Frank Parker (tenisista)
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 31 stycznia 1916 |
| Data i miejsce śmierci | 24 lipca 1997 |
| Gra | praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny | październik 1949 |
| Zakończenie kariery | 1971 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 74 |
| Najwyżej w rankingu | 1 (1948) |
| Roland Garros | W (1948, 1949) |
| Wimbledon | SF (1937) |
| US Open | W (1944, 1945) |
| Gra podwójna | |
| Roland Garros | W (1949) |
| Wimbledon | W (1949) |
| US Open | W (1943) |
Frank Andrew Parker, pierwotnie Franciszek Andrzej Pajkowski (ur. 31 stycznia 1916 w Milwaukee, zm. 24 lipca 1997 w San Diego) – amerykański tenisista pochodzenia polskiego, zwycięzca mistrzostw USA i mistrzostw Francji w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa
Syn polskich emigrantów, pierwsze związki z tenisem nawiązał jako chłopiec do podawania piłek w klubie w Milwaukee, w którym następnie trenował od 11. roku życia. Odniósł kilka zwycięstw w mistrzostwach USA w kategoriach juniorskich. Dla ułatwienia dalszej kariery przybrał nazwisko amerykańskie. Praworęczny, w odróżnieniu od kilku współczesnych sobie rywali nie dysponował potężnymi, kończącymi uderzeniami. Wypracował sobie natomiast eleganckie, regularne zagrania z głębi kortu, szczególnie po stronie bekhendowej. Ten styl gry umożliwiał mu sukcesy na kortach ziemnych, ale wygrywał także na trawie.
W 1933 awansował do pierwszej dziesiątki rankingu amerykańskiego (sklasyfikowany na 8. miejscu). Pozostawał w niej przez siedemnaście lat do 1949, co stanowiło rekord poprawiony dopiero w 1988 przez Jimmy’ego Connorsa. W mistrzostwach USA Parker debiutował w 1932, dochodząc do III rundy, w której uległ 1:6, 4:6, 6:4, 2:6 rozstawionemu z czwórką George’owi Lottowi. Wygrał turniej w swoim trzynastym podejściu w 1944, kiedy jako sierżant armii amerykańskiej w okresie II wojny światowej przebywał na urlopie. Ponownie w czasie przerwy w odbywaniu służby wojskowej obronił tytuł w 1945. W obu finałach jego przeciwnikiem był Bill Talbert. Szansę na trzecie z rzędu zwycięstwo zamknęła Parkerowi ćwierćfinałowa porażka z Tomem Brownem w 1946 (3:6, 4:6, 8:6, 6:3, 1:6). Rok później Parker jeszcze raz doszedł do finału mistrzostw USA, ale tym razem, chociaż prowadził już 2:0 w setach, uległ Jackowi Kramerowi. W 1949 uległ w półfinale 6:3, 7:9, 3:6, 2:6 Pancho Gonzálezowi.
Mniej szczęśliwa niż trawa Forest Hills była dla Parkera trawa wimbledońska, gdzie jedynie raz – w 1937 – osiągnął półfinał singla (pokonał m.in. Niemca Hennera Henkela, odpadł z Donem Budge’em). Skuteczniej grał na paryskiej mączce kortów im. Rolanda Garrosa – wygrał międzynarodowe mistrzostwa Francji w 1948 (w finale z Jaroslavem Drobným) i w 1949 (w finale z Budge’em Pattym). Był trzecim amerykańskim triumfatorem tego turnieju w krótkim czasie, po Donie Budge i Donie McNeillu. Parker wygrywał również mistrzostwa USA na kortach ziemnych, łącznie pięć razy. Po raz pierwszy triumfował w tej imprezie w 1933, ponownie w 1939, w finale w 1941 pokonał Bobby’ego Riggsa 6:3, 7:5, 6:8, 4:6, 6:3, w 1946 Billa Talberta 6:4, 6:4, 6:2, w 1947 Teda Schroedera 8:6, 6:2, 6:4. Serię 24 z rzędu wygranych meczów w mistrzostwach USA na kortach ziemnych przerwał Parkerowi Pancho Gonzalez w finale w 1949 (1:6, 6:3, 6:8, 3:6).
Frank Parker z powodzeniem występował też w grze podwójnej. Już w 1933 był w finale mistrzostw USA, partnerując Frankowi Shieldsowi, ale musiał uznać wyższość George Lotta i Lesa Stoefena 13:11, 7:9, 7:9, 3:6. Piętnaście lat później Parker, w parze z Tedem Schroederem, przegrał wyrównany finał mistrzostw USA z parą Bill Talbert-Gardnar Mulloy 6:1, 7:9, 3:6, 6:3, 7:9. Tytuł deblowego mistrza USA zdobył w 1943 z Jackiem Kramerem. Bardzo udana okazała się współpraca deblowa Parkera z Gonzalezem na europejskich turniejach wielkoszlemowych w 1949. Amerykanie wygrali zarówno mistrzostwa Francji, jak i Wimbledon. Ponadto Parker zdobył dwa deblowe tytuły mistrzowskie w kraju – w 1937 w hali (z Gregiem Manginem), w 1939 na kortach ziemnych (z Gene’em Mako).
W latach triumfów singlowych w mistrzostwach USA – 1944 i 1945 – Parker znajdował się na czele rankingu amerykańskiego. Między 1937 a 1949 sześć razy znalazł się w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego, w tym na pozycji lidera w 1948 (w okresie II wojny światowej rankingu nie prowadzono). Był jednym z łączników okres u przedwojennego i powojennego w amerykańskiej reprezentacji w Pucharze Davisa. Debiutował w 1937 i wystąpił w finale przeciwko broniącym trofeum Brytyjczykom, przegrywając z Bunnym Austinem i pokonując Charlesa Hare. Dwa punkty singlowe Dona Budge oraz punkt debla Budge-Mako przesądził o zwycięstwie Amerykanów 4:1. Tym samym rok później występ ekipy USA ograniczył się do finału w obronie trofeum, w którym dla Parkera zabrakło miejsca – w singlu grali Budge i Bobby Riggs, w deblu ponownie Budge i Mako, a Puchar pozostał w rękach Amerykanów. W 1939 nie było już Budge, który został tenisistą profesjonalnym, co otworzyło szansę dla Parkera. Wygrał on wprawdzie w pierwszym dniu finału przeciwko Australii z Adrianem Quistem, ale decydujący piąty mecz przegrał z Johnem Bromwichem.
Parker powrócił do ekipy pucharowej w 1946, ale grał jedynie w rundach eliminacyjnych z Filipinami, Meksykiem i Szwecją, pokonując m.in. Torstena Johanssona i Lennarta Bergelina. W finale, ponownie z Australijczykami, ale tym razem zwycięskim dla USA, w grze pojedynczej w ekipie amerykańskiej wystąpili Kramer i Schroeder. Ten sam zespół skutecznie bronił trofeum w 1947. Parker wystąpił ponownie w finale w 1948 i po raz drugi przyczynił się do zwycięstwa, zdobywając w finale, znów z Australią, dwa punkty singlowe. Łącznie rozegrał w Pucharze Davisa czternaście singlowych pojedynków, z których wygrał dwanaście (w deblu nie grał).
Po porażce w półfinale mistrzostw USA w 1949 Frank Parker został tenisistą profesjonalnym. Występował w meczach pokazowych z Pancho Gonzalezem, Jackiem Kramerem, Pancho Segurą, ale nie odgrywając pierwszoplanowej roli. Po 1952 skoncentrował się na pracy zawodowej w biznesie, był m.in. dyrektorem sprzedaży fabryki opakowań papierowych w Chicago. Grywał też nadal w tenisa, by w 1968 w wieku 52 lat zapisać się w historii jako najstarszy uczestnik mistrzostw USA, już pod nazwą US Open. Jak sam wspominał, chciał symbolicznie wziąć udział w rozgrywkach nowej epoki tenisa, ery „open”. Wprawdzie swój dwudziesty występ w turnieju zakończył już na I rundzie, ale przegrał z godnym rywalem – pokonał go 6:3, 6:2, 6:2 Arthur Ashe, który dwa tygodnie później odniósł swoje pierwsze wielkoszlemowe zwycięstwo.
W 1973 przeszedł poważną operację kręgosłupa. Powrócił jeszcze do tenisa, biorąc udział w meczach pokazowych. W latach 80. był dyrektorem centrum sportowego w Chicago. W 1966 został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych
- mistrzostwa Francji
- gra pojedyncza – wygrane 1948, 1949
- gra podwójna – wygrana 1949 (z Pancho Gonzálezem)
- Wimbledon
- gra podwójna – wygrana 1949 (z Pancho Gonzalezem)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza – wygrane 1944, 1945, finał 1947
- gra podwójna – wygrana 1943 (z Jackiem Kramerem), finały 1933 (z Frankiem Shieldsem), 1948 (z Tedem Schroederem)
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych
- mistrzostwa USA 1942 – 6:8, 5:7, 6:3, 6:4, 2:6 z Tedem Schroederem
- mistrzostwa USA 1944 – 6:4, 3:6, 6:3, 6:3 z Billem Talbertem
- mistrzostwa USA 1945 – 14:12, 6:1, 6:2 z Billem Talbertem
- mistrzostwa USA 1947 – 6:4, 6:2, 1:6, 0:6, 3:6 z Jackiem Kramerem
- mistrzostwa Francji 1948 – 6:4, 7:5, 5:7, 8:6 z Jaroslavem Drobným
- mistrzostwa Francji 1949 – 6:3, 1:6, 6:1, 6:4 z Budge’em Pattym
Bibliografia
- Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
- Kordian Tarasiewicz, Opowieści tenisowe z myszką, Wydawnictwo „Tenis”, Wrocław 1992
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.