Eugeniusz Quirini
 Chor. Eugeniusz Quirini. Okres służby w Legionach Polskich. | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 lipca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 maja 1978 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1947 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki | Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy |
| Stanowiska | zastępca szefa instytutu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    _4r_BAR.svg){kind=small} _3r_BAR.svg){kind=small}     | |
Eugeniusz de Saalbruck Quirini (ur. 29 lipca 1891 w Milówce, zm. 27 maja 1978 w Krynicy-Zdroju) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, redaktor, tłumacz, nauczyciel.
Życiorys
Urodził się 29 lipca 1891 w Milówce, w rodzinie pochodzenia włoskiego Mariana i Adeli z d. Schimlerich. Jego bratem był Emanuel Quirini (1895–1940), oficer Wojska Polskiego i ofiara zbrodni katyńskiej[1]. Kształcił się we Lwowie. W czerwcu 1910 złożył maturę w c. k. I Wyższej Szkole Realnej we Lwowie[2]. Był członkiem „Strzelca”. Działał w organizacjach „Armia Polska”, „Zarzewie”. W 1914 był studentem trzeciego roku na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w składzie I Brygady, później w szeregach 3 pułku piechoty w składzie II Brygady. Uczestniczył w walkach w Karpatach, Besarabii, na Bukowinie i Wołyniu. Dwukrotnie ranny. Po kryzysie przysięgowym był żołnierzem Polskiej Siły Zbrojnej. Mianowany podporucznikiem we wrześniu 1917 i porucznikiem w październiku 1918.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3]. W pierwszej połowie lat 20. był oficerem 34 pułku piechoty[4]. Odbył II Kurs Normalny 1921–1923 w Wyższej Szkole Wojennej[5]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[6][7][8]. Z dniem 1 grudnia 1924 został przeniesiony do 52 pułku piechoty na stanowisko dowódcy II batalionu[9][10]. Od 1926 do 1928 był oficerem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II[11][12]. Od 1928 roku pełnił obowiązki szefa Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie[13]. Równolegle od listopada 1928 roku był redaktorem „Bellona”. W 1930 roku stworzył tygodnik „Wiarus” przeznaczony dla podoficerów. W 1932 roku został przeniesiony 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisko dowódcy batalionu[14]. Równocześnie pełnił funkcję wiceprezesa Związku Legionistów Polskich i Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Białej Podlaskiej. Od 1934 roku zajmował stanowisko zastępcy szefa Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego. Z dniem 31 grudnia 1935 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Publikował prace, publikacje, artykuły (w czasopismach „Przegląd Wojskowy”, „Wiarus”, „Polska Zbrojna”), był tłumaczem. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum Wojska. Od 1936 do 1939 kierował wyszkoleniem w Zarządzie Głównym Związku Oficerów Rezerwy. Dwa razy sprawował funkcję komendanta Obozu Ćwiczeń Oficerów Rezerwy w Cetniewie.
Po wybuchu II wojny światowej, zmobilizowany brał udział w kampanii wrześniowej służąc w Biurze Propagandy Naczelnego Wodza. Przekroczył wraz z władzami RP granicę rumuńską. Następnie przedostał się na Zachód i w grudniu trafił do Paryża. Został żołnierzem Wojska Polskiego we Francji. Służył w Wydziale Propagandy i Oświaty Ministerstwa Spraw Wojskowych, był szefem obozu ćwiczeń w Stacji Zbornej Oficerów w Camp de Carpiagne. Po klęsce Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Tam służył w Polskich Siłach Zbrojnych (Szkolna Brygada Kadrowa, w Biuro Prasowe Ministerstwa Obrony Narodowej, od początku 1944 Biuro Historyczne 2 Korpusu Polskiego, w strukturze którego służył także po zakończeniu wojny. Awansowany do stopnia podpułkownika 1 lipca 1945.
W 1947 powrócił do Polski i zamieszkał w Krynicy-Zdroju. Od 1948 do 1951 był nauczycielem języka angielskiego w tamtejszym liceum[15]. Od 1953 do 1958 pracował jako magazynier, referent planowania w Powszechnej Spółdzielni Spożywców. W 1958 złożył egzamin i uzyskał uprawnienia tłumacza przysięgłego z języka angielskiego. W 1968 został członkiem honorowym Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy w Krakowie
Zmarł 7 maja 1978 w Krynicy-Zdroju. Został pochowany w tym mieście.
Od 1929 był żonaty z Heleną z d. Kociubińską, z którą miał syna Mariana (zm. 1932) oraz córki: Krystynę po mężu Otto (ur. 1933), bakteriologa i Danutę (ur. 1939)[16][17].
Publikacje
Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii[18]. Napisał również:
- Prawa i obowiązki podoficera (1920)
- Stanowisko podoficera w Wojsku Polskim (1920)
- Bogusław Szul podpułkownik S.G. (1933).
- Album Legionów Polskich (1933, współautor: W. Lipiński)
- Ilustrowana Kronika Legionów Polskich 1914–1918 (1936, współautor: Stanisław Librewski)
- Redaktor
- 3 Pułk Piechoty Legionów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30.IX. – 1934 (1934)[19]
- Księga chwały piechoty (1937–1939)
- Tłumaczenia
- Dowodzenie i walka broni połączonych (1926, z j. niem.)
- Philippe Pétain: Bitwa pod Verdun (1931, z j. franc.)
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[20]
- Krzyż Niepodległości (22 grudnia 1931)[21]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (siedmiokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[22]
- Medal Obrony (Wielka Brytania)
- Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)
- Wielki Srebrny Medal Waleczności (Austro-Węgry)
Przypisy
- ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 514. [dostęp 2016-07-26].
- ↑ Sprawozdanie 1910 ↓, s. 73.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 407.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1500.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 349.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 173.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 686.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 249.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. „Przegląd Piechoty”. 7, s. 140, 1928.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 831.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 414.
- ↑ Z archiwum. krynica.szkola.pl. [dostęp 2016-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-13)].
- ↑ Płk Eugeniusz Quirini we wspomnieniach patriotycznych z lat 1914–1918. ziemiasadecka.info, 2015-11-03. [dostęp 2016-07-26].
- ↑ Płk. Eugeniusz Quirini Bóg, Honor i Ojczyzna zawsze na pierwszym miejscu. bibliotekakrynica.pl, 2015-11-10. [dostęp 2016-07-26].
- ↑ Laskowski, t.I 1931 ↓.
- ↑ Eugeniusz Quirini (red.): 3 Pułk Piechoty Legionów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30.IX. – 1934. Jarosław: 1934, s. 4.
- ↑ Eugeniusz Quirini (red.): 3 Pułk Piechoty Legionów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30.IX. – 1934. Jarosław: 1934, s. 83.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- XXXVII. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1909/10. Lwów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1910.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.
- Henryk Korczyk: Eugeniusz Quirini. Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2020-12-31].
- Żołnierze Niepodległości : Quirini de Saalbrück Eugeniusz, ps. „Włoch”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-07-24].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Orzełek legionowy
Chor. Eugeniusz Quirini.
Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).