Eugeniusz Iwańczyk-Wiślicz

Eugeniusz Artur Iwańczyk-Wiślicz

Stary Jakub, Wiślicz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	31 października 1911 Jasieniec Iłżecki Górny
Data i miejsce śmierci	23 października 1995 Jasieniec Iłżecki Górny
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Związek Walki Zbrojnej Armia Krajowa Rewolucyjna Grupa Inteligencji Socjalistycznej „Świt” Armia Ludowa
Stanowiska	Szef sztabu Obwodu III AL
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Eugeniusz Artur Iwańczyk-Wiślicz, właśc. Eugeniusz Artur Iwańczyk, ps. Stary Jakub, Wiślicz^[1] (ur. 31 października 1911 w Jasieńcu Iłżeckim Górnym, zm. 23 października 1995 tamże) – polski wojskowy i polityk. Szef sztabu dowództwa i zastępca szefa Obwodu III AL. Wojewoda kielecki (1945–1949), poseł na Sejm Ustawodawczy^[2], generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Michała. Przed wojną pracował na roli. Od 1930 był również działaczem Stronnictwa Ludowego^[1]. W 1939 ukończył gimnazjum matematyczno-przyrodnicze w Warszawie^[2]. Odbył służbę wojskową, kończąc szkołę podoficerską w Jarosławiu ze stopniem plutonowego. Wziął udział w kampanii wrześniowej. Od jesieni 1939 członek Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Był organizatorem lewicowej, polityczno-wojskowej Rewolucyjnej Grupy Inteligencji Socjalistycznej „Świt”. Jesienią 1943 weszła ona w skład Polskiej Partii Robotniczej i Gwardii Ludowej. W maju 1944 został mianowany szefem sztabu dowództwa III Obwodu AL w stopniu porucznika. W nocy z 16 na 17 maja 1944 z jego inicjatywy AL opanowała Iłżę. 10 sierpnia 1944 został ciężko ranny w kierowanym przez Mieczysława Moczara ataku na niemiecki garnizon w Gustawowie, podczas którego zabito kilkunastu saperów Wehrmachtu^[2].

W 1945 został mianowany wojewodą kieleckim, którym był do 1949. W wyborach parlamentarnych w 1947 został wybrany posłem z ramienia PPR. W 1954 został dyrektorem Zjednoczenia PGR Lublin-Południe. Był także dyrektorem PGR Ramty^[1]. Wieloletni członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a także członek władz krajowych Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, w 1983 oraz 1989 wybrany w skład Krajowej Rady TPPR.

W październiku 1988, jako oficer w stanie spoczynku, został mianowany przez Radę Państwa na stopień generała brygady.

Publikacje

Echa puszczy jodłowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1969.

Życie prywatne

Jego syn, Lucjan, był pułkownikiem MSW i zastępcą dyrektora Biura Ochrony Rządu (1981–1988 i 1989) oraz p.o. szefa Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Suwałkach (1988–1989).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1946)^[3]
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Partyzancki
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal im. Ludwika Waryńskiego (1986)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Józef Bolesław Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942-1945, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1971.
• Janusz Królikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 tom II I-M, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń, 2010.
• V Kongres ZBoWiD Warszawa 8–9 maja 1974, Książka i Wiedza, Warszawa 1976.
• VI Kongres ZBoWiD Warszawa 7-8 maja 1979, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1979.
• VII Kongres ZBoWiD, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1985.