Głos Robotniczy
| Częstotliwość | Dziennik |
|---|---|
| Państwo | |
| Pierwszy numer | |
| Ostatni numer | |
| ISSN | |
Głos Robotniczy – dziennik wydawany w Łodzi od czerwca 1945 do stycznia 1990 roku. Organ PPR (do grudnia 1948), następnie PZPR.
Swym zasięgiem obejmował województwo łódzkie, a po zmianie podziału administracyjnego 1 czerwca 1975 roku – miejskie łódzkie, piotrkowskie, płockie, sieradzkie i skierniewickie. Po podziale administracyjnym – wychodził z nadtytułem: „Dziennik Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej”.
Redakcja mieściła się w Łodzi przy ul. Piotrkowskiej 96. Wydawcą było Łódzkie Wydawnictwo Prasowe, a druk odbywał się w Prasowych Zakładach Graficznych. Dystrybucja odbywała się przede wszystkim przez sieć kiosków RSW Prasa-Książka-Ruch.
Redaktorem naczelnym pisma byli m.in.: Edward Uzdański (1945–1949)[1], Sergiusz Kłaczkow (1966–1974)[2], a od 26 stycznia 1981 r. Lucjusz Włodkowski. Jego zastępcami byli Henryk Pawlak i Stefan Kotlarek. Głos Robotniczy nie podawał w stopce składu redakcji.
Przez wiele lat jedna z najpoczytniejszych gazet Polski centralnej. Po rozwiązaniu PZPR „GR” zastąpiony został przez wydawany w tym samym składzie „Głos Poranny”.
Na początku 2004 roku w mediach pojawiły się wzmianki o planach wydawania w Łodzi lewicowego dziennika pod nazwą „Nowy Głos Robotniczy”. O dalszych losach projektu brak informacji.
Zobacz też
- prasa w Polsce
- Głos Poranny
- dzienniki Łodzi do 1939 roku
Przypisy
- ↑ Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Edward Uzdański. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-03-13].
- ↑ Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL - Sergiusz Kłaczkow, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2022-10-19].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).