Gregory Boyington

Gregory Boyington
Pappy
26 zwycięstw
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1912
Coeur d’Alene

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 1988
Fresno

Przebieg służby
Lata służby

1934–1947

Siły zbrojne

 US Marine Corps

Jednostki

2 grupa powietrzna piechoty morskiej,
Latające Tygrysy,
122 dywizjon piechoty morskiej,
112 dywizjon piechoty morskiej,
214 dywizjon piechoty morskiej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Medal Honoru (Stany Zjednoczone) Krzyż Marynarki Wojennej (Stany Zjednoczone) Presidential Unit Citation - baretka marynarki Medal Jeńca Wojennego (USA) Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA)

Gregory Boyington (ur. 4 grudnia 1912, zm. 11 stycznia 1988) – amerykański lotnik, as myśliwski okresu II wojny światowej.

Życiorys

Młodość

Urodził się w Coeur d’Alene w stanie Idaho[1][2]. W wieku 3 lat przeprowadził się z rodziną do St. Maries[3]. 9 lat później przenieśli się do Tacoma w stanie Waszyngton, gdzie Gregory uprawiał zapasy w liceum im. Lincolna (Lincoln High School)[1]. Pierwszy raz leciał samolotem, gdy miał 9 lat, pilotem był Clyde Pangborn[4], który w 1931 roku przebył Ocean Spokojny lotem non-stop[1].

W 1930 roku po maturze podjął studia na University of Washington w Seattle, gdzie należał do Korpusu Oficerów Rezerwy (Army Reserve Officers’ Training Corps)[1]. Trenował zapasy i pływanie w studenckim klubie sportowym Washington Huskies, zdobył międzyuniwersytecki tytuł mistrza zapasów w wadze średniej Północno-Wschodniego Pacyfiku. W wakacje pracował w przemyśle wydobywczym, przy wyrębie lasu oraz w Stowarzyszeniu Ochrony Przeciwpożarowej przy budowie dróg. W 1934 roku otrzymał dyplom licencjata inżynierii lotniczej. Ożenił się krótko po studiach i podjął pracę w firmie Boeing w Seattle jako inżynier[1].

Wiosną 1935 roku złożył podanie do Marynarki Wojennej o przyjęcie na kurs pilotażu (Naval Aviation Cadet Act). Jednak ten program szkolenia był zarezerwowany wyłącznie dla kawalerów[5]. Boyington dorastał jako Gregory Hallenbeck i był przekonany, że jego ojczym Ellsworth J. Hallenbeck był jego ojcem[2][6][7]. Kiedy otrzymał odpis aktu urodzenia, odkrył, że jego ojcem był Charles Boyington, z zawodu dentysta, a rodzice rozwiedli się, gdy był małym dzieckiem[3]. Zważywszy na fakt, że Gregory Boyington nie figurował w aktach urzędu stanu cywilnego jako żonaty, wstąpił do korpusu Marines, używając tego nazwiska[8].

Kariera wojskowa

Boyington rozpoczął przeszkolenie wojskowe na uczelni w ramach Korpusu Oficerów Rezerwy. W czerwcu 1934 roku został mianowany podporucznikiem (second lieutenant) rezerwy obrony wybrzeża, po nominacji służył dwa miesiące w 630. pułku obrony wybrzeża w Fort Worden w Port Townsend.

United States Marine Corps

13 czerwca 1935 roku został przeniesiony na własną prośbę do United States Marine Corps. 18 lutego 1936 roku otrzymał przydział do lotnictwa USMC i rozpoczął szkolenie lotnicze w Pensacola. 11 marca 1937 roku został przeniesiony do bazy lotnictwa morskiego w Quantico. Od lipca 1938 do stycznia 1939 roku uczęszczał do szkoły oficerskiej w Filadelfii. Po jej ukończeniu służył w 2. grupie powietrznej piechoty morskiej (2nd Marine Aircraft Group) w San Diego. Brał udział w wielkich ćwiczeniach floty (Fleet problems) na lotniskowcach USS Lexington i USS „Yorktown”. 4 listopada 1940 roku awansował na porucznika (first lieutenant), a w grudniu wrócił do Pensacola, gdzie służył jako instruktor[1].

Latające Tygrysy

26 sierpnia 1941 roku odszedł ze służby, aby oficjalnie się zatrudnić w firmie Central Aircraft Manufacturing Company, która montowała samoloty w Chinach. W rzeczywistości Boyington (jak wielu innych amerykańskich ochotników) walczył przeciwko Japończykom w Chinach i Birmie w składzie Amerykańskiej Grupy Ochotniczej (American Volunteer Group – AVG), znanej jako Latające Tygrysy. Boyington został dowódcą klucza, lecz często popadał w konflikt ze swoim przełożonym, dowódcą AVG Clairem Chennault. Podczas walk w Azji zestrzelił 2 samoloty oraz zniszczył 1,5 na ziemi. W kwietniu 1942 roku zerwał umowę z AVG i wrócił do Stanów Zjednoczonych.

Powrót do lotnictwa piechoty morskiej

Vought F4U-1A Corsair, numer fabryczny 17883, na którym latał Gregory Boyington, pod koniec 1943 r.

29 września 1942 roku, w stopniu majora ponownie wstąpił do korpusu piechoty morskiej[1], który potrzebował pilotów doświadczonych w boju. Z początkiem 1943 roku został przydzielony jako zastępca dowódcy do 122. dywizjonu 11 grupy powietrznej piechoty morskiej stacjonującego na wyspie Guadalcanal. Od lipca do sierpnia 1943 roku dowodził 112. dywizjonem. We wrześniu stanął na czele 214. dywizjonu, znanego jako Dywizjon Czarnych Owiec (Black Sheep Squadron)[1]. W wieku 31 lat Boyington był starszy średnio o 10 lat od swoich podkomendnych i zyskał sobie pseudonim Gramps (dziadek), z czasem zamieniony na Pappy (tatuś)[1]. Podczas 32 dni intensywnych walk zestrzelił 14 japońskich myśliwców. 27 grudnia 1943 roku miał na swoim koncie 25 zwycięstw[1]. 17 października 1943 roku Czarne Owce w sile 24 samolotów zaatakowały japońskie lotnisko Kahili na południowym krańcu wyspy Bougainville’a, gdzie znajdowało się 60 wrogich maszyn. Amerykanie sprowokowali Japończyków do poderwania dużej liczby samolotów. Wywiązała się zacięta walka, w której piloci 214. dywizjonu odnieśli 20 zwycięstw bez strat własnych[1]. 3 stycznia 1944 roku 48 amerykańskich myśliwców, w tym 4 z 214. dywizjonu, zostało wysłanych na wymiatanie nad Rabaul, Boyington osiągnął swoje 26 zwycięstwo, wyrównując rekord Edwarda Rickenbackera, czołowego amerykańskiego asa I wojny światowej, niestety sam został zestrzelony w walce[4][9][10]. Po latach zestrzelenie Boyingtona zgłosił Masajiro Kawato. Opisał walkę w dwóch książkach i wielu publicznych wystąpieniach (w których często brał udział Boyington). Ostatecznie udowodniono, że Boyingtona strącił inny japoński pilot, lecz Kawato do śmierci powtarzał swoją wersję[11].

W niewoli

Boyington odznaczony Medalem Honoru

Po bezowocnych poszukiwaniach Boyington został uznany za zaginionego[10]. Z morza wyłowił go japoński okręt podwodny, Boyington trafił do niewoli. Według jego autobiografii nigdy nie miał statusu jeńca wojennego, Japończycy nie zgłosili jego pojmania do Czerwonego Krzyża[12]. Resztę wojny, czyli około 20 miesięcy spędził w japońskich obozach jenieckich. Był przetrzymywany między innymi w Rabaul, Truk (gdzie przeżył zmasowany atak US Navy znany jako operacja Hailstone), Ōfuna i ostatecznie Ōmori niedaleko Tokio. 29 sierpnia 1945 roku[12] odzyskał wolność. 12 września wrócił do Stanów Zjednoczonych, do bazy Alameda w Kalifornii, gdzie spotkał 21 byłych żołnierzy 214. dywizjonu[13][14]. Wieczorem w hotelu St. Francis w San Francisco zorganizowano dla niego przyjęcie, które relacjonował tygodnik Life. Amerykańska prasa po raz pierwszy pokazała osoby spożywające alkohol[15]. 6 września, jeszcze przed powrotem do kraju, awansował na podpułkownika (lieutenant colonel)[1].

Lata powojenne

Krótko po powrocie do Stanów Zjednoczonych Boyington został wysłany do Waszyngtonu, gdzie otrzymał najwyższe amerykańskie odznaczenie Medal Honoru z rąk prezydenta[13][16]. Odznaczenie zostało przyznane już w marcu 1944 roku, kiedy Boyington przebywał w niewoli. 4 października 1945 roku otrzymał Navy Cross. Po otrzymaniu orderów sprzedawał obligacje wojenne. Jego pierwszym powojennym przydziałem była szkoła piechoty morskiej w Quantico, następnie został skierowany do bazy w San Diego. 1 października 1947 roku został przeniesiony na emeryturę w stopniu pułkownika (colonel)[1].

W cywilu

Boyington miał trudny charakter i nadużywał alkoholu, co prawdopodobnie miało wpływ na jego rozwody. Twierdził również, że podczas pobytu w obozie poprawiło się jego zdrowie z powodu wymuszonej abstynencji. Wykonywał różne cywilne zawody, był między innymi sędzią zapasów[1]. Swoje wspomnienia z walk w Chinach opisał w książce pt. Baa Baa Black Sheep, wydanej w 1958 roku[17][18]. Napisał też powieść szpiegowską zatytułowaną Tonya[1][19].

Boyington był nałogowym palaczem, od 1960 roku zmagał się z chorobą nowotworową. Zmarł we śnie w wieku 75 lat, 11 stycznia 1988 roku we Fresno[20]. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington[21].

Życie prywatne

Po ukończeniu studiów w 1934 roku poślubił siedemnastoletnią Helen Clark, z którą miał troje dzieci: dwie córki Janet i Glorię oraz syna Gregory’ego[16]. Janet odebrała sobie życie[22].

W 1941 roku po zerwaniu kontraktu z Latającymi Tygrysami i powrocie do Stanów Zjednoczonych Boyington rozwiódł się z Helen. Ich dzieci zostały umieszczone pod opieką ciotki i babki. Zarzucał żonie zaniedbywanie dzieci. 8 stycznia 1946 roku ożenił się z 32-letnią Frances Baker[23]. 28 października 1959 roku po raz trzeci stanął na ślubnym kobiercu. Jego żoną została Delores Tatum, 33-letnia rozwódka[23], razem adoptowali dziecko[24]. Jego ostatnią, czwartą żoną została w 1978 roku Josephine Wilson Moseman[25].

Odznaczenia

  • Medal Honoru
  • Navy Cross
  • Medal Purpurowe Serce
  • Presidential Unit Citation
  • Service star
  • Prisoner of War Medal
  • American Defense Service Medal
  • American Campaign Medal
  • Asiatic–Pacific Campaign Medal
  • World War II Victory Medal

Publikacje

  • Baa Baa Black Sheep
  • Tonya

Upamiętnienie

  • Od sierpnia 2007 roku lotnisko w Coeur d’Alene nosi nazwę Pappy Boyington[26][27][28][29].
  • W latach 1976-1978 telewizja NBC emitowała serial Baa Baa Black Sheep oparty o historię dywizjonu Czarnych Owiec[30][31].

Bibliografia

  • H.W. Crocker: Don't Tread on me: A 400-year history of America at War, from Indian Fighting to Terrorist Hunting. Crown Forum, 2006. ISBN 1-4000-5363-3.
  • Bruce Gamble, Black Sheep One: The Life of Gregory „Pappy” Boyington, Novato, California: Presidio Press, 2000, ISBN 0-89141-716-8, OCLC 44768843.
  • Robert T. Reed: Lost Black Sheep: The Search for WWII Ace Chris Magee. Central Point, Oregon: Hellgate Press, 2001. ISBN 1-55571-549-4.
  • Dr. Fred H. Allison. Boyington and Combat Leadership. „Fortitudine”. 35 (1), s. 13–18, marzec 2010. Quantico: United States Marine Corps History Division. 

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Colonel Gregory Boyington, USMCR. [w:] Who’s Who in Marine Corps History [on-line]. History Division, United States Marine Corps. [dostęp 2007-10-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-15)].
  2. ↑ a b Florabel Muir. Pappy Boiyngton is ill, destitute. „Spokesman-Review”, s. 12, 16 lipca 1967. (New York News). Spokane, Washington. 
  3. ↑ a b Jessie Geissler. Missing Marine ace made first flight when only 8. „Milwaukee Journal”, 10 stycznia 1944. Associated Press. 
  4. ↑ a b Bem Price. Who’ll break the 26 jinx, shoot down more planes?. „Milwaukee Journal”, 22 lutego 1944. (U.S. Marine Corps). 
  5. ↑ Bruce Gamble: Black Sheep One: The Life of Gregory „Pappy” Boyington. s. 49.
  6. ↑ Pappy’s mother visitor in city. „Spokane Daily Chronicle”, s. 3, 17 listopada 1945. Washington. 
  7. ↑ Ace 'Pappy' Boyington dies at 75. „Spokane Chronicle”, s. C5, 11 stycznia 1988. Washington. 
  8. ↑ Bruce Gamble: Black Sheep One: The Life of Gregory „Pappy” Boyington. s. 51.
  9. ↑ Major Boyington, Marine air hero, missing in action. „The Evening Independent”, s. 9, 7 stycznia 1944. Associated Press. St. Petersburg, Floryda. 
  10. ↑ a b Fred Hampson. Boyington still alive, rumor over Pacific. „Pittsburgh Post-Gazette”, s. 5, 23 maja 1944. Associated Press. 
  11. ↑ „Kawato Masajiro: The man who didn’t shoot down Pappy Boyington”, warbirdforum.com; data dostępu: 11 kwietnia 2006.
  12. ↑ a b Boyington, Marine ace, reported alive in Japan. „Ellensburg Daily Record”, s. 1, 29 sierpnia 1945. Associated Press. 
  13. ↑ a b Boyington welcomed by his „Black Sheep”. „Spokane Daily Chronicle”, s. 1, 12 września 1945. United Press. Spokane, Washington. 
  14. ↑ 'Pappy' Boyington meets old gang on his return. „Deseret News”, s. 5, 12 września 1945. Associated Press. Salt Lake City, Utah. 
  15. ↑ Reed, Lost Black Sheep, s. 86-87.
  16. ↑ a b Leon Starmont. Okanogan crowd hails Boyington. „Spokesman-Review”, s. 1, 24 września 1945. Spokane, Washington. 
  17. ↑ Ward Cannel. Brass irk Pappy Boyington, famed Marine pilot of war. „Evening Independent”, s. 3A, 2 października 1958. NEA. St. Petersburg, Florida. 
  18. ↑ Gregory „Pappy” Boyington: Baa Baa BlackSheep. Wilson Press, 1958. ISBN 978-0686111092.
  19. ↑ Colonel Gregory Boyington: Tonya: A Novel. The Bobbs-Merrill Company, Inc., 1960. ASIN B00225DQ20
  20. ↑ Burt A. Folkart. Flying Ace Pappy Boyington, Who Shot Down 28 Zeros, Dies at 75. „Los Angeles Times”, 12 stycznia 1988. [dostęp 2011-08-22]. 
  21. ↑ Boyington, Pappy Gregory. ww2gravestone.com.
  22. ↑ Bruce Gamble: Black Sheep One: The Life of Gregory „Pappy” Boyington. s. 423.
  23. ↑ a b Aces of WWII: Gregory „Pappy” Boyington. acesofww2.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-29)]., acesofww2.com; dostęp: 2 marca 2017
  24. ↑ World War II Graves: Boyington, „Pappy” Gregory.
  25. ↑ 'Pappy' Boyington Is Dead at 75; Hero of the Black Sheep Squadron. „NY Times”, 12 stycznia 1988. 
  26. ↑ Erica Curless. Persistent Boyington backers try again. „Spokesman-Review”, s. B1, 19 czerwca 2007. Spokane, Washington. 
  27. ↑ Erica Curless. CdA airport renamed for 'Pappy'. „Spokesman-Review”, s. B3, 8 sierpnia 2007. Spokane, Washington. 
  28. ↑ Mike Prager. In proud landing, it’s Pappy Boyington Field. „Spokesman-Review”, s. B1, 23 września 2007. Spokane, Washington. 
  29. ↑ James Hagengruber. Marines proud of airport’s name. „Spokesman-Review”, s. B1, 6 października 2007. Spokane, Washington. 
  30. ↑ Ace 'Pappy' Boyington hero of new series. „Sarasota Herald-Tribune”, s. 5B, 25 kwietnia 1976. UPI. Sarasota, Florida. 
  31. ↑ Black Sheep doing well: Boyington. „Ocala Star-Banner”, s. 8B, 15 grudnia 1976. Associated Press. Ocala, Florida. 

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Purple Heart BAR.svg
Baretka amerykańskiego odznaczenia Purple Heart.
US Marine O6 shoulderboard.svg
U.S. Marine Corps shoulderboard insignia of the rank of Colonel (O-6)
Boyingtons Corsair.jpg
Autor: Cizek Martin, Licencja: CC BY-SA 4.0
Vought F4U-1A Corsair, BuNo 17883, of Gregory "Pappy" Boyington, commander of VMF-214, Vella Lavella, end of 1943
Boyington MOH.JPEG
Official Portrait of US Marine Corps (USMC) Lieutenant Colonel (LTC) Gregory "Pappy" Boyington, Commander, Marine Fighter Squadron 214 (VMF-214) "Black Sheep" taken at Marine Corps Headquarter, Washington D.C., October 5, 1945. LTC Boyington was awarded the Medal of Honor and was an Ace Pilot credited with 28 kills.
Purple Heart ribbon.svg
Baretka amerykańskiego odznaczenia Purple Heart.
Flag of the United States Marine Corps.svg
Image taken from [1]. This is a faithful representation of an original U.S. government work. As such, it attracts no new copyright. However, the USMC flag is protected by U.S. Trademark Registration Nos. 4852947 and 4193304, and may not be used commercially without a trademark license from the USMC's Trademark Licensing Office. Originally uploaded to en.wikipedia by Mbr7975; description page is (was) here: w:Image:Marine corps flag.gif