Finish What we Started Tour

Finish What we Started Tour
Trasa koncertowa zespołu Alice in Chains
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa, Azja
Data rozpoczęcia	16 maja 2006
Data zakończenia	27 listopada 2006
Liczba koncertów	88 (1 odwołany)
Support	zobacz listę
Trasy koncertowe zespołu Alice in Chains
1996 North America Tour (1996) Finish What we Started Tour (2006) 2007 North American Tour (2007)

Finish What we Started Tour – trasa koncertowa amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, będąca pierwszym tournée grupy od dekady i od momentu reaktywacji w 2005. W składzie zadebiutował William DuVall, nowy wokalista, który zastąpił zmarłego w kwietniu 2002 Layne’a Staleya.

W ramach trasy zespół koncertował w Ameryce Północnej i po raz pierwszy od 1993 na kontynencie europejskim i azjatyckim.

Informacje

William DuVall i Jerry Cantrell, 1 listopada 2006

Na początku 2005 perkusista Sean Kinney został inicjatorem charytatywnego koncertu Alice in Chains na rzecz ofiar Tsunami z 2004^[1]. Odbył się on w Premier Nightclub w Seattle. Lokalna rozgłośnia radiowa KISW zajęła się organizacją i reklamą przedsięwzięcia^[1]. Bilety zostały wyprzedane w krótkim odstępie czasu. Na scenie po raz pierwszy od dłuższego czasu zagrali wspólnie Jerry Cantrell, Mike Inez i Sean Kinney^[1]. W charakterze gościnnym z zespołem wystąpili: Ann Wilson, Maynard James Keenan, Patrick Lachman i Wes Scantlin^[1]. Na zakończenie koncertu wszyscy wspólnie zaśpiewali w utworze „Rooster”, którego wykonanie dziennik „Seattle Post-Intelligencer” określił jako „niezwykłą wydajność na miarę «We Are the World»”^[1]. Cantrell: „To było naprawdę świetne, aby móc zrobić to w rodzinnym mieście. Nie myśleliśmy o tym, dopóki nie znaleźliśmy się na scenie”^[1]. Podczas koncertu udało się zebrać dochód w wysokości 100 tys. dolarów^[1]. Dziennikarz Jeff Gilbert przyznał: „Wyglądali świetnie. Brzmieli tak potężnie. To było genialne. To był bardzo uzdrawiający moment, kiedy można było zobaczyć ich jak wracają”^[1].

10 marca 2006 zespół wystąpił w Etess Arena dla kanału VH1 Classic w ramach imprezy Decades Rock Live!^[2]. Do składu tymczasowo dołączył Duff McKagan jako gitarzysta rytmiczny, który wyznał: „Ci faceci musieli iść na przód, ponieważ mieli zbyt wiele do zaoferowania rock and rollowemu światu. W erze wytatuowanych muzyków i korporacyjnego rocka, potrzebowaliśmy pieprzonego Alice in Chains”^[2]. Gościnnie na scenie wystąpili: Ann Wilson, Phil Anselmo i William DuVall^[2]. Ten ostatni został nowym wokalistą grupy^[2][3]. Wilson początkowo miała wykonać utwór „Rooster” w duecie z DuVallem, lecz zdecydowała się na oddanie miejsca muzykowi^[4]. „To było świetne, bo dzięki temu zagwarantowało mi to miejsce w programie, kiedy go nadawano, co dało tak naprawdę początek temu prawdziwemu zmartwychwstaniu zespołu”^[2]. Cantrell: „Zagraliśmy z grupą przyjaciół, w tym także z Williamem, ale nie obnosiliśmy się z tym pomysłem (…) Okazało się jednak, że poczuliśmy się z tym dobrze, i że właściwym krokiem będzie dalsza działalność”^[5].

Opis trasy

Jerry Cantrell, 4 sierpnia 2006

Pierwszy etap tournée, zatytułowany Finish What we Started Tour, objął sześć koncertów w Stanach Zjednoczonych. Został zainaugurowany występem w Moore Theatre, na który zostali zaproszeni specjalni goście, w tym m.in. rodzice Staleya i gitarzysta Kim Thayil^[7]. Obecny na koncercie Jeff Gilbert wyraził pochlebną opinię na temat Williama DuValla, podkreślając „wielką klasę, wdzięk i energię”^[7]. Cantrell entuzjastycznie odniósł się do dalszej części trasy. „Wracamy do tych miejsc, czujemy się naprawdę dobrze, mamy świetny czas, więc chcemy być razem z ludźmi częścią tego”^[8]. Muzyków na scenie w poszczególnych utworach wspomagali m.in. Ann Wilson, Billy Corgan, Chris DeGarmo i Mark Lanegan^[9]. Od maja do lipca zespół po raz pierwszy od 1993 koncertował na kontynencie europejskim, występując m.in. na największych festiwalach muzycznych^[10]. Pod konic lipca muzycy zagrali dwa koncerty w ramach japońskiego UDO Music Festival^[11]. Podczas pojedynczych występów zespół wspomagali w charakterze gościnnym zaproszeni goście, przyjaciele formacji, m.in. Corey Taylor, James Hetfield, Josh Rand, Kyle Sanders, Lars Ulrich, Tim Williams i Sebastian Bach^[9][12].

8 sierpnia wortal Blabbermouth.net poinformował, że grupa we wrześniu wyruszy w ostatni etap trasy, zatytułowany 2006 North American Tour^[13][14]. Przedsprzedaż biletów rozpoczęła się 14 sierpnia za pośrednictwem fanklubu i oficjalnej strony internetowej zespołu^[13].

Trasa składała się z ponad 80 koncertów^[10], w trakcie których zespół spotykał się z entuzjastycznym przyjęciem, zarówno ze strony starszych, jak i nowych fanów^[12].

Setlista

Setlista była zróżnicowana^[15]. W porównaniu do swoich wcześniejszych koncertów, zespół włączył do programu kompozycje pochodzące z minialbumów Sap i Jar of Flies^[15]. W trakcie trwania ostatniego etapu trasy, grupa prezentowała wydłużoną setlistę, w której znalazły się akustyczne wersje m.in. „Brother”, „Killer is Me”^[16], „Down in a Hole” i „Nutshell”^[17].

Podczas tournée, na żywo zadebiutowały utwory „Grind” (25.09.2006)^[18] i „Don’t Follow” (25.09.2006)^[19].

Support

W roli supportu, podczas pierwszego etapu trasy, występowali: Rye Coalition, Seemless^[23], Shooter Jennings^[24] i Sirens Sister. W Europie koncerty Alice in Chains poprzedzali Bloodsimple^[25], Stone Sour^[9][12] i The Hedrons podczas występu w Londynie 4 lipca^[26][27]. Od lipca do września, rolę supportu podczas pojedynczych koncertów pełniła formacja Modern Day Zero^[28]. Na ostatnim etapie tournée, trwającym od września do listopada, występy otwierał zespół Hurt^[14].

Odbiór

Krytyczny

Andy Lye odnosząc się do koncertu w londyńskiej Astorii z 4 lipca, wyraził pochlebną opinię, przyznając, że Alice in Chains zagrali wszystkie swoje klasyczne utwory z „całą pasją i radością”^[26]. Alexander Milas na łamach „Kerrang!” również pozytywnie ocenił występ kwartetu, przyznając mu pięć gwiazdek^[27]. Matt Schwenke recenzując występ zespołu z 11 listopada w Milwaukee napisał: „Nowa trasa koncertowa z udziałem Williama Duvalla na wokalu jest zarówno hołdem dla ich byłego frontmana, jak i retrospekcją ich unikalnego katalogu rocka. Podczas gdy głos Duvalla można było łatwo pomylić z pierwszym słuchaniem Staleya, okazał się on bardziej dynamiczny, ale z mniejszą krzepą. Ogólnie rzecz biorąc, głos Duvalla doskonale pasował do mrocznych melodii i był na tyle inny, aby nadać utworom nowy kontrast”. Autor podkreślił „imponującą harmonię” między Duvallem i Cantrellem w „Brother”, „niesamowitą gitarę” w „Killer is Me”, twórcze rytmy basisty Mike’a Ineza i perkusisty Seana Kinneya w „No Excuses”, oraz chóralnie odśpiewany przez fanów „Got Me Wrong”^[29].

Daty i miejsca koncertów

Mike Inez, maj 2006

Alice in Chains na Download Festival, 10 czerwca 2006

Jerry Cantrell, 1 listopada 2006

DuVall i Cantrell, 24 listopada 2006

Sean Kinney, 24 listopada 2006

Jerry Cantrell, 2006

Występy odwołane

Uwagi

Skład

Ann Wilson występowała z zespołem w maju i listopadzie

Billy Corgan wystąpił z zespołem 18 maja

(c) Foto: Stefan Brending, CC BY-SA 3.0

Chester Bennington wystąpił z zespołem 23 września

Corey Taylor wystąpił z zespołem w czerwcu i październiku

Duff McKagan występował w roli gitarzysty rytmicznego w maju

James Hetfield występował z zespołem w czerwcu i listopadzie

Josh Rand wystąpił z zespołem w czerwcu

Kim Thayil wystąpił z zespołem w maju

Lars Ulrich wystąpił z zespołem w czerwcu

(c) Joe Mabel, CC BY-SA 3.0

Mark Lanegan wystąpił z zespołem w maju

Phil Anselmo wystąpił z zespołem w marcu

Sebastian Bach wystąpił z zespołem w lipcu

Alice in Chains

• William DuVall – śpiew, gitara rytmiczna, wokal wspierający
• Jerry Cantrell – śpiew, gitara prowadząca, wokal wspierający
• Mike Inez – gitara basowa, wokal wspierający
• Sean Kinney – perkusja

Gościnnie^[9][12]

• Ann Wilson – śpiew w utworze „Rooster” (16 maja i 24 listopada 2006)
• Billy Corgan – śpiew w utworze „Down in a Hole” (18 maja 2006)
• Chester Bennington – śpiew w utworze „Man in the Box” (23 września 2006)
• Chris DeGarmo – gitara w utworach „Junkhead” i „Down in a Hole” (16 maja 2006)
• Corey Taylor – śpiew w utworze „Again” (19 czerwca i 7 października 2006)
• Duff McKagan – gitara rytmiczna w utworach „Man in the Box”, „Them Bones”, „Down in a Hole”, „Dirt”, „Angry Chair” i „Rooster” (16 i 18 maja 2006)
• James Hetfield – śpiew, gitara rytmiczna w utworach „Would?” i „Them Bones” (2 czerwca i 26 listopada 2006)
• Josh Rand – gitara rytmiczna w utworze „Again” (19 czerwca 2006)
• Kim Thayil – gitara w utworze „It Ain’t Like That” (16 maja 2006)
• Kyle Sanders – gitara basowa w utworze „We Die Young” (2 lipca 2006)^[30]
• Lars Ulrich – perkusja w utworze „Man in the Box” (19 czerwca 2006)^[31]
• Mark Lanegan – śpiew w utworze „Rooster” (18 maja 2006)
• Patrick Lachman – śpiew w utworach „Rooster” i „Would?” (18 maja 2006)
• Phil Anselmo – śpiew w utworze „Would?” (10 marca 2006)
• Sebastian Bach – śpiew w utworze „Man in the Box” (23 lipca 2006)
• Tim Williams – śpiew w utworze „We Die Young” (2 lipca 2006)^[30]

Przypisy

Bibliografia

• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.)
• Kyle Anderson: Accidental Revolution: The Story of Grunge. St. Martin’s Griffin, 2007. ISBN 978-0312358198. (ang.)
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.)

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu (ang.)