Die Linke

Die Linke
Ilustracja
Państwo

 Niemcy

Lider

Susanne Hennig-Wellsow
Janine Wissler

Data założenia

16 czerwca 2007

Adres siedziby

Karl-Liebknecht-Haus,
Kleine Alexanderstraße 28,
10178 Berlin

Ideologia polityczna

socjalizm demokratyczny

Poglądy gospodarcze

socjalizm demokratyczny

Liczba członków

78 700 (2 kwietnia 2010)

Grupa w Parlamencie
Europejskim

Zjednoczona Lewica Europejska – Nordycka Zielona Lewica

Młodzieżówka

Linksjugend ['solid]

Obecni posłowie
39/736
Obecni senatorowie
4/69
Obecni eurodeputowani
5/96
Obecni radni wojewódzcy
137/1884
Strona internetowa
Niemcy
Coat of Arms of Germany.svg
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Niemiec
Portal Niemcy

Die Linke (z niem. Lewica[1]) – niemiecka lewicowa partia polityczna, powstała 16 czerwca 2007 ze zjednoczenia Die Linkspartei. i WASG. Współprzewodniczącymi partii są Susanne Hennig-Wellsow i Janine Wissler. Ideologią partii jest socjalizm demokratyczny[2], niemniej jednak występuje w niej wiele frakcji.

Zarząd partii

Aby podkreślić zasadę równouprawnienia na czele partii stoi polityczny tandem złożony z mężczyzny i kobiety. Po utworzeniu nowego ugrupowania Klaus Ernst oraz Gesine Lötzsch zostali wybrani liderami partii. 10 kwietnia 2012 Gesine Lötzsch zrezygnowała z pozycji współlidera partii ze względu na chorobę męża. W czerwcu tego samego roku odbył się zjazd przedstawicieli partii w Getyndze, na którym wyłoniono nowych przewodniczących ugrupowania i partyjny zarząd. Współprzewodniczącymi partii zostali 34-letnia Katja Kipping z Saksonii i zachodnioniemiecki działacz Bernd Riexinger. Zdaniem komentatorów wybory władz partii udowodniły wewnątrzpartyjne tarcia między frakcjami. Uwidoczniły się dwie najsilniejsze frakcje, radykalna skupiona wokół Oskara Lafontaine’a oraz reformatorska, tworzona głównie przez postkomunistów z terenów byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej[3].

Przedstawiciele w parlamentach

Lewica ma swoich przedstawicieli w parlamencie federalnym (Bundestagu), we wszystkich parlamentach krajowych (landtagach) we wschodniej części Niemiec oraz w czterech w zachodnich Niemczech. W Berlinie partia współuczestniczy w lokalnej koalicji rządzącej z SPD, w pozostałych nowych krajach związkowych (Brandenburgii, Meklemburgii-Pomorzu Przednim, Saksonii, Saksonii-Anhalcie i Turyngii) jest w opozycji. Krótko przed zjednoczeniem partii, do parlamentu Wolnego Hanzeatyckiego Miasta Bremy wybrano przedstawicieli Linkspartei oraz startujących z jej listy członków WASG. W wyborach 27 stycznia 2008 Lewica wprowadziła swoich posłów do landtagów dwóch dalszych „starych” krajów związkowych, Hesji i Dolnej Saksonii, gdzie zdobyła odpowiednio 5,1% i 7,1% poparcia, zaś 24 lutego 2008 zdobyła 6,4% poparcia i wprowadziła swych przedstawicieli do Bürgerschaft w Hamburgu.

7 czerwca 2009 odbyły się w Niemczech wybory do Parlamentu Europejskiego, w których Lewica zdobyła blisko 2 mln głosów, czyli 7,5% i powiększyła swoją reprezentację z 7 do 8 deputowanych. Lewica należy w Parlamencie Europejskim do frakcji Zjednoczona Lewica Europejska – Nordycka Zielona Lewica (ZLE/NZL), która pozycjonuje się na lewo od PES. 24 czerwca 2009 przewodniczącym frakcji jednogłośnie wybrano Lothara Bisky’ego (zastąpił francuskiego komunistę Francisa Wurtza). Do Bundestagu XIX kadencji weszła m.in. Żaklin Nastić, polityczka urodzona w Gdyni.

Program partii

Podstawowe wartości partii to demokracja, wolność, równość, sprawiedliwość i solidarność, nierozerwalnie połączone z pokojem, ochroną środowiska (poglądy ekologiczne) i emancypacją. W swoim programie partia sprzeciwia się militaryzacji i prywatyzacji, krytykując zarówno koncentrację kapitału w rękach prywatnych, jak i prymat międzynarodowych rynków finansowych. Twierdzi, że prywatna kontrola nad kapitałem wielkich przedsiębiorstw powinna być uszczuplona na rzecz instrumentów demokratycznych, które miałyby być zarówno sprawiedliwe, jak i efektywne. Kluczowe działy gospodarki powinny zostać oddane pod opiekę państwa, by prawdziwie demokratyczna kontrola i organizacja stały się możliwe.

W swoim programie partia odwołuje się do haseł Karola Marksa i bierze społeczną odpowiedzialność za zdrowie, zasoby wody i energii, rozwój regionów wiejskich i miejskich, publiczny transport lokalny i długodystansowy, powszechnie dostępną edukację publiczną, godne życie w starszym wieku oraz rozwój kultury i nauki. Obiecują zwalczanie wszelkich form dyskryminacji na tle płci, wyznania i orientacji seksualnej.

Za dotychczasowe niepowodzenia i intensyfikację globalnego kryzysu ekologicznego partia wini „przejście z polityki państwa dobrobytu regulowanego kapitalistycznie do radykalnie rynkowej, neoliberalnej polityki”. Proponuje „odrodzenie” w oparciu o zasady solidarności społecznej. Postrzega indywidualność każdego z ludzi oraz zaprzestanie realizowania tradycyjnych ról przypisanych do płci jako szansę na rozwój indywidualny. Partia jest przeciwna polityce „wspierania i wymagania”, która klasyfikuje bezrobocie jako problem jednostki. Zamiast tego chce opracować zasady, które sprawią, że własny rozwój stanie się możliwy dla każdego.

W 2011 partia uchwaliła nowy zaktualizowany program. W sferze międzynarodowej partia domagała się zakończenia wszystkich operacji militarnych Bundeswehry i wycofania wojsk niemieckich z Afganistanu. Partia obiecała, że nie wejdzie do żadnego rządu, który będzie kontynuował dotychczasową politykę militarną i dozbrajanie. W programie znalazł się zapis dotyczący nałożenia zakazu importu broni zza granicy. Zdaniem działaczy Lewicy Niemcy powinny dążyć do opuszczenia struktur NATO; zdaniem partii sojusz powinien zostać rozwiązany. Lider partii Klaus Ernst stwierdził, że zmiany te „To kamień milowy w naszej historii”.

Pod względem gospodarczym partia zaproponowała radykalne zmiany polegające między innymi na:

  • nacjonalizacji dużych, istotnych gospodarczo, prywatnych przedsiębiorstw i przekształcenie ich w majątek publiczny, komunalny czy spółdzielczy,
  • opodatkowaniem dużych koncernów, spadków i wielkich majątków,
  • wprowadzenie płacy minimalnej w wysokości 60% przeciętnego wynagrodzenia i 30-godzinnego tygodnia płacy,
  • zniesienia zasiłku socjalnego tzw. Hartz IV i zlikwidowanie reformy dotyczącej podniesienia wieku emerytalnego do 67 lat.

Duże kontrowersje wywołał zapisek dotyczący legalizacji wszystkich narkotyków, łącznie z heroiną i kokainą. Lider partii wyjaśnił jednak, że chodzi o „odkryminalizowanie uzależnionych, zorganizowanie im pomocy i wydawanie narkotyków w sposób legalny i kontrolowany”. Partia podkreśliła, że wszystkie te zmiany byłyby realizowane drogą długofalowych reform[4][5].

Frakcje

Poparcie dla partii według okręgów wyborczych w wyborach parlamentarnych w 2017 roku

Lewica ma wiele wewnętrznych klubów, często określonych jako platformy:

  • Antykapitalistyczna Lewica (niem. Antikapitalistische Linke) – krytyczna wobec udziału w koalicjach. Uważa, że udział w rządzie powinien być uzależniony od minimalnych kryteriów (w tym braku prywatyzacji, braku zaangażowania wojennego i bez cięć w wydatkach socjalnych). Przedstawicielami tej grupy są Sahra Wagenknecht, Tobias Pflüger, Cornelia Hirsch i Ulla Jelpke[6].
  • Platforma Komunistyczna (niem. Kommunistische Plattform, KPF) – została utworzona jako tendencja wewnątrz PDS. Jest mniej krytyczna wobec NRD niż inne grupy, przy tym wykazuje przywiązanie do ortodoksyjnego marksizmu. Celem strategicznym KPF jest „budowanie nowego społeczeństwa socjalistycznego, wykorzystując pozytywne doświadczenia realnego socjalizmu i uczenia się na błędach”. Jej główną liderką jest Sahra Wagenknecht. W maju 2008 roku platforma miała około 961 członków, czyli około 1% z krajowej przynależności w partii.
  • Socjalistyczna Lewica (niem. Sozialistische Linke) – została utworzona w sierpniu 2006 roku i obejmuje zwolenników keynesizmu i komunistów reformatorów, a także trockistowską organizację Linksruck będącą członkiem Międzynarodowej Tendencji Socjalistycznej. Grupa stara się ukierunkować partię w kierunku ruchu robotniczego. Wielu przywódców Socjalistycznej Lewicy to dawni członkowie WASG. Socjalistyczna Lewica sympatyzuje z holenderską Partią Socjalistyczną i włoskim Odrodzeniem Komunistycznym.
  • Emancypacyjna Lewica (niem. Emanzipatorische Linke, Ema.Li) – prąd obejmujący zwolenników wolnościowego socjalizmu. Popiera zdecentralizowane społeczeństwa i wspieranie ruchów społecznych. Głównymi przedstawicielami platformy są Katja Kipping i Caren Lay[7].
  • Forum Demokratyczno-Socjalistyczne (niem. Forum demokratischer Sozialismus) – jest demokratyczno-socjalistyczną frakcją, która była pierwotnie częścią PDS. Wspiera udział w rządach koalicyjnych, programowo jest blisko Reformatorskiej Lewicy[9].

Oprócz głównych platform, istnieje duża liczba grup lewicowych współpracujących z dawnymi PDS i WASG, w tym Linksruck (obecnie znana jako Marx21). Z partią współpracuje także Niemiecka Partia Komunistyczna, której niektóre oddziały regionalne zawiązały sojusz z Lewicą. Partia jednak nie przyłączyła się do struktur Lewicy.

Poparcie

Wyniki w wyborach parlamentarnych
WyboryPoparcieZmiana punktów procentowychMandaty (Bundestag)Zmiana
19902,4%17
19944,4%Green Arrow Up Darker.svg 230Green Arrow Up Darker.svg 13
19985,1%Green Arrow Up Darker.svg 0,736Green Arrow Up Darker.svg 6
20024%Red Arrow Down.svg 1,12Red Arrow Down.svg 34
20058,7%Green Arrow Up Darker.svg 4,754Green Arrow Up Darker.svg 52
2009[10]11,9%Green Arrow Up Darker.svg 3,276Green Arrow Up Darker.svg 22
20138,6%Red Arrow Down.svg 3,364Red Arrow Down.svg 12
20179,2%Green Arrow Up Darker.svg 0,669Green Arrow Up Darker.svg 5
20214,9%Red Arrow Down.svg 4,339Red Arrow Down.svg 30
Wyniki w wyborach do Parlamentu Europejskiego
WyboryPoparcieZmiana punktów procentowychMandatyZmianaL. miejsc dla Niemiec
19944,7%099
19995,8%Green Arrow Up Darker.svg 1,16Green Arrow Up Darker.svg 699
20046,1%Green Arrow Up Darker.svg 0,37Green Arrow Up Darker.svg 199
20097,5%Green Arrow Up Darker.svg 1,48Green Arrow Up Darker.svg 199
20147,39%Red Arrow Down.svg 0,117Red Arrow Down.svg 196
20195,5%Red Arrow Down.svg 1,95Red Arrow Down.svg 296

Przypisy

  1. Niemcy: Do 12 partii w Parlamencie Europejskim | Polityka | DW | 25.05.2014, www.dw.com [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  2. Nordsieck, Wolfram. „Parties and Elections in Europe: Germany”. Parties and Elections in Europe.
  3. Niemiecka Lewica wybrała nowych przywódców. Rzeczpospolita (gazeta), 2012-06-03. [dostęp 2016-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-10)].
  4. Die Linke kokietuje biednych i narkomanów.
  5. Opielka: Die Linke – słuszna i anachroniczna.
  6. antikapitalistische-linke.de.
  7. emanzipatorischelinke.wordpress.com.
  8. グリーンスムージー粉末で簡単産後のダイエット, reformlinke.net [dostęp 2021-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-18] (jap.).
  9. Forum Demokratischer Sozialismus, www.forum-ds.de [dostęp 2017-11-24] (niem.).
  10. W 2007 doszło do zjednoczenia Die Linkspartei.PDS z WASG. W tym roku obie partie utworzyły Die Linke.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Green Arrow Up Darker.svg
Green arrow icon pointing up
Die Linke logo.svg
Logo of the German party Die Linke (The Left).
Karte btw linke17z endg.svg
Autor: Wahlatlas, Licencja: CC BY-SA 4.0
Endgültiges Ergebnis der Bundestagswahl 2017 in Deutschland, Zweitstimmenanteil in Prozent der Linken