Edmund Friszke
| ||
| Kraj działania | Polska | |
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 4 czerwca 1902 Zduńska Wola | |
| Data i miejsce śmierci | 15 września 1958 Malmö | |
| Senior diecezji mazurskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego | ||
| Okres sprawowania | 1946-1958 | |
| Wyznanie | Luteranizm | |
| Kościół | Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP | |
| Strona internetowa | ||
Edmund Friszke (ur. 4 czerwca 1902 w Zduńskiej Woli, zm. 15 września 1958 w Malmö[1]) – ksiądz Kościoła Ewangelicko-Ausgburskiego w Polsce, senior Diecezji Mazurskiej tego Kościoła, więzień obozów koncentracyjnych.
Działalność w II Rzeczypospolitej
Po ukończeniu w 1927 roku studiów na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego i ordynacji w tym samym roku został wikariuszem w parafii Świętej Trójcy w Łodzi (1927–1929)[1]. Od roku 1929 był administratorem parafii w Radomiu, a następnie jej proboszczem kierującym filiami w Kozienicach i Jaworze[1]. W kwietniu 1939 roku został konseniorem ewangelicko-augsburskiej diecezji lubelskiej[1].
Losy okupacyjne
We wrześniu 1939 przebywał wraz z rodziną w Lublinie, zapewniając opiekę duszpasterską tamtejszej parafii[1]. Gdy powrócił do Radomia, został 21 września 1939 roku aresztowany przez gestapo pod zarzutem działalności propolskiej i wrogości wobec narodowego socjalizmu[1]. 18 grudnia 1939 roku osadzono go w więzieniu gestapo w Lublinie, a stamtąd został przewieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg. Następnie 13 grudnia 1940 roku przetransportowano go do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie przebywał do momentu zajęcia obozu przez armię USA (29 kwietnia 1945)[1].
Działalność powojenna
Po ustaniu działań wojennych został proboszczem parafii w Olsztynie, w 1946 roku objął urząd seniora diecezji mazurskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Odtąd do końca życia był czynnie zaangażowany w zachowanie stanu posiadania luteranizmu na Mazurach[1].
Zmarł podczas wyjazdu na leczenie w Szwecji. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim przy ul. Wojska Polskiego w Olsztynie. W 1966 roku jego szczątki zostały przeniesione na cmentarz komunalny w tym mieście[1].
Życie prywatne
W 1932 roku zawarł małżeństwo z Ireną Arnold (zm. 1955). Z tego związku urodziły się córki: Edyta (ur. 1935) i Gabriela (ur. 1937)[1]. Z drugiego małżeństwa zawartego w 1955 roku z Zofią Woltersdorf urodził się syn Andrzej (ur. 1956)[1].
Upamiętnienie
Jego nazwiskiem nazwana została ulica w Olsztynie.