Dorothea Douglass Chambers
| ||||||||||
 | ||||||||||
| Państwo |  Wielka Brytania | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 3 września 1878 Londyn | |||||||||
| Data śmierci | 7 stycznia 1960 | |||||||||
| Gra pojedyncza | ||||||||||
| Wimbledon | W (1903, 1904, 1906, 1910, 1911, 1913, 1914) | |||||||||
| US Open | QF (1925) | |||||||||
| Gra podwójna | ||||||||||
| Wimbledon | F (1913, 1919, 1920) | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Dorothea Katherine Lambert Chambers, z domu Douglass (ur. 3 września 1878 w Ealing, zm. 7 stycznia 1960) – tenisistka brytyjska, siedmiokrotna zwyciężczyni Wimbledonu w grze pojedynczej, mistrzyni olimpijska.
Była córką pastora. Tenisem zainteresowała się dość późno, dopiero po ukończeniu 20. roku życia, okazując duży talent do tej dyscypliny. W swoim debiucie wimbledońskim w 1902 osiągnęła półfinał, przegrywając z Muriel Robb. Rok później zdobyła pierwszy tytuł[1], w finale turnieju pretendentek (All Comers), pokonując Ethel Thomson (później po mężu Larcombe); broniąca tytułu Robb nie przystąpiła do właściwego finału (challenge round). W 1904 Douglass obroniła tytuł po zwycięstwie nad kilkakrotną mistrzynią Charlotte Sterry, natomiast w kolejnym finale musiała uznać wyższość Amerykanki May Sutton, która została pierwszą triumfatorką Wimbledonu spoza Wysp Brytyjskich[1]. W latach 1905–1907 Douglass i Sutton spotkały się w meczach o tytuł trzykrotnie, Brytyjce udało się wygrać jedynie w 1906[1]. Tytuł mistrzowski odzyskała w 1910[1], już pod wyjściu za mąż, pokonując Dorę Boothby. W 1911 w meczu o tytuł nie oddała Boothby nawet jednego gema.
Status najwybitniejszej brytyjskiej tenisistki w okresie przed I wojną światową potwierdziła kolejnymi dwoma tytułami w 1913 i 1914. Sięgając po swoje ostatnie singlowe mistrzostwo w 1914 pokonała w finale tę samą rywalkę, co przy pierwszym tytule – Ethel Larcombe. Po wojnie nadal obowiązywał regulamin gwarantujący triumfatorce poprzedniej edycji automatyczny udział w finale – w 1919 prawo to przysługiwało Dorothei Chambers. Brytyjka, świadoma pięcioletniej przerwy i własnego wieku, zamierzała początkowo zrezygnować z występu, szczególnie, że spodziewała się konfrontacji z nową gwiazdą, dynamiczną Francuzką Suzanne Lenglen. Ostatecznie jednak zdecydowała się wystąpić w challenge round, mimo iż turniej pretendentek wygrała rzeczywiście Lenglen, i to bez większych problemów. Finał Wimbledonu z 1919 przeszedł do historii jako jeden z najciekawszych meczów kobiecych. Spotkały się dwie zawodniczki, które różniło niemal wszystko – od wieku (Chambers dwukrotnie starsza), stroju, po styl gry. Wszechstronnej Francuzce Brytyjka postawiła opór konsekwentną grą z głębi kortu, imponując regularnością i zaskakując sporadycznie skrótami i lobami. Finał nie tylko stał na bardzo wysokim poziomie, ale miał również dramatyczny przebieg. Pierwszą partię rozstrzygnęła na swoją korzyść Lenglen 10:8, ale kiedy rywalka wyrównała stan meczu, wyglądała na mocno zmęczoną, podobno pokrzepiając się łykiem koniaku. Kolejne emocje tenisistki zafundowały widzom, wśród których znajdowała się m.in. para królewska z córką, w trzecim secie. Lenglen wyszła na prowadzenie 4:1, z kolei Chambers objęła prowadzenie 6:5 i 40:15 przy własnym serwisie. Piłek meczowych jednak nie wykorzystała, a jedną z nich Lenglen obroniła zagraniem ramą rakiety, które dodatkowo zawadziło o taśmę siatki. Ostatecznie po 44 gemach, co długo stanowiło rekord finału (w 1970 46 gemów rozegrały – chociaż w dwóch setach – Margaret Court i Billie Jean King), tytuł przypadł Suzanne Lenglen, ale obie rywalki były tak zmęczone, że nie miały siły udać się do loży królewskiej na uroczystość dekoracji[1].
Podobnych emocji nie przyniósł finał rok później, kiedy jeszcze raz Dorothea Chambers zmierzyła się z Lenglen. Tym razem Brytyjka zdołała wygrać tylko trzy gemy. Jej siedem tytułów w grze pojedynczej stanowiło rekord niewiele ponad dwadzieścia lat – w 1938 ósmy raz Wimbledon wygrała Amerykanka Helen Wills. Dziewięcioma tytułami może pochwalić się Martina Navrátilová, a podobnie jak Chambers siedmioma – Steffi Graf. Jedenaście występów finałowych stawia Chambers na trzecim miejscu, za Blanche Hillyard (13 finałów) i Navrátilovą (12). Brytyjka kontynuowała jeszcze starty na Wimbledonie do 1927. Nie udało się jej wygrać innej konkurencji w tym turnieju, ale była m.in. w finale pierwszej oficjalnej edycji debla w 1913 (z Charlotte Sterry). W 1919 wystąpiła we wszystkich finałach – w singlu przegrała z Lenglen, w deblu w parze z Larcombe uległa Lenglen i Elizabeth Ryan, w mikście w parze z Albertem Prebble poniosła dotkliwą porażkę (0:6, 0:6) z Ryan i Randolphem Lycettem.
W 1908 na igrzyskach olimpijskich w Londynie zdobyła złoty medal w grze pojedynczej, pokonując w finale Dorę Boothby. W 1924 została kapitanem brytyjskiej reprezentacji w Pucharze Wightman i poprowadziła zespół do pierwszego zwycięstwa w tych rozgrywkach. Rok później przyczyniła się osobiście do zdobycia Pucharu, pokonując w singlu Eleanor Goss, a w deblu, w parze z Ermyntrude Harvey, swoją dawną rywalkę z Wimbledonu May Sutton Bundy i Mollę Mallory. W 1926 swój mecz deblowy w Pucharze Wightman przegrała, a trofeum odzyskały Amerykanki.
W 1938 Dorothea Chambers oficjalnie zakończyła występy jako amatorka i została zawodową trenerką tenisa. Poza tenisem z pewnymi sukcesami uprawiała badminton (była mistrzynią Anglii w deblu i mikście) oraz hokej na trawie (reprezentowała hrabstwo Middlesex). Była zawodniczką praworęczną, grającą przede wszystkim z głębi kortu, słynącą z regularności. W 1981 jej nazwisko wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Osiągnięcia w najważniejszych turniejach:
- Wimbledon
- gra pojedyncza – wygrane 1903, 1904, 1906, 1910, 1911, 1913, 1914, finały 1905, 1907, 1919, 1920
- gra podwójna – finały 1913 (z Charlotte Sterry), 1919, 1920 (oba z Ethel Larcombe)
- gra mieszana – finał 1919 (z Albertem Prebble)
- igrzyska olimpijskie w Londynie 1908
- gra pojedyncza, korty otwarte – 1. miejsce
- Puchar Wightman
- wygrana 1925 (jako niegrająca kapitan także 1924)
Występy w challenge round na Wimbledonie:
- 1903 – 4:6, 6:4, 6:2 z Ethel Thomson (All Comers)
- 1904 – 6:0, 6:3 z Charlotte Sterry
- 1905 – 3:6, 4:6 z May Sutton
- 1906 – 6:3, 9:7 z May Sutton
- 1907 – 1:6, 4:6 z May Sutton
- 1910 – 6:2, 6:2 z Dorą Boothby
- 1911 – 6:0, 6:0 z Dorą Boothby
- 1913 – 6:0, 6:4 z Winifred Slocock McNair (All Comers)
- 1914 – 7:5, 6:4 z Ethel Larcombe (z domu Thomson)
- 1919 – 8:10, 6:4, 7:9 z Suzanne Lenglen
- 1920 – 3:6, 0:6 z Suzanne Lenglen
Przypisy
Bibliografia
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 28 grudnia 2017].
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Jan Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979.
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
