Frontbann

Odznaka członka Frontbann

Frontbann – zreorganizowana organizacja paramilitarna, która powstała w kwietniu 1924 roku w Republice Weimarskiej założona przez Ernsta Röhma w celu zastąpienia SA, która została zakazana po nieudanym puczu monachijskim. We wrześniu tego roku organizacja miała już 30 000 członków by następnie zostać rozwiązana w lutym 1925 r. po zniesieniu zakazu działalności dla SA[1].

Historia

Frontbann był zreorganizowaną i przemianowaną wersją SA, który powstał w kwietniu 1924 roku jako jej substytut w następstwie nieudanego „puczu piwiarnianego” z listopada 1923 roku[1].

Pozorne zmiany

Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników, w tym SA, zostały zakazane przez rząd Republiki Weimarskiej po puczu. Partia Nazistowska została na krótko przemianowana na Narodowosocjalistyczną Partię Wolności, aby zachować jej legalność, a SA została przemianowana na Frontbann[2].

Podobnie jak partia, której służył, Frontbann składał się z tych samych członków i pełnił te same funkcje, co jego poprzednik. Zawierając wielu pierwotnych członków SA nadal był kierowany przez Ernsta Röhma[2].

Jednostki Frontbannu zostały utworzone w całych Niemczech m.in. Kurt Daluege był liderem jednostki Frontbann w Berlinie, a Martin Bormann był członkiem jednostki w Turyngii[2].

Organizacja miała w szczytowym momencie około 30 000 członków w całych Niemczech gdy została rozwiązana 27 lutego 1925, kiedy zakaz został zniesiony dla działalności NSDAP i zreformowana z powrotem w SA[2].

Umundurowanie

Mundur Frontbanna był podobny do munduru Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników i SA. Zamiast brązowej koszuli i brązowej czapki nosili polną szarą koszulę oraz szarą czapkę. Opaska na ramię była zasadniczo taka sama jak ta z partii nazistowskiej. Poza zmianą kolorystyki z brązowej na szarą jedyną zmianą było umieszczenie stalowego hełmu na środku czerwonego naramiennika zamiast czarnej swastyki[1][2].

Struktura

Na czele Frontbannu stanął Ernsta Röhm tworząc z zastępcami Naczelne dowództwo które dzieliło się na Komendy grupowe które mu podlegały jako naczelne organy poszczególnych regionalnych grup frontowych[2].

Struktura Frontbannu została ustalona w następujący sposób:

  1. Komendy Grupowe
  2. Komendy Państwowe
  3. Komendy Sekcji
  4. Komendanci okręgów
  5. Komendanci miejscowi
  6. Dowódcy oddziałów szturmowych
  7. Grupy
  8. Plutony
  9. Kompanie
  10. Bataliony

Wskutek czego Bataliony wchodziły w skład Kompanii które tworzyły Plutony które były Grupowane by podlegać pod lokalnych Dowódców oddziałów szturmowych którzy podlegali bezpośrednio pod Komendantów Miejscowych którzy natomiast podlegali pod Komendanturę Okręgową, a w następstwie Komendę Sekcji wchodzące w skład Komend Państw Związkowych które powiązane ze sobą tworzyły Komendy Grupowe które już bezpośrednio podlegały Dowódcy Frontbannu.

Komendanci grupowi

  • Grupa Nord (Północ) z siedzibą w Berlinie:
    • Komendant: Hauptmann (Kapitan) Hans Peter von Heydebreck (później zastąpiony przez Majora Roberta Holtzmanna a ten zaś przez Hauptmanna Paula Röhrbeina)
    • Szef Sztabu: Leutnant (Porucznik) von Winterfeld
  • Grupa Mitte (Środek) z siedzibą w Halle:
  • Grupa Süd (Południe) z siedzibą w Monachium:
  • Grupa Ost (Wschód) z siedzibą w Salzburgu:
    • Komendant: Hauptmann (Kapitan) Brosche (później zastąpiony przez Inż. Planchela)
    • Szef Sztabu: Hermann Reschny

Odznaka

Spis insygniów NSDAP wśród nich odznaka Frontbannisty

Odznaka Frontbann (Frontbannabzeichen) została ustanowiona w 1932 roku przez SA-Gruppe-Berlin-Brandenburg. Była to odznaka upamiętniająca przejściową działalność Frontbann. Aby móc uzyskać i nosić odznakę, należało dołączyć do Frontbann przed 31 grudnia 1927 r. i przed tą datą należeć do partii nazistowskiej lub innej prawicowej organizacji paramilitarnej. Odznaka była w kolorze srebrnym, miała agrafkę z tyłu i mierzyła 20 mm. Składał się ze swastyki z niemieckim hełmem pośrodku; Na herbach swastyki wypisane były słowa WIR-WOLLEN-FREI-WERDEN („Chcemy być wolni”)[1].

Odznaka była wymieniona jako oficjalne odznaczenie partii nazistowskiej w 1933 roku. Pod koniec 1934 roku autoryzacja ta została wycofana wskutek czego zabroniono nosić ją członkom NSDAP[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e John R. Angolia, For Führer and fatherland, wyd. 1st ed, San Jose, Calif.: R.J. Bender, 1976, ISBN 0-912138-14-9, OCLC 6611476 [dostęp 2021-08-16].
  2. ↑ a b c d e f Michael D. Miller, Leaders of the SS & German police, San Jose, CA: R. James Bender Pub, 2006, ISBN 93-297-0037-3, OCLC 310089822 [dostęp 2021-08-16].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Beppo Bässler - Aufbau und Abzeichen der NSDAP SA SS HJ PO NSBO DAF 1934 - 22-23 Abzeichen (Nazi Party structure insignia uniforms. Propaganda booklet) No known copyright Lowres.jpg
Double page from N.S.D.A.P. Aufbau und Abzeichen, "Nazi Party Structure and Insignia", a Nazi era booklet on the structure and ranks of the NSDAP as well as the paramilitary uniforms, clothing, flags, emblems, badges, etc. of the party and its sub-organisations: SA (Sturmabteilung); SS (Schutzstaffel); H.J. (Hitler Youth); PO (Politische Organisation, party administration); NSBO (National Socialist Factory Cell Organization); DAF (German Labour Front). Text and illustrations by Scharführer Beppo Baessler. Fourth, revised edition of a publication issued by the Nazi Party, a political organisation banned in 1945, and published by Verlag H. Schaufuß in Leipzig, Nazi Germany in 1934. Low resolution image from scanned copy.

No known copyright restrictions.

Nazi Propaganda.


Nazi symbol Informacja prawna
Obraz ten przedstawia (lub przypomina) symbol używany przez Narodowosocjalistyczny rząd Niemiec (NSDAP) lub organizacji faszystowskiej, której istnienie jest zabronione przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych państw, jak np. Niemiec.

Użycie takiego symbolu (jak np. nazistowska swastyka) może być naruszeniem prawa polskiego, niemieckiego, austriackiego, węgierskiego, czeskiego, francuskiego, brazylijskiego, izraelskiego, ukraińskiego, rosyjskiego oraz praw niektórych innych państw. W Polsce właściwym przepisem jest Artykuł 256 Kodeksu karnego (Dz. U. z 1997 Nr 88, poz. 553 z późn. zm.) o propagowaniu faszyzmu lub totalitaryzmu.
Użycie wyżej wymienionych symboli jest w świetle Kodeksu dozwolone jedynie w celach artystycznych, edukacyjnych, naukowych, bądź kolekcjonerskich.

Frontbann.jpg
The Frontbann badge, worn until 1934. The motto on the swastika behind the helmet reads "Wir wollen frei werden" ("We want to be free").