Danuta Kuroń
 Danuta Kuroń (2022) | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 sierpnia 1949 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | działaczka społeczna, historyk |
| Alma Mater | |
| Małżeństwo | |
| Odznaczenia | |
  | |
Danuta Maria Kuroń z domu Filarska, primo voto Winiarska (ur. 15 sierpnia 1949 w Warszawie) – polska działaczka społeczna, z wykształcenia historyk, działaczka opozycyjna w okresie PRL, współorganizatorka struktur podziemnej „Solidarności” na Lubelszczyźnie, redaktorka czasopism związkowych drugiego obiegu.
Życiorys
Studiowała historię na Uniwersytecie Warszawskim (1968–1970), a następnie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (uzyskując dyplom w 1976)[1]. W latach 70. związana ze środowiskiem lubelskich „Spotkań”[2]. W latach 1980–1981 była redaktorką pism związkowych „Solidarności” i „Solidarności” Rolników Indywidualnych. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmowała się m.in. tworzeniem niejawnych struktur związkowych (od 1982 do 1984 wchodziła w skład regionalnej komisji koordynacyjnej, następnie została członkinią tymczasowego zarządu regionu), pomocą internowanym i represjonowanym, drukiem podziemnych biuletynów na powielaczu offsetowym i kontaktami z zagranicą[1]. Była głównym współpracownikiem „Tygodnika Mazowsze” w regionie[3]. Należała do czołowych działaczek solidarnościowego podziemia, których historię przedstawiła Shana Penn w książce Podziemie kobiet[4].
Podczas rozmów Okrągłego Stołu była dziennikarką w Serwisie Informacyjnym „Solidarności”. Po wyborach czerwcowych w 1989 tworzyła biuro poselskie Jacka Kuronia. Należała do ROAD[5]. Do 1995 pracowała w dziale terenowym „Gazety Wyborczej”[2].
W 2000 wraz z Jackiem Kuroniem założyła Uniwersytet Powszechny im. Jana Józefa Lipskiego w Teremiskach. Objęła funkcję prezesa Fundacji Pomoc Społeczna SOS Jacka Kuronia.
Jej pierwszym mężem był dziennikarz i działacz „Solidarności” Janusz Winiarski, drugim Jacek Kuroń (1990–2004). Ma troje dzieci z pierwszego małżeństwa.
Odznaczenia i wyróżnienia
W 2011 odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[6]. Wyróżniona także Orderem Uśmiechu[7].
Przypisy
- ↑ a b Marcin Dąbrowski: Danuta Maria Winiarska. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2010-03-27].
- ↑ a b Dorota Borodaj: Robiliśmy, co należało. ngo.pl, 3 czerwca 2009. [dostęp 2010-03-27].
- ↑ Kuroń, Danuta. wyborcza.pl, 28 listopada 2006. [dostęp 2012-04-30].
- ↑ Shana Penn, Podziemie kobiet, przeł. Hanna Jankowska, wstęp Maria Janion, Wyd. Rosner & Wspólnicy, Warszawa 2003
- ↑ ROAD i polityka czasu przełomu. femka.net. [dostęp 2011-12-18].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 109, poz. 1104.
- ↑ Kawalerowie. orderusmiechu.pl. [dostęp 2010-03-26].
Media użyte na tej stronie
Autor: Tomasz Molina, Licencja: CC BY-SA 4.0
Danuta Kuroń w trakcie mowy na antyrasistowskiej demonstracji.
Baretka: Order Uśmiechu.