Ewa Drescher-Krasicka

Ewa Drescher-Krasicka
Ewa Białous
Ilustracja
fotografia z 1973
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1939
Horodenka

Data i miejsce śmierci

16 grudnia 1998
Bonn

Zawód, zajęcie

poetka, fizyk

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski
fizyka doświadczalna, 1961

Ewa Drescher-Krasicka z domu Białous (ur. 24 grudnia 1939 w Horodence, zm. 16 grudnia 1998 w Bonn)[1] – polska poetka, fizyk i naukowiec.

Życiorys

Była córką Franciszka (1901–1980)[2] i Marii Sanetra (1910–1994)[1]. Była uczennicą pierwszego szczecińskiego gimnazjum Janiny Szczerskiej, a w ostatnim roku przed maturą, którą uzyskała w 1956, przeniosła się do II Liceum Ogólnokształcącego im. Mieszka I w Szczecinie[3][4]. Studia fizyki doświadczalnej w Uniwersytecie Wrocławskim ukończyła w 1961[5].

Przez rok była asystentem w Zakładzie Fizyki Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu[4]. Od 1962 była powiązana z Instytutem Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, gdzie pracowała w Zakładzie Akustyki Fizycznej[6]. Była miłośniczką gór i uprawiała taternictwo[7]. W 1968 otrzymała stopień doktora na podstawie pracy „Eksperymentalna analiza dynamicznego zniszczenia elementów o złożonym kształcie” (promotor: prof. Wojciech Szczepiński)[8]. W roku 1980 wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuowała pracę naukową[4].

Przewieziona do Niemiec dla leczenia choroby nowotworowej zmarła w 1998 w szpitalu w Bonn[9]. Została pochowana na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie w grobowcu rodzinnym (kwatera 4B, rząd 12, grób 5)[10][11].

Działalność naukowa

Zajmowała się ultradźwiękowymi metodami badania własności wytrzymałości materiałów[12][13]. Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych była pracownikiem naukowym przez pięć lat w Johns Hopkins University w Baltimore (Maryland), później w National Institute of Standards and Technology w Gaithersburg (Maryland) koło Waszyngtonu[9]. Współpracowała z brytyjskim Uniwersytetem Cambridge[14]. Kontynuowała zainteresowania metodami ultradźwiękowymi[15]. Była autorką ponad 50 artykułów naukowych, w tym publikacji w czasopiśmie „Nature”[16]. Była także autorką trzech patentów amerykańskich przydatnych do kontroli jakości mikroprocesorów[17]. Była członkiem amerykańskiego Towarzystwa Badań Naukowych Sigma Xi[18].

Twórczość literacka

Jako pisarka i poetka debiutowała w 1957 w prasie wrocławskiej, także pisząc teksty dla studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu. W 1961 telewizja katowicka przedstawiła jej jednoaktówkę Blaszany kot[19]. W 1970 Radio Szczecin nadało audycję jej autorstwa „Poezja o lesie”[20]. Pisała teksty[21] i liczne wiersze o tematyce górskiej[22][23]. W latach 1978 i 1979 korespondowała z tłumaczem Karlem Dedeciusem – jej listy są przechowywane w archiwach Uniwersytetu we Frankurcie nad Odrą[24]. Była autorką dwóch tomów poezji i jednej powieści[25][26] oraz licznych wierszy drukowanych w periodykach i antologiach[27]. Jednym z tematów było macierzyństwo[28]. Jej wiersze są nadal publikowane[29][30][31] i w 2007 zostały wybrane do antologii Tatry i poeci[32][33]. Przełożyła na język angielski wiersze Anny Świrszczyńskiej[4]. Piotr Kuncewicz określił ją jako poetkę „sławnego pokolenia” lat 60. XX wieku[34].

Życie prywatne

Zawarła związki małżeńskie z Andrzejem Drescherem[7], Maciejem Krasickim (1940-1999)[1] i Charlesem Williamsem. Dwa pierwsze zakończyły się rozwodami, a trzeci separacją[9]. Z pierwszego małżeństwa miała syna Patryka i wnuczkę Sabrinę[4][35]. Do sygnowania publikacji używała nazwisk Białous, Białous-Drescher i Drescher-Krasicka.

Upamiętnienie

Kondolencje synowi Patrykowi złożył pisemnie 20 stycznia 1999 prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton[4]. W lipcu 2015 doroczne spotkanie mieszkańców i przyjaciół ulicy Marii Skłodowskiej-Curie w Szczecinie było poświęcone dawnej mieszkance – Ewie Drescher-Krasickiej i jej twórczości[35].

Bibliografia

Przypisy

  1. ↑ a b c Genealogia potomków Sejmu Wielkiego, Ewa Białous (ID: ut.18.3.62) [dostęp 2019-11-30].
  2. ↑ Franciszek Białous, sedina.pl, 31 stycznia 2007 [dostęp 2019-12-05].
  3. ↑ II Liceum Ogólnokształcące im. Mieszka I w Szczecinie, Spis absolwentów – Białous, Ewa 1956 [dostęp 2019-12-04].
  4. ↑ a b c d e f Barbara Bartczak, Żegnał ją Bill Clinton ... Wspomnienie o Ewie, „Kurier Szczeciński” (185), 29 października 1999, s. 14, ISSN 0137-9240 [dostęp 2020-05-02].
  5. ↑ Teresa Suleja (red.), Absolwenci Uniwersytetu Wrocławskiego, tom I (1946–1989), Acta Universitatis Wratislaviensis No 2433, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002, s. 362, ISBN 83-229-2277-9 [dostęp 2018-09-20].
  6. ↑ Ewa Białous-Drescher, Sprzężenia akustyczne w badaniach ciała stałego, Warszawa: Instytut Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, 1971 [dostęp 2019-12-04].
  7. ↑ a b Józef Nyka, Pożegnania, Głos Seniora 1/1999, 1999 [dostęp 2019-12-03].
  8. ↑ Instytut Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, doktoranci prof. Wojciecha Szczepińskiego: Ewa Drescher (1968) [dostęp 2019-12-03] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-06].
  9. ↑ a b c Obituary – Eva Drescher-Krasicka, Physicist, „The Washington Post”, 31 grudnia 1998 [dostęp 2019-12-01] (ang.).
  10. ↑ Baza nekrologów: Drescher-Krasicka, Ewa z domu Białous, Nekrologi warszawskie [dostęp 2019-12-05].
  11. ↑ Internetowa wyszukiwarka zmarłych, (Ewa Drescher-Krasicka, zm. 16.12.1998 – Cmentarz Centralny Szczecin; grobowiec rodzinny w kwaterze 4B, rząd 12, grób 5), KsiegaZmarlych24.pl [dostęp 2020-04-27].
  12. ↑ Ewa Białous-Drescher, Ultradźwiękowa metoda badania własności wiążących cementów, cz. 1, 2 i 3, Warszawa: Instytut Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, 1976 [dostęp 2019-12-04].
  13. ↑ Ewa Drescher, Radosław Michałowski, Ultradźwiękowa metoda badania gęstości ośrodków ziarnistych w procesach deformacji, „Mechanika Teoretyczna i Stosowana”, 17 (3), 1979, s. 441–449, ISSN 0079-3701 [dostęp 2019-12-15].
  14. ↑ Materials Science and Engineering Laboratory, National Institute of Standards and Technology, [w:] Marian F. McCurley (red.), International and Academic Activities for FY 1997/1998, Washington: U.S. Government Printing Office, 1999 (Special Publication 940), s. 52 [dostęp 2020-04-28] (ang.).
  15. ↑ Eva Drescher-Krasicka, Scanning acoustic imaging of stress in the interior of solid materials, „The Journal of the Acoustical Society of America”, 94, 1993, s. 453, DOI: doi.org/10.1121/1.407057 [dostęp 2019-12-03] (ang.).
  16. ↑ Eva Drescher-Krasicka, J.R. Willis, Mapping stress with ultrasound, „nature”, 384, 1996, s. 52–55, DOI: 10.1038/384052a0 [dostęp 2019-12-03] (ang.).
  17. ↑ Patents by Inventor Ewa Drescher-Krasicka, Justia Patents [dostęp 2019-12-04] (ang.).
  18. ↑ Sigma Xi – Member directory, Ewa Drescher-Krasicka, 644191 [dostęp 2019-11-29] (ang.).
  19. ↑ a b c Ewa Białous-Drescher, Lustro, (na obwolucie fotografia i biogram autorki), Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1973, ss. 208.
  20. ↑ Twórczość artystyczna Jana Młodawskiego – Radio, 25 września 1970 [dostęp 2019-12-04].
  21. ↑ Ewa Białous, Z piśmiennictwa, „Taternik” (2), 1972, s. 90–91 [dostęp 2019-12-03].
  22. ↑ Ewa Drescher, Lęk, „Taternik”, 44 (4), 1968, s. 192, ISSN 0137-3155 [dostęp 2020-04-27].
  23. ↑ Ewa Drescher, Postawienie stopy ..., „Taternik” (1), 1969, s. 24 [dostęp 2019-12-03].
  24. ↑ Brief von Ewa Bialous Drescher an Karl Dedecius, Universitätsbibliothek Frankfurt, Oder; Dedecius-Archiv, sygnatura 02-02-184, 1978 [dostęp 2019-12-04] (niem.).
  25. ↑ Lesław M. Bartelski, Polscy pisarze współcześni 1939–1991, Leksykon, biogram „Białous (Drescherowa) Ewa”, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1995, s. 22, ISBN 83-01-11593-9.
  26. ↑ Kalendarz historyczny – 2 maja 1939, Portal Polskiego Radia, 2011 [dostęp 2019-12-04].
  27. ↑ Jan Nagrabiecki (red.), Do matki, wyd. 3 zm., (antologia poezji zawiera: Pieśń gorzka Ewy Białous-Drescher), Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1997, ISBN 83-205-4527-7 [dostęp 2019-12-06].
  28. ↑ Ewa Białous-Drescher, Pieśń gorzka, [w:] Jan Nagrabiecki (red.), Do matki. Wybór i posłowie, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1977, s. 285, ISBN 83-205-4527-7.
  29. ↑ Ewa Białous, Wiersze miłosne, Portal wierszy miłosnych [dostęp 2019-12-04].
  30. ↑ Ewa Białous, Cieśle, „Pisarze.pl – e-Dwutygodnik Literacko-Artystyczny”, 24/19 (443), 2016, ISSN 2084-6983 [dostęp 2019-12-04].
  31. ↑ "Kobiety wizje nietrwałe" recital Beaty Lerach, Teatr Atelier, Sopot; utwory Ewy Białous-Drescher, trojmiasto.pl, 13 lipca 2006 [dostęp 2019-12-05].
  32. ↑ Michał Jagiełło, Tatry i poeci, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2007, ss. 540, ISBN 978-83-06-03102-7 [dostęp 2019-12-03].
  33. ↑ Józef Nyka, Góry w kulturze, Głos Seniora 10/2007 [dostęp 2019-12-04].
  34. ↑ Piotr Kuncewicz, Agonia i Nadzieja – Poezja polska od 1956, t. III, Gdańsk: Wydawnictwo „Tower Press”, 2001, s. 177 (on-line) [dostęp 2019-12-04].
  35. ↑ a b Święto Ulicy Marii Skłodowskiej – Curie, wszczecinie.pl, 2015 [dostęp 2020-04-27].
  36. ↑ Ewa Białous, Jabłko, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1971, ss. 67 [dostęp 2019-12-04].
  37. ↑ Co czytać?, „Głos Nowej Huty”, 31 (868), 4 sierpnia 1973, s. 6 [dostęp 2019-12-05], Cytat: Ewa Białous-Drescher — Lustro. Debiut prozatorski młodej pisarki znanej dotąd z twórczości poetyckiej. Książka uzyskała wyróżnienie jako debiut powieściowy.
  38. ↑ Ewa Białous, Niebo piekło, (rysunki i opracowanie graficzne: Franciszek Starowieyski), Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1976, ss. 78.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Ewa Białous-Drescher,1973.jpg
Ewa Białous-Drescher (1973)