Erwin Mehlem

Erwin Kazimierz de Mehlem

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1878 Lwów
Data i miejsce śmierci	21 listopada 1938 Lwów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Obóz Szkolny Artylerii
Stanowiska	komendant obozu szkolnego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Erwin Kazimierz de Mehlem^[a] (ur. 18 stycznia 1878 we Lwowie, zm. 21 listopada 1938 tamże) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1895 ukończył szkołę realną we Lwowie, a cztery lata później Techniczną Akademię Wojskową (Oddział Artylerii) w Wiedniu^[3]. Od 1899 podporucznik i oficer zawodowy artylerii cesarskiej i królewskiej Armii. W 1914 awansował na kapitana. W czasie I wojny światowej walczył na froncie rosyjskim, rumuńskim i włoskim, jako dowódca baterii, dywizjonu i Pułku Artylerii Konnej Nr 6 K. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1918^[3][1].

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i przydzielony do Dowództwa Artylerii WP w Krakowie^[4]. 25 stycznia 1919 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 1 pułku artylerii ciężkiej^[5]. Do maja 1920 był kolejno dowódcą Stacji Zbornej i Uzupełnień Formacji Artylerii w Krakowie, szefem Wydziału Artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”, sztabowym oficerem inspekcyjnym artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”^[3]. Na froncie bolszewickim: maj 1920 - październik 1921 dowódca 14 pułku artylerii polowej wielkopolskiej i w zastępstwie dowódca XIV Brygady Artylerii^[6]. 12 marca 1921 został mianowany dowódcą XV Brygady Artylerii^[7]. Wyróżnił się w walkach nad Berezyną i podczas ofensywy znad Wieprza. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[8].

W październiku 1921, po likwidacji XV Brygady Artylerii, objął dowództwo 7 pułku artylerii ciężkiej^[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]. W lipcu 1922 został szefem Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu^[6]. Pełniąc służbę w garnizonie Przemyśl pozostawał oficerem nadetatowym 7 pułku artylerii ciężkiej, a następnie 10 dywizjonu artylerii konnej^[10].

Z dniem 20 listopada 1924 został mianowany komendantem Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu^[11]. Na tym stanowisku 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 24. lokatą w korpusie generałów^[12][13].

W sierpniu 1926 został przeniesiony na stanowisko szefa 3 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Grodnie^[14]. Z dniem 31 maja 1927 został przeniesiony w stan spoczynku^[15]. Osiadł we Lwowie, gdzie zmarł. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łyczakowskim.

Ordery i odznaczenia

• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”^[6]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[6]

W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce,
• Krzyż Wojskowy Karola,
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii,
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[16].

Zobacz też

• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.