Francesco Cavalli

Francesco Cavalli
Imię i nazwisko	Pier Francesco Caletti-Bruni
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1602 Crema
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1676 Wenecja
Instrumenty	organy
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa
Zawód	kompozytor, organista, śpiewak

Pier Francesco Cavalli, właśc. Pier Francesco Caletti-Bruni (ur. 14 lutego 1602 w Cremie, zm. 14 stycznia 1676 w Wenecji) – włoski kompozytor epoki baroku, a także organista i śpiewak (tenor).

Życiorys

W wieku 14 lat wziął go na wychowanie Federico Cavalli, wenecki arystokrata, który zwrócił uwagę na jego piękny głos i zabrał ze sobą do Wenecji. Stąd też później młody Caletti przyjął nazwisko swego opiekuna. Początkowo Cavalli śpiewał w chórze bazyliki św. Marka, a następnie pełnił funkcję organisty kolejno w kościele pw. Św. Jana i Pawła oraz w bazylice św. Marka, gdzie w 1668 roku zdobył stanowisko kapelmistrza. W 1630 roku ożenił się z Marią Sosomeno, której majątek sprawił, że Cavalli stał się zamożnym człowiekiem. W tym czasie współpracował też z teatrami S. Cassiano i S. Moisé. W następnym okresie swojego życia zasłynął ze swych utworów dramatycznych (42 opery), wystawianych również na dworze Ludwika XIV w Paryżu. W 1662 roku wystawiono tam jego operę Herkules zakochany (L’Ercole Amante). Rozmach przedstawienia przyćmił wszystko, co dotychczas widziano w Europie. Spektakl trwał 6 godzin. Każdy akt zamykała tak rozbudowana scena taneczna, że Francuzi uznali dzieło za balet z dramatycznymi interludiami, a nie za operę, co ogromnie oburzyło kompozytora.

Twórczość

Oprócz oper Cavalli pisał także utwory o charakterze religijnym, które zostały wydane w zbiorach: Musiche sacre... i Vesperi a 8 voci.

Niektóre z oper Francesco Cavallego:

• Le nozze di Teti e di Peleo (1639)
• Gli amori d’Apollo e di Dafne (1640)
• La Didone (1641)
• La virtú de’ strali d’Amore (1642)
• L’amore innamorato (1642, nie dotrwała do naszych czasów)
• La virtù dei strali d’Amore (1642)
• L’Egisto (1643)
• La Deidamia (1644, nie dotrwała do naszych czasów)
• L’Ormindo (1644)
• Il Titone (1645)
• Il Romolo e 'l Remo (1645, nie dotrwała do naszych czasów)
• La Doriclea (1645)
• La prosperità infelice di Giulio Cesare dittatore (1646, nie dotrwała do naszych czasów)
• La Torilda(1648)
• L’Euripo (1649)
• Il Giasone (1649)
• L’Orimonte (1650)
• La Bradamante (1650, nie dotrwała do naszych czasów)
• L’Armidoroi (1651, nie dotrwała do naszych czasów)
• L’Oristeo (1651)
• La Rosinda (1651)
• La Calisto (1651)
• L’Eritrea (1652)
• La Veremonda, l’amazzone di Aragona (1652)
• L’Orione (1653)
• Il Xerse (1654)
• Il Ciro (1654)
• L’Erismena (1655)
• Statira principessa di Persia (1656)
• L’Artemisia (1657)
• L’Hipermestra (1658)
• L’Antioco (1659, nie dotrwała do naszych czasów)
• Il rapimento d’Helena (1659)
• La pazzia in trono, ossia il Caligola delirante (1660, nie dotrwała do naszych czasów)
• Ercole amante (1662)
• Scipione affricano (1664)
• Muzio Scevola (1665)
• Pompeo Magno (1666)
• Eliogabalo (1667, premiera, 1668 wystawienie)
• Coriolano (1669, nie dotrwała do naszych czasów)
• Masenzio (1673, nie dotrwała do naszych czasów)

Bibliografia

• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 142. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)
• The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. C. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.)