Giacomo Lauri-Volpi

Giacomo Lauri-Volpi

Papież Paweł VI, Giacomo Lauri-Volpi (w środku) i Ino Savini
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1892 Lanuvio
Data i miejsce śmierci	17 marca 1979 Burjassot
Zawód, zajęcie	śpiewak operowy
Narodowość	włoska

Giacomo Lauri-Volpi (ur. 11 grudnia 1892 w Lanuvio, zm. 17 marca 1979 w Burjassot) – włoski śpiewak operowy, tenor.

Życie

Urodził się 11 grudnia 1892 r. w miejscowości Lanuvio nieopodal Rzymu. W wieku 11 lat został osierocony. Ukończył szkołę średnią w Albano oraz prawo na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie. Następnie rozpoczął naukę śpiewu w Akademii Świętej Cecylii. Jego nauczycielem śpiewu był Antonio Cotogni, a następnie Enrico Rosati. Początkowo śpiewał pod pseudonimem Giacomo Rubini, nawiązując do nazwiska ulubionego tenora Vincenzo Belliniego – Giovanniego Battisty Rubiniego. Debiutował w 1919 r. w Viterbo jako Arturo w operze Purytanie Vincenzo Belliniego. Rok później w Rzymie, już pod własnym nazwiskiem, wcielił się w rolę kawalera des Grieux w Manon Jules'a Masseneta z Rosiną Storchio jako Manon. Rola ta stała się przełomem w jego karierze.

W 1922 r. zadebiutował w La Scali, kiedy to do roli Księcia w operze Rigoletto zaangażował go Arturo Toscanini. W La Scali śpiewać miał regularnie do lat 40. Od 1923 r. (kiedy debiutował tam rolą Księcia z Rigoletta) do 1934 r. występował także w Metropolitan Opera. W Metropolitan Opera wystąpił łącznie w 232 przedstawieniach 26 oper. Zapamiętany został szczególnie jako Kalaf w Turandot (amerykańska premiera w 1926) oraz z wielkich ról tenorowych Verdiego, zwłaszcza z roli Rodolfa w pierwszym wystawieniu w tymże teatrze Luizy Miller (1929). Rzadziej występował w Covent Garden: w 1925 jako Andrea Chénier oraz w 1936 jako Książę (Rigoletto), Cavaradossi (Tosca) i Radames (Aida; rola ta uznawana jest za jedną z najważniejszych w jego karierze).

Głos Lauri-Volpiego, który określa się jako „tenor liryczno-dramatyczny”, cechował się pięknym legato i jasną barwą. Sposób śpiewania Lauri-Volpiego wyróżniały energia i rozpoznawalny styl. Lauri-Volpi w swojej kategorii głosowej należał do największych śpiewaków swoich czasów. Do – obok wymienionych – najbardziej uznanych przez krytykę ról Lauri-Volpiego należą Neron Arrigo Boita śpiewany przez niego w Operze Rzymskiej w 1928 r. (było to pierwsze przedstawienie po pożarze i odbudowie jej budynku) oraz Arnoldo z Wilhelma Tella – wystawionego w La Scali w 1929 r. na stulecie tego dzieła. Wśród innych ról Lauri-Volpiego można wymienić także partie Raoula (Hugenoci), Otella (Verdiego) oraz Manrica (Trubadur).

Pod koniec kariery, którą zakończył w 1959 r. przedstawieniem Trubadura (w roli Manrica), występował głównie w teatrach włoskich. Choć odtąd nie śpiewał już w spektaklach operowych, nadal koncertował i jeszcze w 1971 r. wydał płytę ze zbiorem arii, zaś w 1972 – w wieku 80 lat – wystąpił w koncercie galowym w Teatro Liceu, śpiewając arię Nessun dorma z Turandot. Opublikował wiele książek, tak poświęconych wokalistyce, jak i autobiograficznych – w tym prace Voci parallele (1955) oraz Misteri della voce umana (1957). Zmarł 17 marca 1979 w Burjassot koło Walencji.

Bibliografia

• Alan Blyth, Harold Rosenthal, Lauri-Volpi, Giacomo, w: Laura Macy (red.), The Grove Book of Opera Singers, wyd. 2, 2008
• Charles Osborne, The Dictionary of the Opera, 1983

Linki zewnętrzne

• ErikE. Eriksson ErikE., Giacomo Lauri-Volpi, historyofthetenor.com [zarchiwizowane z adresu 2014-02-01] .
• Strona internetowa poświęcona Lauri-Volpiemu

• Iłka Popowa. Giacomo Lauri-Volpi./ Spotkania na scenie operowej. Wydanie elektr.ss.41- 58. (w jęz.ros.)
• Giacomo Lauri Volpi (4 audycje radiowe) na stronie Maksyma Malkowa (w jęz. ros.)