Front Mazowiecki
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 22 maja 1919 | |
| Rozformowanie | 19 października 1919 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | gen. dyw. André Joseph Emmanuel Massenet | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Warszawa (sztab) | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe | |
| Podległość | Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego | |
| Skład | 3 Dywizja Strzelców Polskich 8 Dywizja Piechoty 12 Dywizja Piechoty Dywizja Instrukcyjna IV Grupa Lotnicza | |
Front Mazowiecki - związek operacyjny Wojska Polskiego utworzony na wypadek inwazji wojsk niemieckich dyrektywą Wodza Naczelnego gen. Józefa Piłsudskiego z 22 maja 1919.
Historia
Wraz ze wzrostem napięcia w stosunkach polsko-niemieckich rosło zagrożenie starcia zbrojnego. Polskie Naczelne Dowództwo przewidywało silne uderzenie Reichswehry na Wielkopolskę oraz mniejsze na Warszawę i Suwałki. W związku z tym postanowiono przeciwstawić tym siłom 5 wyższych związków operacyjnych (frontów). Jednym z tych frontów był Front Mazowiecki, który miał podjąć działania na terenie Mazowsza. Miały one polegać na aktywnej obronie w myśl ogólnych dyrektyw Naczelnego Dowództwa Wojsk Sprzymierzonych. Zamierzano też uderzyć na Ełk.
W przypadku uderzenia niemieckiego jednostki Frontu miały mieć następujące położenie:
- 3 DSP - Twierdza Modlin
- 8 DP - Rajgród-Wizna
- 12 DP - Narew
- DI - Wisła (Wyszogród-Ciechocinek)
Dodatkowo na prawym skrzydle wspomóc miała 1 Dywizja Piechoty Legionów, należąca do Frontu Litewsko-Białoruskiego. Ostatecznie do wybuchu wojny nie doszło i stopniowo jednostki były wysyłane na wschód, a Front Mazowiecki został rozwiązany 19 października 1919.
Dowództwo i skład
- dowódca
- gen. dyw. André Joseph Emmanuel Massenet
- szef sztabu
- mjr Beranger
- OdeB:
- 3 Dywizja Strzelców Polskich
- 8 Dywizja Piechoty
- 12 Dywizja Piechoty
- Dywizja Instrukcyjna
- IV Grupa Lotnicza
Łącznie 44 tysiące żołnierzy
Bibliografia
- Norman Davies: White Eagle, Red Star: The Polish-Soviet War, 1919-20. London: Pimlico, 2003. ISBN 83-03-01373-4.
- Tadeusz Wawrzyński. Dowództwa frontów 1919-1920. „Biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego 20/1997”.
- Mieczysław Wrzosek: Wojny o granice Polski Odrodzonej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1992. ISBN 83-214-0752-8.
| |||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
