Daqin

Daqin
Ilustracja
Cesarstwo rzymskie i chińskie około roku 1
Nazwa chińska
Pismo uproszczone

大秦国

Pismo tradycyjne

大秦國

Hanyu pinyin

Dàqín guó

Wade-Giles

Ta-ch’in kuo

Przedstawienie mieszkańca Daqin w encyklopedii Sancai Tuhui z początku XVII wieku
Państwo Daqin (大秦國) pojawia się na chińskiej mapie z 1532 roku na zachód od Persji.

Daqin (chiń. 大秦; pinyin Dàqín; dosł. „Wielkie Qin”) – historyczna nazwa Cesarstwa Rzymskiego używana w Chinach. Wywodzi się od północno-zachodniego chińskiego państwa Qin[1], którego ziemie po powstaniu jedwabnego szlaku wyznaczały wschodni koniec trasy, podczas gdy Rzym znajdował się na końcu zachodnim.

Nie ma dowodów na to, żeby chińscy podróżnicy dotarli do Rzymu. W roku 97 generał Ban Chao na czele ekspedycji liczącej 70 tysięcy żołnierzy dotarł do Morza Kaspijskiego. Jego poseł Gan Ying sporządził opis Imperium Rzymskiego[2], ale uważa się, że jego informacje pochodziły z drugiej ręki, a on sam dotarł tylko do Morza Czarnego lub Zatoki Perskiej[3].

Źródła chińskie odnotowują fakty pobytu poselstw z Imperium Rzymskiego w Państwie Śródka. Zgodnie z relacją Księgi Późniejszych Hanów (Houhanshu) w roku 166 do Tonkinu (północnego Wietnamu) dotarła drogą morską grupa kupców, wysłanych przez władcę Daqin imieniem Andun (安敦, identyfikowany z Markiem Aureliuszem[4])[5][6]. Kolejne wizyty kupców z Daqin, którzy również dotarli do Chin drogą morską, odnotowano w latach 226 i 284[7][8].

Księga Późniejszych Hanów, Weilüe i Księga Wei opisują Daqin jako gęsto zaludniony obszar, którego mieszkańcy są wysocy i kulturalni, noszą haftowane ubrania, golą włosy i brodę[9].

Nazwa Daqin była używana na chińskich mapach aż do XVI wieku. Po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego przez długi czas używano jej na określenie Bizancjum[10]. Dokumenty chińskie potwierdzają pobyt bizantyjskich delegacji handlowych w Państwie Środka w latach 643, 667, 701 i 719[11]. W źródłach chińskich termin Daqin wielokrotnie jest jednak niejednoznaczny i może odnosić się do każdego miejsca położonego daleko na zachodzie, m.in. Syrii, Palestyny[12] czy nawet Persji[13]. Nestorianizm, który w VII wieku trafił do Chin u schyłku Imperium Sasanidów, był w Chinach określany jako Religia Światła z Daqin[14] (m.in. na steli z Xi’an[15]).

Innymi nazwami odnoszącymi się do kraju Daqin były Líxuān (黎軒) i Líjiān (犁鞬), co mogło oznaczać Aleksandrię[4].

Przypisy

  1. ↑ Chung Tan, Yinzeng Geng: India and China: twenty centuries of civilization interaction and vibrations. New Delhi: Centre for Studies in Civilizations, 2005, s. 45. ISBN 978-81-87586-21-0.
  2. ↑ Frances Wood: The Silk Road: Two Thousand Years in the Heart of Asia. Berkeley: University of California Press, 2004, s. 46. ISBN 978-0-520-24340-8.
  3. ↑ Maurizio Scarpari: Ancient China: Chinese civilization from the origins to the Tang Dynasty. New York: Barnes & Noble, 2006, s. 55. ISBN 978-0-7607-8379-5.
  4. ↑ a b Ulrich Theobald, Daqin 大秦 and Lixuan 黎軒, ChinaKnowledge, 26 listopada 2011 [dostęp 2021-12-03] (ang.).
  5. ↑ Raoul McLaughlin: Rome and the Distant East: Trade Routes to the Ancient Lands of Arabia, India and China. London: Continuum International Publishing Group, 2010, s. 134. ISBN 978-1-84725-235-7.
  6. ↑ Lionel Casson: Podróże w starożytnym świecie. Wrocław: Ossolineum, 1981, s. 87. ISBN 83-04-00543-3.
  7. ↑ Warwick Ball: Rome in the East: The Transformation of An Empire. London: Routledge, 2002, s. 135. ISBN 0-415-11376-8.
  8. ↑ Max Cary, E. H. Warmington: Starożytni odkrywcy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 193.
  9. ↑ Daqin: The Roman Empire in the Ancient Chinese Sources, Novo Scriptorium, 23 października 2019 [dostęp 2021-12-03] (ang.).
  10. ↑ Nicolas Standaert: Handbook of Christianity in China. T. 1. Leiden: Brill, 2001, s. 3. ISBN 978-90-04-11431-9.
  11. ↑ Marlia Mundell Mango: Byzantine Trade, 4th-12th Centuries: The Archaeology of Local, Regional and International Exchange. Papers of the Thirty-eighth Spring Symposium of Byzantine Studies, St John's College, University of Oxford, March 2004. Farnham, Surrey: Ashgate Publishing, Ltd., 2009, s. 10. ISBN 978-0-7546-6310-2.
  12. ↑ Donald Leslie: Jews and Judaism in traditional China: a comprehensive bibliography. Sankt Augustin: Monumenta Serica Institute, 1998, s. 39. ISBN 978-3-8050-0418-3.
  13. ↑ Jingyi Ji: Encounters between Chinese culture and christianity: a hermeneutical perspective. Münster: LIT Verlag Münster, 2007, s. 5. ISBN 978-3-8258-0709-2.
  14. ↑ China: five thousand years of history and civilization. Hong Kong: City University of HK Press, 2007, s. 678. ISBN 978-962-937-140-1.
  15. ↑ Michael Keevak: The Story of a Stele: China's Nestorian Monument and Its Reception in the West, 1625-1916. Hong Kong: Hong Kong University Press, 2008, s. 5. ISBN 978-962-209-895-4.

Media użyte na tej stronie

SihaiHuayiZongtu.jpg
The "Complete Map of the 4 Seas, China, and Barbarians" (四海華夷總圖, 四海华夷总图, Sihai Huayi Zongtu)
Daqin in Sancai Tuhui.jpg
A portrait of the Daqin people (the Chinese impression of Romans) from Sancai Tuhui. The Chinese text reads: "Daqin: The western merchants end their journeys here. Its king wears embroidered tissues sewn with gold threads on his head. The land produces corals, grows golden flowers, coarse fabrics, pearls, and etc."
RomanandHanEmpiresAD1.png
Autor: Gabagool, Licencja: CC BY 3.0
Locator map for the Roman Empire and the Chinese Han dynasty, c. AD 1. (Partially based on Atlas of World History (2007) - World 250 BC - 1 AD)