Eugenio Scalfari

Eugenio Scalfari
Ilustracja
Eugenio Scalfari (2016)
Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1924
Civitavecchia

Data i miejsce śmierci

14 lipca 2022
Rzym

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz, polityk

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy (1951-2001) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Eugenio Scalfari (ur. 6 kwietnia 1924 w Civitavecchii[1], zm. 14 lipca 2022[2] w Rzymie) – włoski dziennikarz, pisarz i polityk, poseł do Izby Deputowanych, redaktor naczelny gazet „l’Espresso” oraz „la Repubblica”.

Życiorys

Po ukończeniu szkoły średniej podjął w Rzymie studia prawnicze. W ich trakcie pracował w faszystowskiej gazecie „Roma Fascista”. Po II wojnie światowej dołączył do Włoskiej Partii Liberalnej, w połowie lat 50. współtworzył Partię Radykalną, a w pierwszej połowie lat 60. związał się z Włoską Partią Socjalistyczną. Był zatrudniony w Banca Nazionale del Lavoro, po czym ponownie zajął się dziennikarstwem w „Il Mondo” i „L’Europeo”[3].

W 1955 należał do założycieli „l’Espresso”, od 1963 do 1968 pełnił funkcję redaktora naczelnego tej gazety. W 1963 z ramienia socjalistów został wybrany na radnego Mediolanu[3]. W 1967 był współautorem głośnego tekstu śledczego, w którym zarzucono generałowi Giovanniemu de Lorenzo przygotowywanie zamachu stanu (tzw. Piano Solo)[3][4]. Od 1968 do 1972 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych V kadencji[1].

W 1976 założył gazetę „la Repubblica”, która stała się jednym z największych dzienników we Włoszech. Przez 20 lat do 1996 zajmował stanowisko redaktora naczelnego[3].

Był autorem licznych publikacji książkowych, m.in. L’autunno della Repubblica (1969), Razza padrona (1974, współautor), Interviste ai potenti (1979), Come andremo a incominciare? (1981, współautor), L’anno di Craxi (1984), Incontro con io (1994), Alla ricerca della morale perduta (1995), Il labirinto (1998), La ruga sulla fronte (2001)[5].

Odznaczenia

Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I i II klasy[6][7] oraz Kawalerią Legii Honorowej[3].

Przypisy

  1. ↑ a b Eugenio Scalfari (wł.). camera.it. [dostęp 2017-01-02].
  2. ↑ Morto Eugenio Scalfari, è stato fondatore di Repubblica e L'Espresso (wł.). ansa.it, 14 lipca 2022. [dostęp 2022-07-14].
  3. ↑ a b c d e Eugenio Scalfari (wł.). biografieonline.it. [dostęp 2017-01-02].
  4. ↑ Così si salvano le carte del caso Sifar-de Lorenzo (wł.). la Repubblica.it, 13 lutego 2014. [dostęp 2017-01-02].
  5. ↑ Scàlfari, Eugenio (wł.). treccani.it. [dostęp 2017-01-02].
  6. ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana (wł.). quirinale.it, 2 maja 1996. [dostęp 2017-01-02].
  7. ↑ Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana (wł.). quirinale.it, 2 czerwca 1966. [dostęp 2017-01-02].

Media użyte na tej stronie

Grande ufficiale OMRI BAR.svg
The ribbon of the Grand Officer medal of the Order of Merit, the Italian Republic
Cordone di gran Croce OMRI BAR.svg
Ribbon of a Cordon Grand Cross of Merit of the Italian Republic