Franciszek Mitręga
| Sługa Boży, prezbiter | |
| Kraj działania | Polska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 5 września 1883 Polski Konopat |
| Data i miejsce śmierci | 21 kwietnia 1940 KL Sachsenhausen |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Kościół | rzymskokatolicki |
| Prezbiterat | 13 marca 1910 |
| Odznaczenia | |
 | |
Franciszek Mitręga (ur. 5 września 1883 w Polskim Konopacie, zm. 21 kwietnia 1940 w KL Sachsenhausen) – polski prezbiter katolicki, ofiara niemieckiego terroru w okresie II wojny światowej, Sługa Boży Kościoła katolickiego, męczennik[1][2].
Życiorys
Pochodził z rodziny rzemieślnika Mikołaja i Marianny z d. Gackowskiej[3]. Urodził się we wsi Polski Konopat[2]. Ukończywszy w 1902 Collegium Marianum w Pelplinie został stypendystą Towarzystwa Przyjaciół Nauk i w 1906 zdał egzamin dojrzałości w Chojnicach[3]. Podjął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, po ukończeniu których 13 marca 1910 roku przyjął sakrament święceń kapłańskich[3]. Powołanie realizował jako kapłan diecezji chełmińskiej[2]. W czasie I wojny światowej został zmobilizowany do armii Cesarstwa Niemieckiego, gdzie służył jako kapelan[3]. Był założycielem (1919 rok) i kierował działalnością Towarzystwa Ludowego w Opaleniu[3]. Realizował powierzone obowiązki przez posługę jako wikariusz w Kurzętnikach, Pluskowęsach, Lipinkach, Łasinie, Nowym Mieście i od 1927 roku[3] był proboszczem parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Opaleniu, a w 1930 roku[3] powierzono mu parafię św. Mikołaja w Papowie Toruńskim[2]. Był członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu[2], kierował działalnością stowarzyszeń: Apostolstwa Modlitwy, Dzieła Rozkrzewiania Wiary, Stowarzyszenia Dziecięctwa Jezus, Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej i Bractwa św. Józefa[3].
Pełnił obowiązki wizytatora nauki religii i w 1935 roku w uznaniu „wybitnych zasług na polu duszpasterskim i społecznym oraz harmonijną współpracę z parafianami” odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi[3].
W czasie okupacji niemieckiej ziem polskich więziony był w więzieniu Gestapo mieszczącym się w Forcie VII Twierdzy Toruń[2]. Przewieziono go do obozu Konzentrationslager Stutthof w Szutowie skąd 9 kwietnia 1940 roku przetransportowany został do niemieckiego obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (zarejestrowany pod numerem 21186[4]) i tam 21 kwietnia 1940 roku zginął[2][1].
Jest jednym z 122 Sług Bożych wobec których 17 września 2003 rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej[5][6].
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 1935[3][7], 2 września 1937[8])
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b MARTYRS KILLED IN ODIUM FIDEI BY THE NAZIS DURING THE SECOND WORLD WAR (III), poz. 21 (ang.). [dostęp 2015-07-16].
- ↑ a b c d e f g „BIAŁA KSIĘGA” Martyrologium duchowieństwa — Polska XX w. (lata 1914 – 1989) dane osobowe. Rzymskokatolicka Parafia pod wezwaniem św. Zygmunta w Słomczynie. [dostęp 2015-07-16].
- ↑ a b c d e f g h i j Marek Kordowski: KSIĄDZ FRANCISZEK MITRĘGA. Innowacyjny Portal Regionalny Nad Wisłą jazwiska.pl & opalenie.pl, 2014-03-18. [dostęp 2015-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-08)].
- ↑ Totenbuch KZ Sachsenhausen 1936 – 1945 (niem.). [dostęp 2015-07-16].
- ↑ Słudzy Boży w procesie beatyfikacyjnym drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej. [dostęp 2015-07-16].
- ↑ Proces beatyfikacyjny. [dostęp 2015-07-16].
- ↑ Franciszek Mitręga - Sługa Boży, salon24.pl [dostęp 2021-04-23] (pol.).
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 201, poz. 333 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Media użyte na tej stronie
Emblem of the Papacy: Triple Tiara and Keys
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) – III RP (1992).