Henry Mancini

Henry Mancini

Imię i nazwisko	Enrico Nicola Mancini
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1924 Cleveland
Data i miejsce śmierci	14 czerwca 1994 Los Angeles
Instrumenty	fortepian
Zawód	kompozytor, dyrygent
Strona internetowa

Henry Mancini, właśc. Enrico Nicola Mancini (ur. 16 kwietnia 1924 w Cleveland, zm. 14 czerwca 1994 w Los Angeles)^[1] – amerykański kompozytor i aranżer pochodzenia włoskiego, twórca muzyki filmowej.

Życiorys

Mancini dorastał niedaleko Pittsburgha w stanie Pensylwania, w niewielkim przemysłowym mieście Aliquippa. Jego rodzice pochodzili z Abruzji we Włoszech. Gdy miał 8 lat, ojciec zapisał go na lekcję gry na flecie. W wieku lat 12 rozpoczął grę na fortepianie. Razem z ojcem grał w zespole włoskich imigrantów Sons of Italy. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w słynnej Juilliard School of Music w Nowym Jorku.

W 1943 został wcielony do amerykańskiej armii. W 1945 brał udział w wyzwalaniu obozów koncentracyjnych w południowych Niemczech.

Po wojnie został pianistą w reaktywowanym przez Texa Beneke zespole Glenn Miller Band. Nadal poszerzał też swoje kompozycyjne i aranżacyjne umiejętności podczas studiów u Ernsta Křenka i Mario Castelnuovo-Tedesco.

Pod koniec lat 40. XX w. zaczął pisać muzykę do filmów. Jego pierwszym filmem był Lost in Alaska.

W 1952 rozpoczął pracę dla Universal Studios, gdzie przez następne 6 lat stworzył muzykę do ok. 100 filmów, w tym do obrazu The Glenn Miller Story, za którą uzyskał nominację do Oscara.

Od 1958 pracował jako niezależny kompozytor. Wkrótce też rozpoczęła się jego ponad 30-letnia współpraca z Blakiem Edwardsem. Pracowali razem przy niemal 30 filmach, w tym przy serii filmów Różowa Pantera, poczynając od pierwszego filmu z 1963.

Zdobył 4 Oscary (wszystkie za muzykę do filmów Edwardsa). Nagrał ponad 90 albumów z muzyką – od jazzu, przez pop, aż po muzykę poważną. Osiem z nich zdobyło w Stanach Zjednoczonych status „Złotej płyty”.

Zmarł w wieku 70 lat w Beverly Hills, powodem śmierci była choroba nowotworowa.

Nagrody

20 statuetek Nagrody Grammy i 72 nominacje, 4 statuetki Oskara i 18 nominacji, 1 statuetka Golden Globe Award oraz 2 nominacje do nagrody Emmy.

• 1955 – pierwsza nominacja do Oscara za muzykę do filmu The Glenn Miller Story
• 1962 – nominowany w kategoriach: najlepsza muzyka i najlepsza oryginalna piosenka za film „Bachelor in Paradise”, wspólnie z Mackiem Davidem oraz 2 Oscary w tych samych kategoriach za film Śniadanie u Tiffany’ego i piosenkę Moon River (wspólnie z autorem tekstu Johnnym Mercerem)
• 1963 – Oscar w kategorii najlepsza piosenka za Days of Wine and Roses z filmu Dni wina i róż (wspólnie z autorem tekstu Johnnym Mercerem)^[2]
• 1983 – Oscar w kategorii najlepsza muzyka filmowa^[a] za film Victor/Victoria (wspólnie z Lesliem Bricusse’em)^[3].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Mancini, Henry: Sounds And Scores: a practical guide to professional orchestration (Book on orchestration of popular music, 1962)
• Mancini, Henry: Did they mention the music? (Autobiography, with Gene Lees, 1989)
• Thomas, Tony: Music For The Movies (1973)
• Thomas, Tony: Film Score (1979)
• Büdinger, Matthias: An interview with Henry Mancini (in: Soundtrack, vol. 7, No. 26, 1988)
• Büdinger, Matthias: Henry Mancini (in: Soundtrack, vol. 13, No. 50, 1994)
• Büdinger, Matthias: Henry Mancini remembered (in: Soundtrack, vol. 13, No. 51)
• Büdinger, Matthias: Whistling Away The Dark. In: Film Score Monthly # 45, p. 7
• Büdinger, Matthias: Henry Mancini 1924-1994. In: Film Score Monthly # 46/47, p. 5
• Büdinger, Matthias: Feeling Fancy Free (in: Film Score Monthly vol. 10, No. 2)
• Brown, Royal S.: Overtones and undertones – reading film music (1994)

Linki zewnętrzne

• Henry Mancini w bazie IMDb (ang.)
• Henry Mancini na Space age pop
• A Henry Mancini Discography
• Henry Mancini
• the SoundtrackINFO project
• Official site on Mancini’s 80th anniversary
• A Mancini Anthology