Gipo Farassino

Gipo Farassino

Gipo Farassino (1954)
Imię i nazwisko	Giuseppe Farassino
Data i miejsce urodzenia	11 marca 1934 Turyn
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 2013 Turyn
Instrumenty	gitara
Gatunki	pop, folk
Zawód	Piosenkarz, kompozytor
Aktywność	1960 – 2013
Wydawnictwo	Fonit Cetra, Polydor Records
Strona internetowa

Gipo Farassino (ur. jako Giuseppe Farassino 11 marca 1934 w Turynie, zm. 11 grudnia 2013 tamże) – włoski piosenkarz i kompozytor, przedstawiciel piosenki autorskiej, aktor teatralny i filmowy, piewca lokalnego folkloru miejskiego Turynu, śpiewanego w języku piemonckim. Popularny w latach 60. i 70. W latach 1994–1999 poseł do Parlamentu Europejskiego z ramienia Ligi Północnej.

Życiorys

Lata 50. i 60.

Giuseppe Farassino urodził się jako syn saksofonisty Alessandra Farassino. Dzieciństwo spędził w domu przy via Cuneo 6, w pobliżu Porta Pila, Wychowywał się w popularnej dzielnicy Turynu, Barriera di Milano. Po ukończeniu studiów z rachunkowości zaczął grać na gitarze i kontrabasie, występując przez dziesięć kolejnych lat z różnymi zespołami w klubach nocnych. W okresie gdy był członkiem chórku towarzyszącego Nilli Pizzi poznał swoją żonę, która również w nim śpiewała. Wykonywał zarówno piosenki skomponowane przez siebie, jak i pieśni tradycyjne we własnych opracowaniach. Nagrał kilka singli, początkowo pod pseudonimem Tony D’Angelo, a dopiero później pod prawdziwym nazwiskiem. Pod koniec 1960 roku wydał album, nagrany we współpracy z innym piemonckim piosenkarzem folk, Rizem Samaritano oraz z Giuanin 'd Porta Pila, pod którym to pseudonimem literackim skrywał się w rzeczywistości sam Farassino. Album, będący zbiorem piosenek ludowych w języku piemonckim, nosił tytuł Le cansôn ëd Pòrta Pila i był podzielony pomiędzy obu artystów. Album ten, podobnie jak i dwa kolejne, wydała mediolańska wytwórnia IPM; na trzecim z nich Farassino użył na nim po raz pierwszy przydomka Gipo. Później przeniósł się do Mediolanu, gdzie rozpoczął pracę w klubie Derby jako artysta kabaretowy i wykonawca własnych piosenek. Zdobył uznanie publiczności śpiewając w języku piemonckim piosenki, których tematem były przedmieścia, życie i trudności zwykłych ludzi, drobnych urzędników i pracowników najemnych^[1].

Gipo Farassino (1969)

Kilka lat spędził na Bliskim Wschodzie jako członek orkiestry. Po powrocie do Włoch przez pewien czas występował w Mediolanie, w Derby Club, gdzie wykonywał monologi, piosenki własnej kompozycji oraz tłumaczenia piosenek Georges’a Brassensa, które w połowie lat 60. przyniosły mu popularność. Podpisał umowę z wytwórnią Fonit Cetra, która wydała niektóre z jego kolejnych płyt. Artysta wydał swój pierwszy album Le cansonn dr Porta Pila, po którym przyszły następne: Auguri, Avere un amico, Due soldi di coraggio (1969), Gipo a so Turin (1970). Ważne w jego karierze okazało się poznanie Leo Chiosso, tekściarza Freda Buscaglione i dziennikarza Piero Novelli. Zaprzyjaźnił się również z Fabrizio De André. Zbliżył się do Włoskiej Partii Komunistycznej (z którą jednak po kilku latach zerwał). Z Fabriziem De André połączyło go zainteresowanie losem ludzi opuszczonych i ubogich. Wyrazem tych zainteresowań stała się piosenka „Maria dij gat”. Na przełomie lat 60. i 70. Farassino osiągnął szczyt popularności: zajął drugie miejsce na festiwalu Un disco per l'estate z piosenką „Non devi piangere Maria” oraz na Festiwalu w Lugano z „La mia città”^[1]. Dzięki aktorowi i reżyserowi Gualtiero Rizzi zadebiutował w teatrze, w tradycyjnych sztukach ludowych. Pierwszą jego rolą była postać Gelindo w sztuce pod tym samym tytułem, wystawiona 21 grudnia 1969 roku na deskach Teatro Gobetti. Spektakl objechał cały Piemont i został powtórzony w Teatro Erba w następnym sezonie^[2].

Lata 70.

Szczyt popularności osiągnął na przełomie lat 60. i 70. W 1970 roku jego piosenka „Senza frontiere” została odrzucona Festiwalu w San Remo z uwagi na antywojenny tekst. W tym samym roku uczestniczył w Międzynarodowych Targach Muzyki Rozrywkowej (Mostra Internazionale di Musica Leggera) z piosenką „Quando lei arriverà”, nagrał piosenkę „Annalisa” z zespołem New Trolls, a z reżyserem Massimo Scaglione założył wspólny teatr, którego repertuar miał na celu promocję kultury Piemontu (od sztuki Le Miserie di Monsiù Travet do I fastidi d’un grand om). Nadal śpiewał w języku piemonckim, napisał również wiele piosenek w języku włoskim, których melodie nawiązywały niekiedy do tradycji francuskiej. Odbywał tournée koncertowe po całym kraju. Wydał kilka płyt. Jego najpopularniejsze piosenki z tego okresu to: „Matilde Pellissero”, „L 6 ´d via Cuni”, „Sangon Blues”, „Montagne dal Me Piemont”, „Cor nen va pian” i „Serenata ciocatona”. Dał się poznać jako aktor występując w trzech filmach: Uccidere in silenzio w reżyserii Giuseppe Rolando (1972), La bottega del caffè w reżyserii Edmo Fenoglio (1973) i Un uomo, una città w reżyserii Romolo Guerrieri (1974)^[1]. Kontynuował przygodę z teatrem; wystąpił w sztuce Pòrdiao, wyreżyserowanej przez Gualtiero Rizziego i wystawionej 11 listopada 1970 roku w teatrze Gobetti, a później w teatrach poza Turynem. W 1971 roku wystąpił w sztuce Notti astigiane, również wyreżyserowanej przez Rizziego^[2].

W 1977 roku wydał album Per la mia gente, z kilkoma tekstami napisanymi we współpracy z Giorgio Conte i Paolo Conte. W tym samym roku ukazał się jego podwójny, koncertowy album Recital Gipo, a po nim Turin bei ceur (1978)^[1].

Lata 80.

W latach 80. kontynuował wydawanie albumów: N’aptit da sonador (1982, z jedynym tekstem napisanym w języku piemonckim przez Paolo Conte), Piemonteis (1985), Canson d’amor (1988) i Gipo recital (1990). W 1987 roku znalazł się wśród założycieli Lega Piemontese (Piemont Autonomista) – rozłamowców z ugrupowania Union Piemontèisa, założonego przez Roberto Gremmo. W latach 1987–1996 był sekretarzem w Lega Piemont. W 1989 kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego^[1].

Lata 90.

W 1994 roku został wybrany do Parlamentu Europejskiego z listy Ligi Północnej. W Parlamencie zasiadał początkowo jako członek niezrzeszony (1994.05.19–1994.07.18), później wszedł w skład Grupy Europejskiej Liberalno-Demokratycznej Partii Reform (1994.07.19–1997. 02.18), po czym znów był członkiem niezrzeszonym (1997.02.19–1999.07.19). Był wiceprzewodniczącym Delegacji do Wspólnej Komisji Parlamentarnej UE-Malta (1997.01.30–1997.05.13) oraz członkiem Komisji ds. Transportu i Turystyki i ds. Rolnictwa i Rozwoju Wsi, a w międzyczasie członkiem Delegacji ds.: stosunków z Czechami, Słowacją i Słowenią, UE-Czechy i UE-Malta^[3].

Kiedy zajmował się polityką, działalność artystyczna zeszła na dalszy plan. Przypomniał jedynie swoje stare nagrania w nowych aranżacjach, wydawane na albumach kompilacyjnych. Nagrał tylko kilka nowych piosenek: „Mamma mia che calura!” i „Se hai gambe cammina”, które znalazły się na albumie Ridatemi Amapola, wydanym w 1998 roku. Pod koniec lat 90. porzucił politykę i powrócił na scenę^[1].

XXI wiek

W 2001 roku odbył tournée po Ameryce Południowej ze spektaklem Agli amici. W sezonie 2002/2003 występował na deskach teatru Alfieri w Turynie ze zróżnicowanym repertuarem obejmujących muzykę folkową, blues, swing, a nawet jazz. W 2007 roku wydał powieść Viaggiatori paganti. W 2010 zaprezentował w Stabile Torinese spektakl Stasseira w reżyserii Massimo Scaglione, w którym dokonał podsumowania swojej kariery artystycznej oraz historii rodzinnego miasta po 1945 roku.

Chorował od dłuższego czasu. Zmarł 11 grudnia 2013 roku. Do ostatnich chwil towarzyszyła mu córka Valentina^[1].

13 grudnia 2013 roku w Teatro Carignano w Turynie w godzinach od 11 do 14 miały miejsce publiczne uroczystości pogrzebowe Gipo Farassino^[2]. Pochowany został na cmentarzu Pino Torinese obok żony i tragicznie zmarłej córki Cateriny (zginęła w 2005 roku w wypadku samochodowym mając 27 lat)^[1].

Dyskografia (wybór)

Albumy

• 1967 – Auguri^[4]
• 1967 – Mè Cit Turin – 12 Canzoni Per Gipo Farassino
• 1969 – Due Soldi Di Coraggio
• 1972 – Uomini Bestie E Ragionieri
• 1973 – Gipo Farassino
• 1973 – C'è Chi Vole E Chi Non Pole: Grassie Listesso
• 1974 – Guarda Che Bianca Lun-a – Gipo Canta Brofferio
• 1975 – Mantello Stivali E Coltello
• 1975 – Recital Gipo
• 1975 – Me Car
• 1977 – Per La Mia Gente
• 1980 – Gipo A Só Turin
• 1985 – Piemonteis
• Rok nieznany – El Barberin, Mauro Cipolla, Giuseppe Farassino* – Milano Canta...
• Rok nieznany – A So Turin

Zobacz też

• Włoscy posłowie do Parlamentu Europejskiego 1994-1999

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Gipo Farassino w bazie IMDb (ang.)