Heinrich von Bamberger
%2c_Nr._70_bust_(marble)_in_the_Arkadenhof_of_the_University_of_Vienna-1295.jpg)
Heinrich von Bamberger (ur. 27 grudnia 1822 w Zwonarce pod Pragą, zm. 9 listopada 1888 w Wiedniu) – austriacki lekarz patolog.
Życiorys
W 1847 otrzymał tytuł doktora medycyny na Uniwersytecie Karola w Pradze, od 1851 by 1854 był asystentem w klinice Johanna von Oppolzera w Wiedniu. W 1854 roku został profesorem patologii terapeutycznej na Uniwersytecie Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu. Od 1872 był z powrotem w Wiedniu, gdzie zastąpił Oppolzera na katedrze patologii i terapii. Jego synem był lekarz chorób wewnętrznych Eugen von Bamberger (1858–1921).
Bamberger był specjalistą w dziedzinie patologii układu oddechowego i krążenia, pozostawił prace na temat schorzeń osierdzia, serca i dużych naczyń. Jako jeden z pierwszych opisał krwiopochodną albuminurię, mocznicowe zapalenie osierdzia i uogólnione zapalenie błon surowiczych. Historycznie, skurcze mięśni kończyn dolnych określano jako chorobę Bambergera.
W 1857 roku opublikował Lehrbuch der Krankheiten des Herzens, jeden z pierwszych podręczników patologii serca.
Wybrane prace
- Die Krankheiten des chylopoetischen Systems. Enke, Erlangen 1855
- Lehrbuch der Krankheiten des Herzens. Braumüller, Wien 1857
- Über Baco von Verulam. Würzburg 1865
Bibliografia
- Julius Pagel: Bamberger, Heinrich von. [w:] Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wien 1901
Media użyte na tej stronie
© Hubertl / Wikimedia Commons, CC BY-SA 4.0
The making of this work was supported by Wikimedia Austria.
For other files made with the support of Wikimedia Austria, please see the category Supported by Wikimedia Österreich.
Heinrich von Bamberger, German pathologist