Elastyczne formy zatrudnienia

Elastyczne formy zatrudnienia (ang. flexible forms of employment, EFZ) – nietypowe formy zatrudnienia charakteryzujące się elastycznością czasu i miejsca pracy, formy stosunku pracy (preferowanie kontraktów cywilnoprawnych ponad tradycyjnymi umowami o pracę z jednym pracodawcą), formy relacji pracownika z pracodawcą, wynagrodzenia (m.in. zadaniowe) i zakresu pracy.

Cele

Stosowanie elastycznych form zatrudnienia pozwala pracodawcom m.in. lepiej dostosowywać się do zmieniającego się popytu i obniżyć koszty, a pracownikom – pogodzić obowiązki zawodowe z życiem prywatnym.

Adresaci

Elastyczne formy zatrudnienia stanowią rozwiązanie dla osób, które nie mogą pracować w pełnym wymiarze godzin lub w jednym miejscu pracy, m.in. dla matek wychowujących dzieci, osób młodych, osób niepełnosprawnych, a także specjalistów i przedstawicieli wolnych zawodów niezainteresowanych stałym zatrudnieniem.

Formy organizacyjne

Do najczęściej spotykanych form elastycznego zatrudnienia w Polsce i na świecie należą:

  • telepraca
  • praca tymczasowa
  • praca w niepełnym wymiarze czasu pracy
  • samozatrudnienie
  • zatrudnienie na czas określony
  • zatrudnienie na czas wykonania określonej pracy
  • flexitime (ruchomy czas pracy)
  • compressed hours (kumulowanie godzin pracy)
  • job sharing (rozdzielanie godzin pracy pomiędzy dwóch pracowników, którzy wspólnie świadczą pracę jednej osoby zatrudnionej na cały etat)[1]

Promocją elastycznych form zatrudnienia zajmuje się m.in. Europejski Fundusz Społeczny w ramach Inicjatywy Wspólnotowej Equal.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Adrian Grycuk: Najważniejsze tendencje na rynkach pracy w krajach rozwiniętych. W: "Studia BAS" [on-line]. Biuro Analiz Sejmowych, 4/2013. s. 18. [dostęp 2013-12-30].

Bibliografia