Henryk Gliszczyński

Henryk Gliszczyński

kapitan taborów
Pełne imię i nazwisko	Henryk Antoni Gliszczyński
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1893 Strzemieszyce, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	4 Dywizja Strzelców Polskich, 4 Pułk Strzelców Podhalańskich, 25 Pułk Piechoty, 40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich, Sztab Generalny Wojska Polskiego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Henryk Antoni Gliszczyński (ur. 6 czerwca 1893 w Strzemieszycach, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan taborów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Maksymiliana i Marii z Halaczków^[1].

W trakcie studiów w Moskwie został wcielony do armii rosyjskiej i wysłany na front. W 1915 ranny pod Grodnem. W 1916 r. ukończył szkołę oficerską w Pskowie i został przydzielony do 1 pułku strzelców rosyjskich. Ponownie ranny 4 kwietnia 1916 r. pod Dyneburgiem. Po wyjściu ze szpitala skierowany do 243 batalionu zapasowego w Kazaniu, następnie wysłany na front w Rumunii. Po przewrocie bolszewickim (rewolucji październikowej) 29 listopada 1917 wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich dowodzonej przez Lucjana Żeligowskiego. Po bitwie pod Kaniowem wzięty do niewoli niemieckiej. Uciekł z pociągu wiozącego do obozu, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Od 1919 roku służył w Wojsku Polskim, został przydzielony do 19 pułku strzelców pieszych, w którego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 4 pułku strzelców podhalańskich. W 1922 roku został przeniesiony do rezerwy.

W 1925 roku został ponownie powołany do wojska i ponownie zweryfikowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 maja 1925 roku. Został przydzielony do 25 pułku piechoty w Piotrkowie. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów taborowych z równoczesnym wyznaczeniem na stanowisko oficera taborowego w 25 pp^[2].

W kampanii wrześniowej oddelegowany z 40 pułku piechoty, pracował w Oddziale II Sztabu Głównego WP. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany potajemnie w masowym grobie w Piatichatkach. Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora^[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

 Awanse

• podporucznik –
• porucznik –
• kapitan – 1919

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1908 (1921)^[4]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 386, 485;
• Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 41, 214;
• Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 57, 555;
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/5204