Fluorek berylu

Fluorek berylu
struktura krystaliczna BeF
2

próbka fluorku berylu (czarne punkty wynikają z zanieczyszczenia węglem)
Ogólne informacje
Wzór sumarycznyBeF2
Masa molowa47,01 g/mol
Wyglądszkliste ciało stałe, bezbarwne do szarego[1]
Identyfikacja
Numer CAS7787-49-7
PubChem24589
Podobne związki
Inne anionyBeCl
2
, BeBr
2
, BeI
2
Inne kationyCaF
2
, MgF
2
, SrF
2
, BaF
2
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Fluorek berylu, BeF
2
nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków, sól berylowa kwasu fluorowodorowego. W warunkach normalnych jest białym ciałem stałym, dobrze rozpuszczalnym w wodzie (10 moli/mol H
2
O
). Ma budowę krystaliczną typu krystobalitu[3]. Jest głównym surowcem do wytwarzania metalicznego berylu.

Właściwości

Fluorek berylu ma wyjątkowe właściwości optyczne, np. w postaci szkła fluoroberylanowego ma współczynnik załamania światła 1,275.

Otrzymywanie

Fluorek berylu można otrzymać z wodorotlenku berylu, który w reakcji z wodorofluorkiem amonu daje tetrafluoroberylan amonu:

Be(OH)
2
+ 2(NH
4
)HF
2
→ (NH
4
)
2
BeF
4
+ 2H
2
O

Następnie produkt powyższej reakcji ogrzewa się, otrzymując żądany produkt:

(NH
4
)
2
BeF
4
→ 2NH
3
+ 2HF + BeF
2

Zastosowanie

Fluorek berylu jest wykorzystywany do otrzymywania metalicznego berylu poprzez ogrzewanie go z magnezem w temperaturze 1300 °C w tyglu grafitowym[4][potrzebny numer strony]:

BeF
2
+ Mg → Be + MgF
2

Fluorek berylu jest używany w badaniach biochemicznych, np. badań krystalograficznych kompleksów białek z substratami[5][6].

Przypisy

  1. a b c d e Beryllium fluoride (ZVG: 122775) (ang. • niem.) w bazie GESTIS, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung (IFA). [dostęp 2017-04-20].
  2. a b Związki berylu (ang.) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2017-04-20].
  3. Philip John Durrant, Bryl Durrant, Zarys współczesnej chemii nieorganicznej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1965, s. 467.
  4. A.F. Holleman, E. Wiberg, Inorganic chemistry, San Diego: Academic Press, 2001, ISBN 0-12-352651-5.
  5. R. Kagawa i inni, The structure of bovine F1-ATPase inhibited by ADP and beryllium fluoride, „The EMBO Journal”, 23 (14), 2004, s. 2734–2744, DOI10.1038/sj.emboj.7600293, PMID15229653, PMCIDPMC514953.c?
  6. J. Bigay i inni, Fluoride complexes of aluminium or beryllium act on G-proteins as reversibly bound analogues of the gamma phosphate of GTP, „The EMBO Journal”, 6 (10), 1987, s. 2907–2913, PMID2826123, PMCIDPMC553725.c?

Media użyte na tej stronie

GHS-pictogram-silhouete.svg
Globally Harmonized System of Classification and Labelling of Chemicals (GHS) pictogram for substances hazardous to human health.
Beryllium fluoride.JPG
Autor: Bckelleher, Licencja: CC BY-SA 3.0
A nugget of beryllium fluoride obtained from Materion. Black spots are carbon.
Hazard N.svg
Symbol of pollutants to the environment, according to the directive 67/548/EWG of 'European Chemicals Bureau (European Chemicals Agency).
BeF2str.PNG
Autor: Materialscientist, Licencja: CC BY-SA 3.0
BeF2 structure drawn from the data of (1988). "The preparation and structure of the α- and β-quartz polymorphs of beryllium fluoride". Journal of Solid State Chemistry 73 (2): 298. DOI:10.1016/0022-4596(88)90113-2.
GHS-pictogram-silhouette.svg
Globally Harmonized System of Classification and Labelling of Chemicals (GHS) pictogram for substances hazardous to human health.
GHS-pictogram-skull.svg
Globally Harmonized System of Classification and Labelling of Chemicals (GHS) pictogram for toxic substances
GHS-pictogram-pollu.svg
Globally Harmonized System of Classification and Labelling of Chemicals (GHS) pictogram for environmentally hazardous substances