Halvor Egner Granerud
(c) Ailura, CC BY-SA 3.0 AT Data i miejsce urodzenia 29 maja 1996 Oslo , Norwegia Klub Asker Skiklubb Debiut w PŚ 5 grudnia 2015 w Lillehammer (dyskwalifikacja) Pierwsze punkty w PŚ 30 grudnia 2016 w Oberstdorfie (28. miejsce) Pierwsze podium w PŚ 29 listopada 2020 w Ruce (1. miejsce) Pierwsze zwycięstwo w PŚ 29 listopada 2020 w Ruce Rekord życiowy 244,5 m na Letalnicy w Planicy (13 grudnia 2020) Dorobek medalowy
Halvor Egner Granerud (ur. 29 maja 1996 w Oslo [1] norweski skoczek narciarski , reprezentant klubu Asker Skiklubb . Srebrny medalista mistrzostw świata z 2021 w drużynie mieszanej. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w lotach z 2020 , drużynowy złoty medalista z 2020 i brązowy z 2022 . Zdobywca Pucharu Świata w sezonie 2020/2021 . Zwycięzca Letniego Grand Prix 2021 . Mistrz świata juniorów w drużynie z Ałmaty 2015 i srebrny medalista z Râșnowa 2016 . Medalista mistrzostw kraju. Prawnuk pisarza Thorbjørna Egnera [2]
Przebieg kariery Lata 2013–2016 13 lipca 2013 zadebiutował w zawodach FIS Cup . W konkursie w Villach zajął 30. miejsce. 20 lutego 2014 w Seefeld po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym . W debiucie zajął 34. miejsce, a następnego dnia był 52[3]
13 września 2014 w Klingenthal zdobył punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego , zajmując 16. miejsce. Pierwsze punkty w zimowej części cyklu wywalczył w grudniu 2014 w Renie, zajmując 13. i 23. pozycję. W trakcie sezonu 2014/2015 dwukrotnie odniósł zwycięstwo w cyklu: w lutym w Lahti oraz w marcu w Titisee-Neustadt. Podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2015 w Ałmaty zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie zajął 20. miejsce[4]
We wrześniu 2015 zwyciężył w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. 5 grudnia 2015 w Lillehammer zadebiutował w konkursie Pucharu Świata . Został w nim zdyskwalifikowany za nieprzepisowy kombinezon. W kolejnych tygodniach trzykrotnie stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego i został powołany na konkursy Turnieju Czterech Skoczni , w których jednak zajmował miejsca poza trzydziestką. 24 lutego 2016 zdobył srebrny medal w drużynie męskiej na mistrzostwach świata juniorów . Indywidualnie zajął 17., a w drużynie mieszanej 4. pozycję. W marcu 2016 dwukrotnie zajął 3. miejsce w Pucharze Kontynentalnym w Vikersund[5]
Lata 2016–2020 W sierpniu 2016 dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce Letniego Grand Prix , w najlepszym występie zajmując 7. miejsce w Einsiedeln . 30 grudnia 2016 w Oberstdorfie zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata, zajmując 28. miejsce. W dalszej części sezonu punkty cyklu zdobywał w lutym i marcu, a najwyżej sklasyfikowany był na 16. pozycji, 16 lutego 2017 w Pjongczangu . Oprócz tego dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Kontynentalnym[6]
W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej klasyfikowany był, dwukrotnie, na 5. miejscu. W zimowej części sezonu 2017/2018 regularnie startował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W najlepszym występie – 16 grudnia 2017 w Engelbergu – zajął 5. pozycję, w styczniu 2018 był zaś 9. w Zakopanem . W lutym 2020 był również 3. i 1. w konkursach Pucharu Kontynentalnego w Iron Mountain[7] Puchar Świata 2017/2018 zakończył na 20. miejscu z 280 punktami[8]
W lipcu 2018 zajął 3. miejsce w konkursie Letniego Grand Prix w Wiśle . W Pucharze Świata 2018/2019 najlepsze wyniki osiągał w środkowej części sezonu. Ośmiokrotnie kończył konkursy indywidualne w pierwszej dziesiątce, a najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji, w zawodach w Sapporo 27 stycznia 2019[9] [8] Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 , gdzie zajął 33. miejsce indywidualnie na skoczni dużej oraz 5. w drużynie męskiej[9]
W Letnim Grand Prix 2019 zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. W zimowej części sezonu 2019/2020 punkty Pucharu Świata zdobył tylko raz, w lutym 2020 zajmując 23. pozycję w Râșnovie . Startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w którym najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu[10]
Sezon 2020/2021 Sezon zimowy 2020/2021 rozpoczął od 4. miejsca w zawodach Pucharu Świata w Wiśle. Wynik ten powtórzył w pierwszym konkursie w Ruce, a 29 listopada 2020 w drugich zawodach w Ruce odniósł zwycięstwo, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata. Zwyciężył również w dwóch kolejnych konkursach tego cyklu, rozgrywanych w Niżnym Tagile[11] [12] Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020 . Indywidualnie zdobył na nich srebrny medal ze zwycięzcą, Karlem Geigerem , przegrywając o 0,5 punktu. W zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Danielem-André Tande , Johannem André Forfangiem i Robertem Johanssonem , zdobył natomiast złoto[11]
W ramach 69. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, a w pozostałych konkursach był 4., 15. i 12. W kolejnych styczniowych zawodach Pucharu Świata zajął między innymi 2. i 1. pozycję w Titisee-Neustadt, a w Willingen dwukrotnie zwyciężył. W lutym 2021 był pierwszy w obu konkursach w Klingenthal oraz drugim w Zakopanem[11] [13]
Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 indywidualnie zajął 4. pozycję na skoczni normalnej, a w drużynie mieszanej, wraz z Silje Opseth , Robertem Johanssonem i Maren Lundby , zdobył srebrny medal[11] COVID-19 . W efekcie nie wziął udziału w dalszej części mistrzostw[14] [11] sezonu 2020/2021 Pucharu Świata zdobył ostatecznie 1572 punkty i odniósł zwycięstwo z 382 punktami przewagi nad drugim Markusem Eisenbichlerem [8]
Mistrzostwa Norwegii Zdobywał medale mistrzostw Norwegii . Indywidualnie był drugi zimą 2019 [15] latem 2020 [16] [17] latem 2016 [18] 2017 [19] Akershus , zdobył złoto zimą 2015 [20] latem 2016 [21] 2020 [22] zimą [23] latem 2019 [24] 2014 [25] latem 2020 [22]
Indywidualnie Drużynowo Starty H. E. Graneruda na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca 30. 6 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-95 HS-106 indywid. 97,5 m 127,4 pkt 147,6 pkt Ryōyū Kobayashi 8. 12 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-125 HS-140 indywid. 135,0 m 135,5 m 271,4 pkt 24,7 pkt Marius Lindvik 4. 14 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-125 HS-140 druż.[a] 138,0 m 118,5 m 922,1 pkt (236,8 pkt ) 20,6 pkt Austria
Indywidualnie Drużynowo Starty H. E. Graneruda na mistrzostwach świata – szczegółowo Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca 33. 23 lutego 2019 Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 116,5 m – 103,0 pkt 176,4 pkt Markus Eisenbichler 5. 24 lutego 2019 Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 druż.[b] 117,5 m 121,5 m 900,2 pkt (223,4 pkt ) 87,3 pkt Niemcy 4. 27 lutego 2021 Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 indywid. 99,0 m 103,0 m 259,7 pkt 9,1 pkt Piotr Żyła 2. 28 lutego 2021 Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 druż. mix.[c] 94,0 m 102,0 m 995,6 pkt (251,2 pkt ) 5,2 pkt Niemcy
Indywidualnie Drużynowo Starty H.E. Graneruda na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca 2. 11–12 grudnia 2020 Planica Letalnica K-200 HS-240 indywid. 221,0 m 229,5 m 239,0 m 243,0 m 876,7 pkt 0,5 pkt Karl Geiger 1. 13 grudnia 2020 Planica Letalnica K-200 HS-240 druż.[d] 235,0 m 234,5 m 1727,7 pkt (488,4 pkt ) – 3. 13 marca 2022 Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 druż.[e] 219,0 m 222,0 m 1559,6 pkt (399,5 pkt ) 151,9 pkt Słowenia
Indywidualnie Drużynowo Starty H.E. Graneruda na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca 20. 5 lutego 2015 Ałmaty Gornyj Gigant K-95 HS-106 indywid. 96,5 m 96,0 m 240,3 pkt 29,6 pkt Johann André Forfang 1. 7 lutego 2015 Ałmaty Gornyj Gigant K-95 HS-106 druż.[f] 97,5 m 100,0 m 893,3 pkt (213,2 pkt ) – 17. 23 lutego 2016 Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 indywid. 90,5 m 87,5 m 217,2 pkt 31,8 pkt David Siegel 4. 24 lutego 2016 Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 druż. mix.[h] 86,5 m 99,5 m 828,2 pkt (224,9 pkt ) 54,6 pkt Słowenia 2. 24 lutego 2016 Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 druż.[g] 99,5 m 92,0 m 838,4 pkt (237,8 pkt ) 28,3 pkt Niemcy
Miejsca w klasyfikacji generalnej Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy 1. 29 listopada 2020 Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 137,0 m 142,0 m 282,0 pkt — 2. 5 grudnia 2020 Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 132,5 m 132,0 m 270,0 pkt — 3. 6 grudnia 2020 Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 135,5 m 124,5 m 241,5 pkt — 4. 19 grudnia 2020 Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 133,5 m 138,0 m 311,4 pkt — 5. 20 grudnia 2020 Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 141,5 m 135,5 m 305,4 pkt — 6. 10 stycznia 2021 Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 140,0 m 138,0 m 299,4 pkt — 7. 30 stycznia 2021 Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 147,5 m 145,5 m 285,5 pkt — 8. 31 stycznia 2021 Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 149,0 m — 154,3 pkt — 9. 6 lutego 2021 Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 140,5 m 141,5 m 284,2 pkt — 10. 7 lutego 2021 Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 136,0 m 140,5 m 288,5 pkt — 11. 14 lutego 2021 Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 132,0 m 133,0 m 298,1 pkt — 12. 21 listopada 2021 Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 134,5 m 122,0 m 235,3 pkt — 13. 27 lutego 2022 Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 127,0 m 128,5 m 278,0 pkt *ex aequo z R. Kobayashi
Miejsca na podium Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem 2015/2016 – – – – 2016/2017 – – – – 2017/2018 – – – – 2018/2019 – – – – 2019/2020 – – – – 2020/2021 11 2 – 13 2021/2022 2 6 2 10 Suma 13 8 2 23
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca 1. 29 listopada 2020 Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 137,0 m 142,0 m 282,0 pkt 1. – 2. 5 grudnia 2020 Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 132,5 m 132,0 m 270,0 pkt 1. – 3. 6 grudnia 2020 Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 135,5 m 124,5 m 241,5 pkt 1. – 4. 19 grudnia 2020 Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 133,5 m 138,0 m 311,4 pkt 1. – 5. 20 grudnia 2020 Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 141,5 m 135,5 m 305,4 pkt 1. – 6. 1 stycznia 2021 Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-142 137,0 m 136,0 m 274,9 pkt 2. 7,2 pkt Dawid Kubacki 7. 9 stycznia 2021 Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 137,5 m 138,5 m 277,6 pkt 2. 4,0 pkt Kamil Stoch 8. 10 stycznia 2021 Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 140,0 m 138,0 m 299,4 pkt 1. – 9. 30 stycznia 2021 Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 147,5 m 145,5 m 285,5 pkt 1. – 10. 31 stycznia 2021 Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 149,0 m – 154,3 pkt 1. – 11. 6 lutego 2021 Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 140,5 m 141,5 m 284,2 pkt 1. – 12. 7 lutego 2021 Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 136,0 m 140,5 m 288,5 pkt 1. – 13. 14 lutego 2021 Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 132,0 m 133,0 m 298,1 pkt 1. – 14. 20 listopada 2021 Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 133,0 m 125,0 m 239,7 pkt 3. 12,7 pkt Karl Geiger 15. 21 listopada 2021 Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 134,5 m 122,0 m 235,3 pkt 1. – 16. 11 grudnia 2021 Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 136,0 m 137,5 m 262,0 pkt 2. 5,0 pkt Stefan Kraft 17. 29 grudnia 2021 Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 132,0 m 133,0 m 299,2 pkt 2. 2,8 pkt Ryōyū Kobayashi 18. 5 stycznia 2022 Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-142 135,5 m 135,5 m 282,4 pkt 3. 8,9 pkt Ryōyū Kobayashi 19. 6 stycznia 2022 Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-142 136,5 m 136,0 m 282,4 pkt 2. 4,4 pkt Daniel Huber 20. 8 stycznia 2022 Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-142 133,5 m 136,0 m 287,7 pkt 2. 4,0 pkt Marius Lindvik 21. 29 stycznia 2022 Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 143,0 m – 111,6 pkt 2. 4,0 pkt Ryōyū Kobayashi 22. 25 lutego 2022 Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 127,5 m 125,5 m 268,2 pkt 2. 14,9 pkt Stefan Kraft 23. 27 lutego 2022 Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 127,0 m 128,5 m 278,0 pkt 1. –
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata stan na 6 marca 2022
Miejsca w klasyfikacji generalnej Miejsca w klasyfikacji generalnej Miejsca w klasyfikacji generalnej Miejsca w klasyfikacji generalnej Miejsca w klasyfikacji generalnej Miejsca w klasyfikacji generalnej Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca 1. 22 lipca 2018 Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 125,5 m 129,0 m 267,0 pkt 3. 13,6 pkt Kamil Stoch 2. 5 września 2021 Szczuczyńsk Burabaj K-90 HS-99 96,0 m 94,0 m 258,6 pkt 1. – 3. 5 września 2021 Szczuczyńsk Burabaj K-90 HS-99 93,5 m 87,5 m 221,4 pkt 1. – 4. 11 września 2021 Czajkowskij Snieżynka K-125 HS-140 133,0 m 137,5 m 253,9 pkt 1. – 5. 2 października 2021 Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 129,0 m 140,0 m 259,7 pkt 2. 24,1 pkt Ryōyū Kobayashi
Miejsca w poszczególnych konkursach LGP stan po zakończeniu LGP 2021
Miejsca w klasyfikacji generalnej Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota 1. 14 lutego 2015 Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 123,5 m 125,0 m 267,4 pkt 2. 1 marca 2015 Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 125,5 m 121,0 m 221,0 pkt 3. 27 grudnia 2016 Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 128,0 m 142,5 m 302,5 pkt 4. 26 lutego 2017 Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 134,0 m 131,5 m 243,4 pkt 5. 11 lutego 2018 Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 126,5 m 143,0 m 263,8 pkt
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca 1. 14 lutego 2015 Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 123,5 m 125,0 m 267,4 pkt 1. – 2. 1 marca 2015 Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 125,5 m 121,0 m 221,0 pkt 1. – 3. 11 grudnia 2015 Rena Renabakkene K-99 HS-111 106,0 m 102,5 m 268,3 pkt 2. 9,4 pkt Andrzej Stękała 4. 12 grudnia 2015 Rena Renabakkene K-99 HS-111 105,0 m 108,0 m 258,7 pkt 2. 11,0 pkt Tilen Bartol 5. 19 grudnia 2015 Rovaniemi Ounasvaara K-90 HS-100 96,0 m 97,0 m 253,1 pkt 3. 13,1 pkt Karl Geiger 6. 4 marca 2016 Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 107,0 m 113,5 m 261,9 pkt 3. 1,3 pkt Rok Justin 7. 5 marca 2016 Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 115,5 m 114,5 m 263,4 pkt 3. 12,0 pkt David Siegel 8. 27 grudnia 2016 Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 128,0 m 142,5 m 302,5 pkt 1. – 9. 26 lutego 2017 Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 134,0 m 131,5 m 243,4 pkt 1. – 10. 10 lutego 2018 Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 134,0 m 125,0 m 268,7 pkt 3. 22,8 pkt Marius Lindvik 11. 11 lutego 2018 Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 126,5 m 143,0 m 263,8 pkt 1. –
stan po zakończeniu sezonu 2019/2020
Miejsca w klasyfikacji generalnej Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca 1. 19 września 2015 Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 101,5 m 99,5 m 250,8 pkt 1. – 2. 10 września 2016 Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 129,5 m 126,0 m 270,7 pkt 2. 7,0 pkt Joacim Ødegård Bjøreng 3. 11 września 2016 Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 131,0 m 139,0 m 236,3 pkt 3. 22,9 pkt Markus Eisenbichler
stan po zakończeniu LPK 2018
Miejsca w klasyfikacji generalnej Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cup stan po zakończeniu sezonu 2020/2021
Uwagi ↑ a b Skład zespołu: Halvor Egner Granerud, Daniel-André Tande , Robert Johansson , Marius Lindvik ↑ a b Skład zespołu: Halvor Egner Granerud, Andreas Stjernen , Johann André Forfang , Robert Johansson ↑ a b Skład zespołu: Silje Opseth , Robert Johansson , Maren Lundby , Halvor Egner Granerud ↑ a b Skład zespołu: Daniel-André Tande , Johann André Forfang , Robert Johansson , Halvor Egner Granerud ↑ a b Skład zespołu: Johann André Forfang , Daniel-André Tande , Halvor Egner Granerud, Marius Lindvik ↑ a b Skład zespołu: Joacim Ødegård Bjøreng , Halvor Egner Granerud, Phillip Sjøen , Johann André Forfang ↑ a b Skład zespołu: Marius Lindvik , Are Sumstad , Robin Pedersen , Halvor Egner Granerud ↑ a b Skład zespołu: Anna Odine Strøm , Halvor Egner Granerud, Silje Opseth , Marius Lindvik Przypisy ↑ Wisla (POL) Men's HS134 Extended start list (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2020-11-21].↑ TCS: Halvor Egner Granerud, czyli norweski „artysta” na skoczni . eurosport.onet.pl, 2015-12-31. [dostęp 2015-12-31].↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2014 (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2015 (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2016 (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18].↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2017 (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18].↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2018 (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18].↑ a b c GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; World Cup Standings (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2021-06-08].↑ a b GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2019 (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18].↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2020 (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2021-06-07].↑ a b c d e GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2021 (ang. ) . fis-ski.com. [dostęp 2021-06-08].↑ Adam Bucholz: PŚ w Niżnym Tagile: Triumf Graneruda, Zniszczoł szósty, wpadka Eisenbichlera! . skijumping.pl, 2020-12-05. [dostęp 2021-06-08]. ↑ Adam Bucholz: PŚ w Rasnovie: Kobayashi wygrywa, Stoch drugi, dyskwalifikacja Graneruda! . skijumping.pl, 2021-02-19. [dostęp 2021-06-08]. ↑ Dominik Formela: Halvor Egner Granerud zakażony koronawirusem! . skijumping.pl, 2021-03-03. [dostęp 2021-06-08]. ↑ Dominik Formela: Markeng i Opseth mistrzami Norwegii . skijumping.pl, 2019-03-30. [dostęp 2019-09-25]. ↑ Dominik Formela: Lindvik i Kvandal letnimi mistrzami Norwegii . skijumping.pl, 2020-10-16. [dostęp 2021-06-08]. ↑ Dominik Formela: Tande i Opseth indywidualnymi mistrzami Norwegii . skijumping.pl, 2020-10-30. [dostęp 2021-06-08]. ↑ Dominik Formela: Tande i Lundby najlepsi w Norwegii . skijumping.pl, 2016-10-29. [dostęp 2018-08-10]. ↑ Dominik Formela: Tande i Lundby letnimi mistrzami Norwegii . skijumping.pl, 2017-10-28. [dostęp 2018-08-10]. ↑ Martyna Szydłowska: Akershus mistrzem Norwegii. Sorsell, Sklett i Ingvaldsen zakończyli karierę . skokinarciarskie.pl, 2015-03-29. [dostęp 2018-08-10]. ↑ Dominik Formela: Akershus drużynowym mistrzem Norwegii . skijumping.pl, 2016-10-30. [dostęp 2018-08-10]. ↑ a b Dominik Formela: Za nami konkursy drużynowe Mistrzostw Norwegii . skijumping.pl, 2020-10-31. [dostęp 2021-06-08]. ↑ NM Laghopp 2018 (norw. ) . skiforbundet.no, 2019-03-30. [dostęp 2019-09-25].↑ Dominik Formela: Lundby i Johansson letnimi mistrzami Norwegii, Oppland najlepszym okręgiem . skijumping.pl, 2019-10-26. [dostęp 2020-05-18]. ↑ Adrian Dworakowski: Zespół Bardala drużynowym Mistrzem Norwegii . skijumping.pl, 2014-03-30. [dostęp 2018-08-10]. Bibliografia Złoty medal Srebrny medal Brązowy medal
Złoty medal Srebrny medal Brązowy medal
Mistrzowie Norwegii w skokach narciarskich
Indywidualnie Skocznia normalna Skocznia duża Drużynowo 1987: Oslo (Johnsen , Nilsen , Hansson , Opaas ) 1988: Sør-Trøndelag (R. A. Berg , Pedersen , H. Stjernen , Eidhammer ) 1989: Sør-Trøndelag (Pedersen , Johansen , Trøen , Eidhammer ) 1990: Buskerud (Meløe , Sørensen , Gruben , Fidjestøl ) 1991: Oslo (Eirik Bredesen , Johnsen , Johanssen , Espen Bredesen ) 1992: Akershus (Espen Bredesen , Ø. Berg , Olijnyk , Ottesen ) 1993: Akershus (Espen Bredesen , Ø. Berg , Ottesen , Müller ) 1994: Hedmark (Rustad , Mathisen , Solhaug , Kvarstad ) 1995: Sør-Trøndelag (Myrbakken , Ljøkelsøy , Børset , Vorvik ) 1996: Buskerud (Bråthen , Håre , Holseter , Halvorsen ) 1997: Sør-Trøndelag (Ljøkelsøy , Lie , Tuff , Vorvik ) 1998: Sør-Trøndelag (Vorvik , Lie , Børset , Ljøkelsøy ) 1999: Sør-Trøndelag (Ljøkelsøy , Meyer , Lie , Ingebrigtsen ) 2000: Sør-Trøndelag (Ljøkelsøy , Solem , Lie , Ingebrigtsen ) 2001: Sør-Trøndelag (Ingebrigtsen , Solem , Lie , Ljøkelsøy ) 2002: Akershus (Evensen , Næss , Stensrud , Romøren ) /Buskerud (Andersen , E. Enger , O. C. Enger , Pettersen ) 2003: Sør-Trøndelag (Lie , P. Tande , Meyer , Solem ) 2004: Sør-Trøndelag (Solem , Rostad , Ingebrigtsen , Ljøkelsøy ) 2005: Akershus (Vilberg , Solheim , Hilde , Romøren ) 2006: Buskerud (Lobben , Egeberg , Jacobsen , Pettersen ) 2007: Akershus (Stensrud , Sorsell , Romøren , Hilde ) 2008: Akershus (Stensrud , Sorsell , Romøren , Hilde ) 2009: Akershus (Romøren , Sorsell , Vilberg , Hilde ) 2010: Akershus (Swensen , Velta , Hilde , Romøren ) 2011: Akershus (Sorsell , Halvorsen , Velta , Hilde ) 2012: Oppland (Bjerkeengen , Hagemoen , Johansson , Gangnes ) 2013: Akershus (Sorsell , Grimsrud , Halvorsen , Hilde ) 2014: Nord-Trøndelag (A. Stjernen , Brandt , Ingvaldsen , Bardal ) 2015: Akershus (Hilde , Granerud , Sorsell , Velta ) 2016–2018 2019: Oppland (Buskum , Myhren , Johansson , Markeng ) 2020– 2021
Kryształowa kula 
3. miejsce 
Pekin/Zhangjiakou
Seefeld/Innsbruck
Oberstdorf
Planica
Vikersund
Ałmaty
Râșnov
Ruka
Niżny Tagił
Engelberg
Zakopane
Iron Mountain
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
