Dorkowa Skała
Dorkowa Skała – wychodnia skalna w południowej części Beskidu Śląskiego.
Położenie
Wychodnia leży na grzbiecie biegnącym od przełęczy Kubalonka do Karolówki. Znajduje się tuż pod szczytem wyższego (północno-zachodniego) wierzchołka Szarculi.
Charakterystyka
Wychodnia ma postać mocno zerodowanej, dość szerokiej, nieforemnej ambony skalnej kilkumetrowej wysokości, o wygładzonych ścianach, z głęboką niszą u podnóża. Zbudowana jest z grubych ławic gruboziarnistych, zlepieńcowatych piaskowców kwarcowo-skaleniowych pochodzących z kredy i należących do warstw istebniańskich[1], o charakterystycznej rdzawej barwie na zwietrzałych powierzchniach (tzw. piaskowce istebniańskie).
Nazwa
Nazwa, znana od dawna wśród mieszkańców Istebnej, pochodzi prawdopodobnie – tak, jak i nazwa lasu na południowych stokach Szarculi – od imienia żeńskiego Dorota (Dora, Dorka). Wiąże się ze starą legendą o córce miejscowego baczy, która miała tu zginąć, walcząc z pasterzami słowackimi o tereny wypasowe.
Ochrona
Zarządzeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach (Dziennik Urzędowy WRN nr 7 z dn. 28 listopada 1958 r., poz. 33) Dorkowa Skała została uznana za zabytek przyrody[2]. Leży w granicach Parku Krajobrazowego Beskidu Śląskiego.
Od czasu przeniesienia Głównego Szlaku Beskidzkiego z drogi biegnącej z przełęczy Szarcula na Stecówkę na grzbiet Szarculi, szlak 
ten przebiega tuż obok skał wychodni.
Przypisy
Bibliografia
- Barański Mirosław: Pasmo Baraniej Góry. Przewodnik turystyczny, Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 1999, ISBN 83-7005-423-4.
