Franciszek Lewcio

Franciszek Lewcio
podpułkownik administracji
Data i miejsce urodzenia	22 września 1897 Głogowiec
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	14 pułk piechoty Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych
Stanowiska	szef wydziału
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia

Franciszek Lewcio (ur. 22 września 1897 w Głogowcu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik administracji Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w Głogowcu w rodzinie Wojciecha i Wiktorii z domu Perykasz. Przed I wojną światową, od 1912 roku był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Uczęszczał do C. K. Gimnazjum w Jarosławiu^[1] Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach, w I Brygadzie. Wg innych źródeł służył w latach 1914–1918 w armii austriackiej, po skończeniu szkoły oficerskiej, walczył na froncie włoskim^[2].

W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, został przydzielony do 14 pułku piechoty Ziemi Kujawskiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W drugiej połowie lat 20. został oddelegowany do Oddziału II Sztabu Generalnego. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 60. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. Z dniem 1 sierpnia 1930 został przeniesiony z Ekspozytury Oddziału II SG do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Informacyjnego^[4]. Z dniem 1 maja 1934 roku został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[5]. Na tym stanowisku pozostawał do września 1939 roku. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 4. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna^[6]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w Biurze Personalnym MSWojsk. na stanowisku szefa Wydziału II Oficerów Służby Stałej^[7].

Franciszek Lewcio w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w wykazie, poz. 1889.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2374 (1921)^[9]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi^[10]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ​ISBN 83-916663-5-2​, s. 297.
• Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 164, 421.
• Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 156, 364.
• Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 132, 198.
• Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 35, 471.
• Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.