Gwint złączny

Przykład gwintu złącznego – element złączny – para śruba i nakrętka z gwintem metrycznym.

Gwint złączny – rodzaj gwintu stosowany do rozłącznych połączeń spoczynkowych elementów. Przeciwieństwem gwintu złącznego jest gwint pociągowy służący do realizacji napędu śrubowego. Połączenie gwintowe może być bezpośrednie, gdy gwint jest wykonany bezpośrednio w elementach łączonych, lub pośrednie z zastosowaniem łączników gwintowych np. wkrętów czy śrub i nakrętek. Najczęściej stosowanym gwintem złącznym jest gwint metryczny jednokrotny, prawozwojny o znormalizowanym skoku.

Gwint złączny jest samohamowny, a jego sprawność przetwarzania ruchu obrotowego na postępowy jest zawarta w przedziale Natomiast jego sprawność przetwarzania ruchu postępowego na obrotowy jest równa zeru, gdyż żadna siła osiowa nie może spowodować obrotu.

W warunkach silnych drgań np. w samochodach, gdy istnieje prawdopodobieństwo odkręcenia, można zastosować dodatkowe zabezpieczenie w postaci:

  • dodatkowego elementu – podkładki sprężystej, przeciwnakrętki, nakrętki z wkładką z poliamidu,
  • odkształcenia trwałego – np. zapunktowania.
  • lakieru lub specjalnego preparatu[1] twardniejącego po skręceniu,
  • stosowania śrub samogwintujących (np. o przekroju trójłukowym typu TAPTITE 2000 firmy Reminc)[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. Kleje LOCTITE. [dostęp 2011-06-21].
  2. Śruby TAPTITE 2000 (ang.). [dostęp 2011-06-17].

Bibliografia

  • Praca zbiorowa.: Konstrukcja przyrządów i urządzeń precyzyjnych. WNT, 1996. str. 278-279

Media użyte na tej stronie

Bolt-with-nut.jpg
Autor: Pavel Krok, Licencja: CC BY-SA 2.5
A fastening bolt with nut.