Graniczna Placówka Kontrolna Lubycza

GPK Lubycza
Historia
Państwo Polska
Sformowanielistopad 1945
Rozformowanieczerwiec 1956
Tradycje
RodowódPPK Lubycza
KontynuacjaGPK Hrebenne
Organizacja
DyslokacjaLubycza Królewska
FormacjaWojska Ochrony Pogranicza
Podległość7 Oddział OP
13 Brygada OP

Graniczna Placówka Kontrolna Lubycza – zlikwidowany pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza wykonujący kontrolę graniczną osób, towarów i środków transportu bezpośrednio przejściach granicznych na granicy z ZSRR.

Formowanie i zmiany organizacyjne

W październiku 1945 roku Naczelny Dowódca WP nakazywał sformować na granicy państwowej 51 przejściowych punktów kontrolnych[a] w tym na granicy polsko-radzieckiej, utworzono Przejściowy Punkt Kontrolny Lubycza (PPK Lubycza) – drogowy III kategorii[1] o etacie nr 8/12[2] w strukturach 7. Oddziału Ochrony Ppgranicza w Lublinie[3]. Obsada PPK miała składać się z 10 żołnierzy i 1 pracownika cywilnego[4]. Przewidziany termin na 1 listopada 1945 roku nie został dotrzymany, dopiero do końca listopada 1945 roku zdołano go zorganizować o niepełnej obsadzie etatowej[5].

W 1947 roku przemianowano przejściowe punkty kontrolne (PPK) na graniczne placówki kontrolne (GPK)[1].

W związku z kolejną reorganizacją Wojsk Ochrony Pogranicza w 1948 roku funkcjonowała już jako Graniczna Placówka Kontrolna Ochrony Pogranicza nr 31 Lubycza (GPK OP Lubycza) (kolejowo–drogowa)[1] w strukturach 13. Brygady Ochrony Pogranicza w Chełmie[6].

Reorganizacja, jaką przechodziły Wojska Ochrony Pogranicza w czerwcu 1956 roku, doprowadziły do likwidacji 23 Brygady i podległych jej pododdziałów w tym Graniczna Placówka Kontrolna Lubycza. W miejsce zniesionej jednostki utworzono dwie samodzielne: Grupę Manewrową Wojsk Ochrony Pogranicza Tomaszów (Chełm) Lubelski i Samodzielny Oddział Zwiadowczy WOP Chełm, a na bazie GPK Lubycza została utworzona Graniczna Placówka Kontrolna Hrebenne (GPK Hrebenne) – kolejowa z miejscem dyslokacji w Hrebennem [7].

Ochrona granicy

Podległe przejścia graniczne

Stan z 1 grudnia 1945[5]
Stan z 1948[1]

Uwagi

  1. Rozkaz nr 0304/Org. ND WP z dnia 28.10.1945 roku dot. sformowania przejściowych punktów kontrolnych.

Przypisy

  1. a b c d Grzegorz Zaremba. Przyczyny reorganizacji WOP w latach 1946–1948. „Biuletyn Centralnego Ośrodka Szkolenia”. 3/08, s. 99, 2008. Centralny Ośrodek Szkolenia Straży Granicznej w Koszalinie (pol.). 
  2. ASGran., sygn. 217/32 ↓.
  3. Nadbużańska Brygada WOP (pol.). W: Muzeum Polskich Formacji Granicznych im. Władysława Raginisa [on-line]. muzeumsg.strazgraniczna.pl. [dostęp 2021-11-18].
  4. Dominiczak 1985 ↓, s. 47.
  5. a b Studia z Dziejów Wojskowości. W: Jerzy Prochowicz: Powstanie Wojsk Ochrony Pogranicza wrzesień–grudzień 1945 r.. T. V. Piotrków Trybunalski: 2016, s. 236. ISSN 2299-3916. (pol.)
  6. Wykaz dyslokacyjny pododdziałów WOP ↓, s. 8.
  7. Jackiewicz 1998 ↓, s. 105.

Bibliografia

  • Henryk Dominiczak, Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945–1985, Warszawa: Wojskowa drukarnia w Łodzi, 1985.
  • Archiwum Straży Granicznej, zespół DWOP, sygn. 217/32, k. 56–60. Wykaz przejściowych punktów kontrolnych. Pismo z 9.11.1945 roku.
  • Wykaz dyslokacyjny pododdziałów Wojsk Ochrony Pogranicza w latach 1948–1956, Szczecin, Archiwum Straży Granicznej.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).