampanii Malloy wygrał wybory różnicą niespełna siedmiu tysięcy głosów na ok. 1,145 mln głosów oddanych[4]. 5 stycznia 2011 został zaprzysiężony na nowy urząd, stając się osiemdziesiątą ósmą osobą w historii pełniącą to stanowisko.
W wyborach gubernatorskich 2018 wraz ze swoją zastępczynią Nancy Wyman wycofali się z ubiegania o reelekcję. Głównym powodem tego były przyczyny osobiste oraz chęć wycofania się z polityki[5][6][7]. Ich następcami z kadencją od 9 stycznia 2019 roku są na stanowisku gubernatora Ned Lamont oraz w roli zastępcy Susan Bysiewicz[8].
Przypisy
- ↑ Susan Haigh: AP Interview: Malloy overcame dyslexia, physical struggles. ctpost.com, 2006-05-30. [dostęp 2011-09-09]. (ang.).
- ↑ Wyniki prawyborów demokratycznych w Connecticut w 2006 roku. wtnh.com, 2006-08-09. [dostęp 2011-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-10)]. (ang.).
- ↑ Christopher Keating: Dannel Malloy Wins Democratic Endorsement For Governor. courant.com, 2010-05-23. [dostęp 2011-09-09]. (ang.).
- ↑ Oficjalne wyniki wyborów stanowych w Connecticut w 2010 roku. [dostęp 2011-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-10)]. (ang.).
- ↑ Dan Haar, Love Malloy Or Hate Him, He’s No Lame Duck In His Seventh Year - Hartford Courant, Hartford Courant, 1 lutego 2018 [dostęp 2021-06-14] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-01] (ang.).
- ↑ Susan Haigh, Wyman says she won't run for Connecticut governor in 2018, AP NEWS, 16 listopada 2017 [dostęp 2021-06-14] (ang.).
- ↑ Susan Haigh, Connecticut governor will not seek re-election to third term, WJAR, 14 kwietnia 2017 [dostęp 2021-06-14] (ang.).
- ↑ Wyniki wyborów gubernatorskich w Connecticut w 2018 roku, The Green Papers [dostęp 2021-06-14].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
161012-N-LV331-002 HARTFORD, Conn. (Oct. 12, 2016) Secretary of the Navy (SECNAV) Ray Mabus poses for a photo with Connecticut Governor Dannel P. Malloy after presenting him with a Distinguished Public Service Medal. Mabus presented Malloy with the award for his exemplary service and support of the Navy and Marine Corps. (U.S. Navy photo by Petty Officer 1st Class Armando Gonzales/Released)