Difluorek radonu

Difluorek radonu
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

RnF2

Masa molowa

260,01 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

18976-85-7

Difluorek radonu, RnF
2
nieorganiczny związek chemiczny fluoru i radonu, prawdopodobnie wykazujący charakter soli.

Powstaje w podczas ogrzewania radonu z fluorem w temperaturze ok. 400 °C. Po schłodzeniu mieszaniny reakcyjnej do −78 °C osadza się na ściankach reaktora jako ciało stałe[1]:

Rn + F
2
→ RnF
2

W późniejszych badaniach okazało się, że fluorek radonu powstaje spontanicznie w reakcji radonu z gazowym fluorem w temperaturze pokojowej, a także z fluorem w stanie ciekłym w temperaturze −195 °C. Siłą napędową tych reakcji jest intensywne promieniowanie α radonu[2][3].

Fluorek radonu został otrzymany w ilościach mikrogramowych i jest słabo poznany[4]. Jego stechiometria jest niepewna[4], jednak obliczenia wskazują na istnienie trwałych cząsteczek RnF
2
[5] i tak jest opisywany w literaturze[6]. Prawdopodobnie ma budowę jonową[5], przy czym kationami mogą być Rn2+
lub RnF+
[4].

Jest mniej lotny niż XeF
2
i jest trwały do 200 °C (w atmosferze wodoru)[1]. Powyżej 250 °C rozkłada się na pierwiastki[4], natomiast w atmosferze wodoru w temperaturze >500 °C ulega szybkiej redukcji[3]:

RnF
2
+ H
2
→ Rn + 2HF

Rozpuszczony w BrF
3
ulega prawdopodobnie następującej dysocjacji elektrolitycznej[2][7]:

RnF
2
⇄ RnF+
+ F
RnF+
⇄ Rn2+
+ F

Kationy te migrują do katody w trakcie elektrolizy, lecz, co zaskakujące, nie ulegają na niej neutralizacji i gromadzą się w przedziale katodowym[2][3][7]. W obecności nadmiaru jonów F
mogą powstawać aniony[3]:

RnF
2
+ F
⇄ RnF
3
RnF
3
+ F
⇄ RnF2−
4

Przypisy

  1. a b Paul R. Fields, Lawrence Stein, Moshe H. Zirin, Radon Fluoride, „Journal of the American Chemical Society”, 84 (21), 1962, s. 4164–4165, DOI10.1021/ja00880a048 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
  2. a b c Lawrence Stein, „Chemistry”, 47 (9), 1974, s. 15 (ang.).
  3. a b c d Lawrence Stein, The Chemistry of Radon, „Radiochimica Acta”, 32 (1-3), 1983, DOI10.1524/ract.1983.32.13.163 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
  4. a b c d L. Stein, Ionic Radon Solutions, „Science”, 168 (3929), 1970, s. 362–364, DOI10.1126/science.168.3929.362 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
  5. a b Kenneth S. Pitzer, Fluorides of radon and element 118, „Journal of the Chemical Society, Chemical Communications” (18), 1975, 760b, DOI10.1039/c3975000760b [dostęp 2021-05-18] (ang.).
  6. Roderick M. Macrae, Terence J. Kemp, Oganesson: A Most Unusual ‘Inert Gas’, „Science Progress”, 101 (2), 2018, s. 101–120, DOI10.3184/003685018X15173976099750 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
  7. a b V.V. Avrorin i inni, The Chemistry of Radon, „Russian Chemical Reviews”, 51 (1), 1982, s. 12–20, DOI10.1070/RC1982v051n01ABEH002787 [dostęp 2021-05-18] (ang.).

Media użyte na tej stronie

Radon-difluoride-CPK.png
Autor: CCoil (talk), Licencja: CC BY-SA 3.0
Radon difluoride