Güneşin Kızları

Güneşin Kızları
Gatunek

dramat

Kraj produkcji

Turcja

Oryginalny język

turecki

Główne role

Emre Kınay Evrim Alasya Tolga Sarıtaş Burcu Özberk Hande Erçel Berk Atan Miray Akay

Liczba odcinków

39

Liczba serii

1

Produkcja
Produkcja

Ismail Gündogdu Inci Kirhan

Reżyseria

Sadullah Celen

Pierwsza emisja
Stacja telewizyjna

Kanal D

Lata emisji

2015-2016

Güneşin Kızları (pol. Córki Słońca) – turecki serial dramatyczny. W 2015 roku wygrał nagrodę Altın Kelebek dla najlepszego serialu[1].

Fabuła

Güneş to 35-letnia kobieta, która mieszka w Izmirze z trzema córkami. Jest nauczycielką literatury, którą mąż zostawił bez powodu. Spotyka się z Halukiem Mertoğlu i zakochuje się w nim. Następnie postanawia wyjść za niego, więc wraz z córkami jedzie do Stambułu i wprowadza się do posiadłości Haluka. Selin jest bardzo zadowolona z przeprowadzki, i od razu próbuje dopasować się do towarzystwa. Nazli początkowo nie ufa Halukowi i początkowo nie przeprowadza się z rodziną do Stambułu, lecz później dołącza do nich ze względu na matkę. Poznaje bratanka Haluka, Savasa, który jest bardzo zdystansowany i cierpi na straszliwą traumę związaną z jego byłą zmarłą dziewczyną. Ali (syn Haluka) nie jest zadowolony z przyjazdu gości i uznaje Selin jako swojego nowego wroga[2].

Obsada

  • Emre Kinay jako Haluk Mertoglu
  • Evrim Alasya jako Günes Mertoglu
  • Tolga Saritas jako Ali Mertoglu
  • Burcu Özberk jako Nazli Yilmaz
  • Berk Atan jako Savas Mertoglu
  • Hande Erçel jako Selin Yilmaz
  • Miray Akay jako Peri Yilmaz
  • Meltem Gülenç jako Rana Mertoglu
  • Funda Ilhan jako Sevilay
  • Teoman Kumbaracibasi jako Ahmet Mertoglu
  • Süreyya Güzel jako Inci Mertoglu
  • Sarp Can Köroglu jako Emre
  • İrem Helvacıoğlu jako Tugce
  • Kanat Hepari jako Mert
  • Ege Kökenli jako Melisa
  • Sarper Arda Akkaya jako Can
  • Ali Pinar jako Zafer
  • Fatih Dönmez jako Levent Polat

Przypisy

  1. 42. Pantene Altın Kelebek Ödülleri sahiplerini buldu, www.hurriyet.com.tr, 28 listopada 2015 [dostęp 2021-07-26] (tur.).
  2. Günesin Kizlari. [dostęp 2020-08-02].