HD 2039
| Dane obserwacyjne (J2000.0) | |||||||||
| Gwiazdozbiór | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Rektascensja | 00h 24m 20,278s[1] | ||||||||
| Deklinacja | -56° 39′ 00,17″[1] | ||||||||
| Odległość | |||||||||
| Wielkość obserwowana | 8,99m | ||||||||
| Charakterystyka fizyczna | |||||||||
| Typ widmowy | G2/G3 IV-V[1] | ||||||||
| Masa | 0,98 ± 0,05 M☉ | ||||||||
| Promień | 1,21 R☉ | ||||||||
| Metaliczność [Fe/H] | 0,1 ± 0,16 | ||||||||
| Wielkość absolutna | 3,96m | ||||||||
| Wiek | 6,7 mld lat | ||||||||
| Temperatura | 5947 ± 39 K | ||||||||
| Alternatywne oznaczenia | |||||||||
| |||||||||
HD 2039 – żółty karzeł lub żółty podolbrzym, położony w gwiazdozbiorze Feniksa. Gwiazda ta jest oddalona od Ziemi o około 330 lat świetlnych i nie jest widoczna gołym okiem. W 2002 roku na orbicie HD 2039 odkryto planetę o masie co najmniej trzech mas Jowisza. Planeta ta, która otrzymała nazwę HD 2039 b, była setną odkrytą egzoplanetą.
Nazwa
Oznaczenie HD 2039 pochodzi z katalogu Henry'ego Drapera[2]. W odróżnieniu od widocznych gołym okiem gwiazd takich jak Syriusz, Procjon czy Aldebaran, HD 2039 nie ma nazwy potocznej.
Charakterystyka
HD 2039 jest stabilną[3] gwiazdą typu widmowego G, co oznacza, że świeci białym światłem, takim jak Słońce. Pod względem masy gwiazda jest niemal identyczna[4], natomiast jej promień jest mniej więcej o 20% większy od słonecznego[4]. HD 2039 jest nieco gorętsza od Słońca, a jej temperatura efektywna wynosi 5947 K[4]. HD 2039 ma wysoką metaliczność, 0,1 ± 0,16 [Fe/H], co zwróciło na nią uwagę astrofizyków[3].
Obserwowana wielkość gwiazdowa HD 2039 wynosi 8,99m[1]; oznacza to, że ciało nie jest widoczne gołym okiem, może być jednak obserwowane przez teleskop[5], absolutna wielkość gwiazdowa wynosi 3,96m[6] (dla porównania, dla Słońca ta wartość wynosi 4,83m). Wiek gwiazdy szacowany jest na 6,7 miliardów lat[6].
HD 2039 znajduje się w mniej więcej takiej samej odległości, jak druga najjaśniejsza gwiazda nocnego nieba – Kanopus[7].
System planetarny
W 2002 zespół Anglo-Australian Planet Search odkrył planetę okrążającą HD 2039 po niezwykle ekscentrycznej orbicie[3]. Minimalna masa planety wynosi co najmniej trzy masy Jowisza, a jej okres orbitalny – ponad trzy lata. Planeta okrąża gwiazdę w odległości około dwóch AU[8], czyli dwa razy większej niż odległość, w jakiej Ziemia okrąża Słońce.
Odkrycie planety nie było ogłoszone w mediach popularnonaukowych, odkrywcy nie wydali oficjalnego komunikatu prasowego. Fakt, że była to setna odkryta planeta pozasłoneczna, został później zweryfikowany przez środowisko naukowe[9].
| Towarzysz | Masa (MJ) | Okres orbitalny (dni) | Półoś wielka (au) | Ekscentryczność |
|---|---|---|---|---|
| b | 3,37 ± 0,49 | 1120 ± 23 | 2,23 ± 0,13 | 0,715 ± 0,046 |
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d HD 2039 w bazie SIMBAD (ang.)
- ↑ HD==2039 (ang.). Centre de Données astronomiques de Strasbourg. [dostęp 2011-09-14].
- ↑ a b c Tinney i inni, Four New Planets Orbiting Metal-enriched Stars, „The [[Astrophysical Journal]]”, 1, 587, 2003, s. 423–428, DOI: 10.1086/368068, Bibcode: 2003ApJ...587..423T (ang.).
- ↑ a b c Schneider, J.: Planet HD 2039 b (ang.). W: Extrasolar Planets Encyclopaedia [on-line]. [dostęp 2013-06-25].
- ↑ Stellar Magnitudes (ang.). W: Astrophysics 162 Unit [on-line]. University of Tennessee, 2008. [dostęp 2008-11-20].
- ↑ a b Katalog Vizier (ang.). [dostęp 2011-09-15].
- ↑ Joe Rao: Great Star of the South (ang.). W: SPACE.com [on-line]. 2005-12-17. [dostęp 2011-09-14].
- ↑ Butler i inni, Catalog of Nearby Exoplanets, „The [[Astrophysical Journal]]”, 1, 646, 2006, s. 505–522, DOI: 10.1086/504701, Bibcode: 2006ApJ...646..505B (ang.).
- ↑ Robert Britt: Planet Tally Soars to Near 100, Astronomers Scramble to Keep Track (ang.). W: SPACE.com [on-line]. 2002-06-02. [dostęp 2011-09-15].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie