Ewina (województwo łódzkie)

Ewina
— wieś —
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Powiat	radomszczański
Gmina	Żytno
Strefa numeracyjna	34
Kod pocztowy	97-532
Tablice rejestracyjne	ERA
SIMC	0147832
Położenie na mapie gminy Żytno Ewina
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Ewina
Położenie na mapie województwa łódzkiego Ewina
Położenie na mapie powiatu radomszczańskiego Ewina
50°57′36″N 19°33′56″E/50,960000 19,565556

Ewina – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Żytno.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

Historia

W 1944 r. w okolicznych lasach rozegrała się zwycięska bitwa partyzantów Armii Ludowej z oddziałami niemieckimi.

12 września 1944 roku rozegrała się tam bitwa partyzancka 3 Brygady AL im.Józefa Bema (dowódcą był mjr B. Boruta „Hanicz”) w czasie operacji prowadzonej przeciw partyzantom prowadzonej przez Niemców na Kielecczyźnie. Pierwsze uderzenie Niemcy skierowali na lasy kotfińskie, które były bazą nowo uformowanej 3 brygady AL (3 bataliony około 600 ludzi). Pododdziały brygady zajęły obronę okrężną; stanowisko dowodzenia znajdowało się w Ewinie. Drogi i ścieżki prowadzące w głąb lasów zaminowano. Pierwsze starcie nastąpiło w rejonie Ciężkowic, gdzie część partyzantów została zmuszona do wycofania się w kierunku Ewiny, natomiast partyzanci toczący walkę w rejonie Włynic zatrzymali natarcie nieprzyjaciela. Niemcy, wykorzystując znaczną przewagę w sile żywej i ogniowej, wdarli się w kilku miejscach w obronę partyzancką. Po całodziennych, zaciętych walkach pododdziały brygady skoncentrowały się ponownie, by w nocy przejść w lasy koło Kruszyny. Straty brygady w bitwie pod Ewiną to 12 zabitych (S. Durlej podaje, że śmierć poniosło 18 partyzantów)^[1] i 11 rannych. Straty niemieckie – kilkakrotnie większe (prawdopodobnie około 100 zabitych, liczba rannych nie podana).

Po bitwie Niemcy w odwecie zamordowali 3 mieszkańców Ewiny, spalili gospodarstwo i gajówkę. Śmierć ponieśli - Józef Góral, Jan Ociepa i Adam Stanek^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa tom I. Wydawnictwo Ministerstwo Obrony Narodowej Warszawa 1967 r. – wydanie I.